Freyja - 01.12.1904, Blaðsíða 34

130.
FREYJA
VII.
En bráöum í vestrinu bliku upp dró,
sem boöaöi storma og él
°g nýgræöings-jurtin af ná hrolli skalf,
því nótt sú var bending um hel.
Það dimmdi og krossmessan gekk svo í garö
þaö grenjaöi stormur á skjá,
og nýfædda lífiö, í líkblœju klætt
það leiö nú í gleymskunnar dá
Þaö krossmessu-hret var svo dauflega dimmt
aö dagurinn hrœddist og fór,
hann flúöi úr byggðinni—breyttist í nótt
og byggðin varð jökull og snjór.
Og jökullinn ógnandi’ á jörðunni lá,
og élkólgan bölþrungin stóð
í tvö ár það sá ekki’ á dökkleitan díl
svo drúpti af vonleysi þjóð.
Hér þarf ekki’ að skýra frá skorti’ eöa neyð
þú skilur það vinur minn allt,
því ervíð er förin í íslenzkri hríð
og oft er í byggðunum kalt.
Og vorfuglínn sveif yfir sveitinni hátt
ég sá ’ann en heyrði’ ekki neitt,
nú settist hann ekki við lœk eða lind
því landið var orðið svo breytt.
Hann vildi þó heilsa, já heilsa mér blítt
en hvar gat ’ann sezt, nema’ á fönn.
Og svo voru krummar, að hakka’ í sig hræ
og horbein að glamra við tönn.
Svo liðu þau tvö, þessi eilífðar ár,
þaö augaði’ í klökuga hlíö,
en seinlega greri, því golan var köld
og gráleikin harðinda-tíð.
Og enn skall á rúðunni ýlandi strá