Freyja - 01.12.1904, Qupperneq 22

FREYJA
VII. 5.
118.
eflir það, og vissi enginn í þorpinn, hvað af honnm varð. Hngðu sumir.
að hann hefði orðið sturlaður og ráfað vestur að fossinum og drekkt ?ér
þar.
Svo liðu tvö ár. Þá var það eina nótt, að ein Ijósmcðirin í Kíó de
Janeiró var vakin upp af fasta svefni af ókunnugum manni. //ann bað
h að koma með sér hið skjótasta til ltonu, sem lægi í barnsnauð og
væri langt leidd. Ljósmóðirin bjó sig í fiýti og lagði af strð með mannin-
um. ,,Er langt þangað, sem konan býr?“ sagði ljósmóðirin. „Spölkorn
fyrir vestan þorpið,“ sagði ókunnugi maðurinn. En þegar þau komu
vestur fyrir þorpið, þá mætti þeim piltur með tvo dökka hesta. Maður-
inn setti ljósmóðurina á bak öðrum hestinum, fyrir aftan piltinn, en
sjálfur fór hann á bak hinum. Svohélduþau af stað upp í fjallið. „Er
nú langt eftir?“ sagði Ijósmóðirin. „Það styttist óðum,“ sagði maður-
inn. Þau héldu uú áfram yfir fjallið, og Ijósmóðirin var allt af að
spyrja, hvort nú væri langt eftir. En maðurinn sagði allt af. „Það
styttist óðum—það styttist óðum,“ En þegar þau voru komin vestur
I miðjan dalinn. þá sagðist maðurinn verða að binda fyrir augu ljós-
móðurinnar því hún mætti ekki sjá hús sængnrkonnnnar að utan, 0g
mætti ekki vita, hvar það stæði. Ljósmóðirin, sem var kjarkmikil kona
og einbeitt, leyfði manninum að binda klút fyrir augu sér, þó henni
þætti það næsta kynlegt, að nún skyldi ekki mega s.já, hvert hún var
að fara. Svo héldu þau áfram um hríð. Ljósmóðirin fann að þau fóru
upp bratta brekku, og hún heyrði fossnið. Hún vissi, að þau færðust
allt af nær og nær vatnsfalli, og loksins fannst henni, að þau vera komin
að einhverjum miklum fossi. Þá staðnæindust hestarnir, hún var tekin
af baki hestinum og leidd nokkra faðma, hún fann að húnfórniður
snarbratta brekku, en hún sá ekki neitt. ,,Er nú langt eftir?“ sagði
ljósmóðirin. Ilenni var ekki farið að verða um sel. „Við eigum nú
að eins örfá fótmál efti?,“ sagði maðurinn. Nú fanst ljósmóðurinni, að
þau farainn á bak við fossinn. Hún gekk upp nokkrar steintröppur,
svo tók við slétt gólflagt helltim. Eftir þessu hellu-gólfl fóru þau um
hríð. Fossniðnrinr. færðist nú fjær og fjær, unz hann að lokum dó
út eins og í fjarska. Allt i einu tók maðurinn klútinn frá augum
ljósmóðurinnar. Hún sá, að hún var í all-stórum helli, sem var að
sjá afhellir út úr öðrum stærri. Afhellir þessi var allur tjaldaður
dýrustu dúkum og silki, svo að hvergi sá í klettinn, nema þar sem
gengið var inn í hann. Á mið.ju gólfi var vel vandað rúm. Þar lá
ung kona, og var hún mjög þungt haldin. Öldruð kona stóð við
rúmstokkinn. Hún var góðleg á svip og tíguleg. Ljósmóðiriu tók