Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 46

142.
FREYJA
VII.
virkilegt fólk til góðs. Allir sem ég veifa honum að á leikhúsinu, eru
svo góðir vi8 mig. “ ,, Allir þar eru æfinlega gó8ir. “ ,,Já, ensér-
staklega eru mér allir góðir í dag. lleldurSu þa'8 si ekki sprotanum
mínum a8 þakka?“ „Sprotanum og jclandaanu n,“ sag&i mcSirin
og horf8i ástaraugum á dóttur sína. Sannlega hlýtur öllnm að þyk-
ja vænt um þetta barn, hugsa'Si hún.
,,Eg býst viö að jólin breyti mörgu, “ sagSi mærin alvarlega.
,,Herra Bert hafSi einatt gamanyrSi á reiSum höndum, þegarhann
var á leikpallinum, en B. er leikarafífl og hefir sínar sorgir, eins og
þess konar fólk æfinlega hefir, “ sagSi mœrin. ,, Já, góSa mín. Jól-
in vekja margar glaSar endurminningar og sumar líka sorglegar, ‘ ‘
sagöi móSirin og stundi við. ,,ÞaS er víða þörf á töfrasprota, má-
ske þúviljir reyna þinn?“ ,,Ég veifaSi honum aS öllum, sem voru
sorglegir eSa reiöilegir á leiS minni, en þeir voru ekki margir. “
,,Nei, þeir eru ekki margir um þetta leyti, sem beturfer. “
,,Nei, ekki nema ríkir feSur, sem gjöra börnin sín arflaus,
ríkir frœndur og nirflar, “ svaraöi barniS. ,,Skyldi jólaandinn eöa
töfrasprotinn hafa nokkur áhrif á þá?“ ,,Já, barn, þeir eru sendir
þeim til góðs, “ svaraði móöirin. Hún áleit ekki rétt aS upprœta
trú barnsins á þeim. ,,Ég vildi aS ég gæti veifað sprotanum mín-
.um að hr. Skinner. “ Skinner átti húsiS, sem þœr bjuggu í og leigu-
liöunum þótti ekkert vænt um hann. ,,Hvar er hann, mamma?“
,,Þarna, “ sagði móSir hennar og benti henni í áttina,
Maisie veifaöi sprotanum sínum og las upp orðin, sem mýkti
hjarta nirfilsins í leiknum: ,,Ó, minstu þess að þér er auður feng-
inn, svo þyrstum svalir, hungraða seöjir lýSi. “ ,,Þettaætti aS hafa
góS áhrif ef þaS næði til hans, en hann er líklega of langt í burtu. “
„Jólaandinn nœr langt yfir, barn.“ ,,Finna allir til hans?“
,,Ekki lítur svo út, “ sagSi móSirin og stundi viS. ,,Ekki Richard-
son, “ sagði Maisie, hann var ríkur nágranni og barniö haföi veitt
honum sérstaka eftirtekt af því hún sá móður sína gjöra þaö, án
þess þó að vita hvers vegna hún gjörSi þaö.
,,Uss—Richardson er góður maöur, barn. “ ,,Hví var hann
þá vondur viö þig, rnamma, og hvað er langt síöan?“ ,,ÞaS er
lang, ósköp !angt, “ sagöi hún og strauk hendinni yfir þreytulega
andlitið. ,,Hví var hann vondur viö þig?“ ,,Ég skal segja þér