Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 1

|iu komiö þiö, jólin mín, gleöjandi’ og góö
® með gullanna og kertanna’ safn,
og því vil ég syngja’ ykkur svo lítið ljóð
þó sálma ei beri það nafn.
Að vísy—sem flestum—er Kristur mér kœr,
—hann kvað vera landsdrottinn minn,
en seint hann frá landseta leiguna fær,
því lítinn ég trú-sjóðinn finn.
Þið voruð mér skínandi skjaldbaka, jól,
úr skamindegishafinu veidd,
því skelin hin gljá-fagra skein eins og sól
frá skrúðdölum ljósheima seydd.
Og fisksins—þess nýnœmis—neytti ég vel
og nægtirnar krýndu þann dag.
En nú hafa tröll burtu tekið þá skel
og týnt er mér borðsöngva lag.
Mér enn er þó fiskurinn borinn á borð,
en bragðið er verra en fyr,
því löngun er horfin að lesa þau orð,
sem lystinni opnuðu dyr.
Nú daglegur bragur er dottinn á jól,
því dagana jafna vor ár.
En glitmynd af jólunum œska mín ól,
sem alltaf á huglöndum gljár.