Morgunblaðið - 27.05.2000, Síða 53

MÖRGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LATÍGARDAGUR 27. MAI2000 53
-------------------------1
málefni á skýran hátt í ljósi sögu og
samtíðar og sagði svo: „Vér nútíma-
menn höfum séð jámtjaldið hrynja
og sameiningarferli Evrópuríkja
dafna. Yfirlýsingu kirknanna
tveggja má m.a. skoða með hliðsjón
af þeirri þróun... Nú er sannarlega
gaman að lifa og vera kristinn mað-
ur! Þótt margir skuggar grúfi yfir
mannkyninu höfum vér ástæðu til að
samfagna bömum vorum og barna-
| bömum með batnandi heim - þrátt
I fyrir allt!“ Eitt af því sem við rædd-
I um jafnan er við hittumst síðasta
■ vetur sneri einmitt að samkirkjulegu
starfi. Þar vomm við enn á ný
samstiga í baráttunni og gaman að
lifa.
Það er undarlegt að hugsa til þess
að fagna Kristnihátíð á Þingvöllum í
sumar án Heimis frænda. En sorgin
sem fylgir því að kveðja hann er sef-
uð með hans eigin orðum, hans eigin
É trúarstyrk:
Ég vil dvelja í björtu húsi Drottins.
Einn vil ég búa í skínandi salkjTinum
Drottins.
í hvítum súlum vil ég heQast í himininn
í óhreyfúum fingrum marmarans vil ég
benda í upphæðir
og lofa Drottin óumbreytanlega.
(Heimir Steinsson.)
Ég þakka samíylgdina við frænd-
ann og fræðarann Heimi Steinsson
og bið Drottin að styrkja alla þá sem
Ísyrgja hann.
Steinunn Amþrúður
Bjömsdóttir.

Það er alkunna að áhrif sumra
manna fara víðar og eru meiri en
annarra.
Svo er um Heimi Steinsson. Um
það geta margir borið vitni. Af ótal
minningum leitar ein upp í hugann
nú.
Ég var á ferð með kennara frá
Hollandi, Spáni, Grikklandi og ít-
alíu. Leiðin lá um Gullfoss og Geysi.
Þar áttu stórborgarbúamir eifitt
um vik að fóta sig á mölinni, vanir
sléttum strætum, auk þess sem ís-
lenska vorhretið var þeim framandi.
Næst lá leið til Þingvalla þar sem
Heimir hafði lofað að taka á móti
okkur og segja frá landi og þjóð. Það
var kalt í litlu kirkjunni á Þingvöll-
um. Regn barði rúður og rok hristi
húsið. En það gleymdist þegar
Heimir hóf upp þægilega raust sína,
dálítið hátíðlegur eins og hæfði
stund og stað, margfróður, öruggur,
sló á létta strengi á viðeigandi stöð-
um og sagði frá af virðingu fyrir við-
fangsefninu og áheyrendunum.
Hann dró upp skýrar myndir af lífi
þjóðarinnar, sögu landsins og eink-
um Þingvalla. Þær vöktu svo mikinn
áhuga hinna erlendu kennara að þeir
urðu eins og fyrirmyndarnemendur í
bekk, hlustuðu hugfangnir og létu
síðan spumingum rigna yfir kenn-
arann.
Okkur var öllum hlýtt þegar við
kvöddum Heimi. í roki og regni á
hlaðinu fyrir framan Þingvalla-
bæinn.
Nokkram mánuðum seinna hitti
ég þessa sömu kennara á Spáni. Þeir
höfðu margs að minnast úr íslands-
heimsókninni og ekki síst stundar-
innar í kirkjunni í slagviðrinu á
Þingvöllum.
Og innihald ræðu Heimis var orð-
ið kennsluefni í litlum barnaskóla í
þorpinu Estepona á Spáni. Ekki að-
eins um sögu íslands heldur ekki
síður gamansöm lýsing hans á land-
rekskenningunni. Einmitt á Þing-
völlum fær sú kenning sérstaka
merkingu. Heimir lýsti því hvernig
hluti landsins siglir vestur á bóginn,
annar partur í austur.
„En,“ bætti hann svo við, „landið
sem við nú stöndum á verður hér
kyrrt. Og þar ætla ég að vera.“
Nú era það orð að sönnu. Það er
sama hvað fer í austur og hvað fer
vestur. Heimir verður kyrr.
Kveðjan er stutt. Vertu sæll,
frændi. Einmitt, frændi. Það orð
hefur svo sérstaka merkingu. Ég
man þegar Heimir sagði eitt sinn að
hann væri svo lánsamur maður, því
hann væri ekki einungis sonur föður
síns heldur frændi hans líka.
Ég sendi Dóra og öðram aðstand-
endum mínar bestu óskir og fjöl-
skyldu minnar.
Eiríkur Brynjdlfsson.
ELÍSABET
GUNNARSDÓTTIR
RAGNAR
SIG URÐSSON
+ Elísabet Gunn-
arsdóttir fæddist
í Reykjavík 30. des-
ember 1934. Hún lést
13. maf síðastliðinn
og fór útfor hennar
fram í kyrrþey.
Nú þegar Elísabet
Gunnarsdóttir, hún
Beta vinkona hennar
mömmu, er öll, langt
um aldur fram, finn ég
mig knúna til að minn-
ast hennar með nokkr-
um orðum. Beta var ein
þeirra sem á sinn hljóð-
láta og hógværa máta markaði eftir-
minnileg spor í huga allra sem
kynntust henni. Mér og mínum hefur
hún í gegnum tíðina sýnt fádæma
elsku og höfðingsskap. Mér er sér-
staklega minnisstæð óvænt sending
sem ég fékk frá henni er ég dvaldi
um hríð í Englandi við nám. Eg hafði
þá sagt mömmu í símann að ég ætlaði
að halda mikla veislu fyrir þá samn-
emendur og kennara sem ég hafði
eignast að vinum um veturinn. Veisl-
an var skipulögð með töluverðum
fyrirvara þar sem ætlunin var að
sitja lengi undir borðum og snæða
marga rétti. Mamma ætlaði meðal
annars að sjá um að senda mér
ákveðna hluti frá íslandi. Eitthvað
hafa þær vinkonumar rætt um
veisluhöldin þar heima, því þegar
sendingin kom fylgdi henni forláta
kökubox, fullt af hinum rómuðu
kransakökubitunum hennar Betu.
Þannig fylgdist hún með okkur í
fjarlægð og lagði sitt fram með hugs-
unarsemi sinni sem svo sannarlega
varð til þess að kóróna þessa eftir-
minnilegu veislu sem vinir mínir era
enn að minnast. Er við fluttum heim
eftir áralanga dvöl erlendis, lánaði
hún okkur einnig unaðsteitinn sinn í
sveitinni um tíma, þar sem við höfum
notið þess að dytta að húsinu og finna
hjörtun slá í takt við íslenska náttúra
sem við höfum saknað um árabil.
Fyrir velvild hennar alla eram við
þakklát og kveðjum gengna sóma-
konu með söknuði. Við hjónin send-
um Júlíusi, börnum þeirra og fjöl-
skyldunni allri okkar einlægustu
samúðarkveðjur.
Fríða Björk og
Hans.
Við kynntumst Betu
haustið 1954 er við vor-
um við nám í Hús-
mæðraskóla Reykja-
víkur, og meðal okkar
fimm myndaðist vin-
átta sem aldrei brast né
rofnaði. Eftir skóla
settum við saman
saumaklúbb sem
styrkti vináttu okkar
enn frekar ásamt kynn-
um eiginmanna okkar. Þetta var al-
vöra saumaklúbbur þar sem við
mættum með handavinnu í öll þessi
ár. Oft var slegið á létta strengi,
haldnar árshátíðir saumaklúbbsins
og ýmislegt var gert til skemmtunar
þessa vinahóps. Einnig fórum við
nokkrar ferðir saman erlendis og
skemmtum okkur konunglega við
búðaráp og skoðunarferðir.
Rétt áður en Beta veiktist höfðum
við ákveðið að fara saman í sumarhús
f Danmörku í júní og bjóða eigin-
mönnum okkar með. Allt var frá-
gengið en enginn ræður sínum næt-
urstað.
Beta var mjög listfeng, myndarleg
og íjölhæf kona, sem best sást í áber-
andi fögra heimili hennar og Júlíus-
ar. Við áttum margar góðar stundir á
heimili þeirra þar sem höfðingsskap-
ur var í mat og drykk, sungið og
spjallað. Beta var afbragðs húsmóðir
og kransakökumar sem hún bakaði
fyrir vini og kunningja við hátíðleg
tækifæri vora þær bestu sem hugs-
ast getur. En hún var einnig gædd
fágætu hugarfari sem birtist ekki
eingöngu í útsaumi, heldur mun
frekar í einstakri góðvild og rausnar-
skap.
Mikill söknuður er í huga okkar
allra, vináttan hefur varað í nær
hálfa öld án skugga á vinskap okkar.
Það er erfitt að sætta sig við að skarð
er komið í hópinn. Við vottum Júlíusi,
bömum, tengdabörnum, bamaböm-
um og fjölskyldunni allri okkar
dýpstu samúð.
Svava, Jenný, Erla og Hulda.
+ Ragnar Sigurðs-
son fæddist á
Syðra-Hóli í Öng-
ulsstaðahreppi í
Eyjafirði 27. júní
1916. Hann lést á
Landspítalanum 29.
mai-s sfðastliðinn og
fór útfor hans fram
frá Akureyrarkirkju
7. apríl.
Vertuyfirogalltum
kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í
hring,
sænginni yfir minni.
Elsku afi, nú ertu farin frá okk-
ur. Þótt það sé sárt, vitum við að nú
líður þér vel og þú ert komin til
ömmu. Við hefðum svo gjarnan vilj-
að hafa þig lengur hjá okkur, og við
munum sakna þín mikið. Við hlökk-
uðum svo mikið til sumarsins, koma
til íslands með mömmu okkar, og
dvelja hjá þér eins og við gerðum
alltaf á sumrin. Fyrst var það á Ak-
ureyri og síðan síðustu árin í Kópa-
vogi í fallegu íbúðinni þinni í
Sunnuhlíð. Þar varstu búinn að
koma þér svo vel fyrir.
Okkur leið alltaf svo vel hjá þér,
þú dekraðir svo mikið við okkur,
bjóst til uppáhaldsmatinn okkar,
bakaðir pönnukökur,
og alltaf var hafra-
grauturinn og eggið
tilbúið á morgnana áð-
ur en við fórum í sund.
Ég, Bjarki, hafði svo
gaman af því þegar þú
tefldir við mig, og þú
kenndir mér margt í
sambandi við það. Mér
tókst meira að seigja
stundum að máta þig.
Alltaf varstu þolin-
móður við okkur <
systkinin, þó við hefð-
um oft hátt. Já, afi það
eru svo margar minn-
ingar frá samverustundunum með
þér, og við héldum að þær yrðu
miklu fleiri.
Þú varst besti afi í heimi, og
minningin um þig mun fylgja okkur
í lífinu.
Hinsta sinni hljóður
hjá þér ennþá krýpur
nú að leiðarlokum
litli drengurinn.
Þakkar ástúð alla
allt til hinstu stundar.
Biður Gud að geyma
góða vininn sinn.
(Jón Sigfússon, Eiðum.)
Bless elsku afi.
Bjarki Þór Qvarfot og Bryndís
Rut Qvarfot, Danmörku.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfílega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
INGÓLFUR BJARNASON
bóndl,
Bollastöðum,
sem lést mánudaginn 22. maí, verður jarðsett-
ur frá Bergsstaðakirku þriðjudaginn 30. maí
kl. 14.00.

VALGERÐUR
EYJÓLFSDÓTTIR
+ Valgerður Eyj-
ólfsdóttir fædd-
ist 6. október 1917.
Hún lést 9. mars síð-
astliðinn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskapellu 15.
mars.
Það era liðin rúm
30 ár síðan við hittum
hjónin Valgerði Eyj-
ólfsdóttur og Jón E.
Guðmundsson fyrst.
Við fórum um Versl-
unarmannahelgi með
rútu upp í Veiðivötn
og ætluðum að dvelja þar í viku.
Þegar helgin sjálf var um garð
gengin, en hún var nokkuð hávaða-
söm og mannmörg, komst á ró og
friður og okkur varð ljóst að við
vorum á einhveijum fallagasta
stað, sem við höfðum komið á.
Þarna kynntumst við Valgerði og
Jóni. Kynnin urðu þannig, að
næstu níu eða tíu árin fórum við
saman upp í Veiðivötn á hverju
sumri um mánaðamót júní og júlí
og dvöldum þar í rúma viku. Gunn-
ar B. Guðmundsson, veiðivörður,
sem þarna réð ríkjum, gerði okkur
dvölina enn betri með vinsemd
sinni og skemmtilegheitum. Þetta
voru dýrðardagar og ógleymanleg-
ir. Nú var einkabíll farartækið,
sem varð aftur til þess, að næstum
því undantekningarlaust villtumst
við pínulítið á leiðinni upp eftir en
það gerði ferðina bara skemmti-
legri. Á leiðinni upp í Veiðiuvötn
drukkum við alltaf á
sama stað kaffi og
snæddum góðgæti,
sem Valgerður hafði
útbúið. Vikan leið yf-
irleitt allt of fljótt,
það var gengið, málað,
spilað, farið í ökuferð-
ir, stuttar og langar,
oft með Gunnari og
svo var mikið hlegið.
Valgerður sá oftast
um að kokka í okkur
enda bjó hún til besta
matinn. Fyndist henni
einhver ekki gera
matnum nógu góð
skil, sagði hún með þjósti: Hvað
finnst þér að þessu? Og svo skelli-
hló hún á eftir. Reyndar ferðuð-
umst við fjögur saman víðar en
upp í Veiðivötn, svo sem að
Kirkjubæjarklaustri og á Snæfells-
nesið og oft voram við heima hjá
þeim hjónum í góðu yfirlæti.
Við fórum upp í Víðines að heim-
sækja Valgerði nokkra fyrir síð-
ustu jól og höfðum þá ekki séð
hana nokkuð lengi. Þar hittum við
hana hressilega og sjálfri sér líka.
Hún var í rúmgóðu herbergi með
fallegt í kringum sig, vel tilhöfð
eins og hún var alltaf og auðvitað
með veitingar. Þetta var í síðasta
sinn sem við sáum hana, hún hafði
verið miklu veikari en við gerðum
okkur grein fyrir. Við biðjum Guð
að geyma hana og sendum Jóni og
allri fjölskyldunni innilegar samúð-
arkveðjur.
Ása og Helga.
Guðrún Steingrímsdóttir,
Birgir Ingólfsson, Ragna Á. Björnsdóttir,
Bjami B. Ingólfsson,
og barnabörn.
+
Hjartans þakkir til ykkar allra, er veittu okkur
hlýhug og samúð við andlát og útför elskulegs
eiginmanns míns og föður okkar,
INGA GESTS SVEINSSONAR,
Efstalundi 6,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki öldr-
unardeildar Sjúkrahúss Reykjavíkur, heima-
hjúkrunar í Garðabæ og á hjúkrunarheilmilinu Holtsbúð, Garðabæ.
Lilja Eygló Karlsdóttir,
Jakobína Ingadóttir,
Sveinn Ingason,
Gylfi Ingason,
Bjöm Ingason,

+
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
DRAFNAR FRIÐFINNSDÓTTUR
myndlistarmanns,
Hindarlundi 6,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsmanna heimahlynn-
ingar á Akureyri.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðmundur Óskar Guðmundsson.