Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 15

VII.
5-
FREYJA.
127
í fang hennar, vafði höndunum um háls hennar og kyssti hana
inarga kossa. Eg fann tárin renna niöur vanga mína. Það voru
tár barnslegrar alsælu.
/
Og nú, þegar kuldi elliáranna hreitir að mér—þjökuðum úr lífs-
ins örðuga stríði—allskonar ónotum, rísa þó upp í hug.x mínum
margar sœlar endurminningar frá œskuárunum. En engin er eins
indæl og blíð, eins og endurminningin um jólanóttina sælu, þegarég
náði trausti og vináttu föður míns, því ég var svo lánsamur að
varðveita !hvortveggja til hans dauða dags.
ÚK „M1NNINGAKLJÓÐUM.“
EFTIR
A. Tennyson.
Þú himinborna eilíf ást,
þig aldrei sjálfa lítum vér,
en gegnumtrú vértengjumstþér—
já, trú, þar ei má sönnun fást.
Hvern hnött með skugga’ og skin
þú átt
og skepnu’ og manni bjóstu fjör
og dauða!—Berð þinn banahjör
að brjósti’ er sjálf þú veittir mátt
Og þú vilt láta’ oss ljósið sjá,
þú lífgar mann. Hann veiteihví,—
er eilífð til? Hann trúir því.
Hann treystir hjá þér rétti’ aðná.
Þú birtir guð, þú birtir mann,
það bezta’ og hœsta’ er lífið sér.
Af eigin hvötum viljum vér,
en viljann gefinn — þú átt hann.
I.
Og öll vor ráð sér eiga kveld,
sem örskot þeirra dagur þver,
því ljósbrot eru þau frá þér,
en þú átt gevmdan drottins eld.
Vér trúum, þó ei sannað sé,
—vér sönnum það sem litið er—
vér treystum samt það sé frá þér,
vor sól, ó, lýs vor hjartans vé.
Lát þekking opnast allar dyr
og auk þú lotning vorri sál,
þá samróma þitt syngur mál
vor sál og andi, meir en fyr.
Vér eymd og heimsku erum seld,
ef óttinn flýr, þig smáum vér.
Gef oss og öllu þrek frá þér
og þol að snerta, guð þinn eld.