Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 28

FREYJA
VI í.
124.
en um breiöar ógna-rastir oft þaö takast má.
Örninn kátur kuldageiminn klýfur-skýjaþök,
einn um Ieíöír uppheims sala orðtök Iœrir spök.
Þótt eí skíljí skáldsins drauma skilningsvana þjóðr
hugstór, vítur, kvíöa kann; eí, kveður hann sín IjóÖ.
Aldreí geta fuglar flogíÖ full hátt, Iofts um geim,
ei til hlýtar skáldín skoöa skýjum þrungin heim,
nóg er svœðíð, nóg er djúpíð. Nýt er sigling djörf.
Efld á þjóðín Islands fjalla efni' í skáldverk þörf.
Hertu, örn mínn, hörpustrengi, hertu andans flug,
fremsta skáld á vesturvengi, vakið frægðar hug.
Heill þér, fyrír háa tóna, hafin framtök rökk,
fyrir hreima hreysti gróna Hrímland segir—þökk!
Svona heyrði’ eg sónín þann
svífa um foldar-völlínn.
Last og hrós um mikínn mann
myndast hœrra’ en fjöllin.
Eitt er þó af öllu bezt,
óður vara þinna
hefir örvað hugí mest
hinna, til að vinna.
Önnum kafinn, út í sveít
ör í lundi Braga,
á þig sjálfan aldrei beit
aðkast þinna daga.
Svöl þó tíð þig sœkti heím
samt brann andans neistí,
og í kulda köfum þeim
kvaðstu’ um dáð og hreystí.
Frjáls og ötull andi þinn,
ei nam hvíldum sinna.
Fann ég létta feril minn
fjörið vængja þinna.
Enn er margs at minnask
mœrð þó nú all-langa
óð-vin ek ofið hafi
okkarr um fornar sœttir.
Ber ek mik brag at vanda,
brátt spillist þó geðstilli.
Hróðmálum hrynda úr Iagí
hrottfengir óvíts drengir.
Veit ek á hyggjuhœðir
haukfránir andar leita.
Brag minn til mergjar brjóta
brestvana menn ok víta!
Hlægir mik þó, ef hlynnir
hlutdeild at andans gróðrí,
-—rist hefi’ ek rúnir skáldi,
ráði menn þœr ok nemi.
Jón Kjœrnested.