Morgunblaðið - 27.05.2000, Qupperneq 76

76 LAUGARDAGUR 27. MAÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM
Það tókst!
TÖNLEIKAR
It o r g a r 1 e i k h ú s i ð
DÚNDURFRÉTTIR
„ÞÚ KEMST ekki mikið nær
því,“ sagði glöggur kunningi minn
að loknum fyrri tónleikum Dúndur-
frétta í Borgarleikhúsinu fyrir
nokkrum vikum. Ég heyrði raunar
varla hvað hann sagði, slíkt var
suðið sem kraftmiklir tónar meist-
araverks Pink Floyd, Dai’k Side of
the Moon, skildu eftir sig í hlustun-
um. En ég var sammála, og greip
fegins hendi tækifæri til að sjá
Dúndurfréttir endurtaka leikinn í
vikunni sem leið.
Það hlýtur að hafa verið ærið
umhugsunarefni fyrir sveitina
hvort það væri áhættunnar virði að
flytja þetta merka verk á „alvöru"
sviði. Piltarnir hafa að vísu um
nokkurra ára skeið flutt þessi lög
og fleiri við góðan orðstír á tónlist-
arknæpunni Gauknum. En þar er
andrúmsloftið allt annað og gestir
ekki eins kröfuharðir og þeir sem
sitja í tónleikasal. Hættan á að
misbjóða dyggum unnendum tónl-
-Nstarinnar eykst eftir því sem fleiri
sitja spakir og allsgáðir og leggja
grannt við hlustir. Eg er ekki viss
um að Pink Floyd myndu sjálfír
treysta sér til að flytja verkið
skammlaust fjórir.
Ég var þess vegna talsvert
taugaveiklaður fyrir hönd sveitar-
innar þegar fyrri tónleikarnir hóf-
ust. Og hvorki ég né aðrir tónleika-
gestir vissum hvernig við áttum að
bregðast við þegar hún steig á svið
(þetta eru sannarlega engar stór-
stjörnur), lófatakið hófst svona
’smám saman og með hálfgerðum
semingi. Dúndurfréttir létu sér
hins vegar hvergi bregða og sinntu
spilamennskunni af öryggi þannig
að áhorfendur hrifust með undir
eins. Svipaða sögu er að segja af
síðari tónleikunum, en um frávikin
get ég eins og tilefni er tíl.
Fyrri hluti tónleikanna var í
hálfrafmögnuðum stíl og helgaður
lögum Pink Floyd af öðrum plötum
en Dark Side of the Moon; kassa-
gítarar og tambúrína réðu för en
rafmagnsgítar og orgel veittu
hófstilltan stuðning þar sem það
átti við. Sveitin fór fimum höndum
um lög eins og „Hey You“, „Wish
You Were Here“, „Nobody Home“
og „Goodbye Blue Sky“. Mér
fannst henni takast einna best upp
í laginu „Have a Cigar“, en það
einkennist af þéttum takti sem
tókst að koma til skila þrátt fyrir
að engar væru trommurnai’. Þá
kom það skemmtilega á óvart að
heyra „Pigs on the Wing“ af Anim-
als-plötunni og gítarleikarinn Ein-
ar Þór Jóhannsson með sína djúpu
rödd átti fullt erindi að hljóðnem-
anum í „Mother“. Þeir Matthías
Matthíasson og Pétur Örn Guð-
mundsson sáu annars um sönginn
og það vel, og unun var að fylgjast
með Ingimundi Óskarssyni renna
stoðum undir lögin með fimlega
leiknum og frjálslegum bassalínum.
Frávikin frá fyrri tónleikunum
urðu öll í þessum hluta: Kassagítar
var vanstilltur í upphafi sem trufl-
aði aðeins flutning á „Hey You“ og
líka einbeitingu þeirra tónleika-
gesta sem tóku eftir því; sveitin
virtist hafa náð sér á strik á ný
þegar bagaleg feilnóta var slegin í
„Pigs on the Wing“ og raddir virt-
ust ögn óstyrkar í „Goodbye Cruel
World“. Það læddist að mér sá
grunur að eftir frábæra frammi-
stöðu í fyrra sinnið hefði hljóm-
sveitin ekki talið þörf á að halda
sér við - hvað sem því líður heyrð-
ust þarna óvæntir brestir, sem þó
er ekki vist að allir hafi tekið eftir.
En fyrri hluti tónleikanna fellur
hvort eð er í skuggann af þeim síð-
ari. Nú var Ólafur Hólm sestur til-
búinn við trommusettið; hjartslátt-
urinn sem markar upphafið að
Dark Side magnaðist og þandi
hljóðkerfið til hins ýtrasta; og loks
brast kunnuglegur hljómur á með
miklum þunga, drynjandi bassi og
syngjandi ljúfur gítar, og marg-
slunginn ljósabúnaðurinn hóf dans-
inn. Salurinn tók andköf og fæstir
gátu stillt sig um að klappa í hrifn-
ingu. „Þú kemst ekki mikið nær
því“ - orð að sönnu. Dúndurfréttir
fóru létt og leikandi í gegnum lögin
hvert af öðru. Allur hljóðfæraleik-
ur til fyrirmyndar og söngurinn ör-
uggur. Andrea Gylfadóttir, Guð-
björg Magnúsdóttir og Regína
Oskarsdóttir sinntu bakröddum af
stakri prýði og tókst einkar vel upp
í krefjandi einsöngsköflum „The
Great Gig in the Sky“, sem jafnvel
hjálparhellum Pink Éloyd sjálfra
hefur í seinni tíð hætt til að hálf-
klúðra. Jens Hansson þandi saxó-
fón í „Money“ og „Us and Them“
af innlifun að vanda. Vekjaraklukk-
um og peningaskrölti var vandlega
blandað inn í tónlistina. Tölvugra-
fík var varpað á vegginn á bak við
hljómsveitina og jók enn á áhrifin.
Mikil vinna hafði greinilega verið
lögð í að sýna meistaraverkinu til-
hlýðilegan sóma. Það tókst.
Sú kvöð (óljúfa í þessu tilviki)
hvílir þó á gagnrýnanda að geta
þess sem hann hnýtur um. Það
kann að hljóma undarlega og jafn-
vel ósanngjarnt, en mér fannst
flutningurinn helst til agaður, eink-
um söngurinn. Vitanlega krefst svo
flókið verk mikillar nákvæmni,
Morgunblaðið/Kristinn
Hljómsveitin Dúndurfréttir. Frá
vinstri: Pétur Om Guðmunds-
son, Ólafur Hólm, Ingimundur
Óskarsson, Matthías Matthías-
son og Einar Þór Jóhannsson.
ekki síst þegar tveir eða fleiri
syngja í einu (raunar hafa Pink
Floyd sjálfir stundum kosið að
njörva niður sönginn á sviði, til
dæmis í „Comfortably Numb“), en
mér fannst á stundum of mikill
„söngleikjastíll“ yfir söngnum og
hefði kosið hann óbeislaðri í lögum
á borð við „Money“. Ef frá eru
taldar bakraddirnar í „Great Gig
...“ fékk innlifunin nær eingöngu
útrás í hljóðfæraleik og að minnsta
kosti tvisvar sinnum neistaði svo
frá sviðinu að mann langaði helst
til að standa á fætur og hrópa í
hrifningu: I fyiTa sinn í einleik-
skafla Einars Þórs í „Any Colour
You Like“ og svo aftur í upp-
klappslaginu „Comfortably Numb“;
þar átti Einar Þór enn stórleik og
hreif félaga sína og allan salinn
með sér langleiðina til tunglsins.
Ég tek undir með öðrum tón-
leikagestum, sem voru á einu máli
um að Dúndurfréttir hefðu staðið
sig stórkostlega. Einn taldi þetta
jafnvel bestu rokktónleika sem
hann hefði nokkru sinni sótt - í
öllu falli hefði lagavalið aldrei verið
betra.
Ólafur Teitur Guðnason
MYNDBOND
Vannýttur
meistari
að verki
MYRKRIÐ FELLUR
(Darkness Falls)
I) R A \1 \
★★%
Leikstjóri: Gerry Lively. Handrit:
John Howlett, byggt á leikriti N.J.
Crisp. Aðalhlutverk: Ray Winstone,
Sherilyn Fenn. (94 mín.)
Bretland 1998. Háskólabíó.
Bönnuð innan 16 ára.
RAY WINSTONE er framúr-
skarandi breskur leikari sem hefur
verið glæpsamlega vannýttur. I þeim
hlutverkum sem
honum hafa boðist
hefur hann samt
sýnt að þar fer ein-
staklega fjölhæfur
leikari sem getur
skyggt á hvaða
leikara sem er. Því
til sönnunar nægir
að nefna átakan-
lega mynd Garys
Oldman, en þar fer Winstone ham-
förum í hlutverki eins alaumkunar-
verðasta skítseiðis sem sést hefur á
hvíta tjaldinu og skyggir þar á mót-
leikkonu sína, Kathy Burke, sem
sjálf er alls ekkert slor í myndinni.
Hér endurtekur hann þann leik og
skín svo skært að samleikararnir
blikna allir með tölu, og myndin eig-
inlega h'ka. Þetta er annars prýðilegt
spennudrama, en nokkuð hægfara og
ómarkvisst og einhvem veginn fulla-
ugljóst að hér er byggt á sviðsverki.
Ekki að slíkt sé almennt einhver
synd en það er einkar vandmeðfarið
því sviðsverkið hefur marga kosti
framyfír kvikmyndina og öfugt. Eitt
af því sem leikhúsið hefur framyfir
bíóið er nálægðin við persónurnar, en
þar liggur hundurinn einmitt graf-
inn, því í þessari mynd er nálægðin
einfaldlega ekki nógu mikil. Win-
stone er aftur á móti algjör meistari.
Skarphéðinn Guðmundsson
DÁRKNHSS
F A |_ L S
Kanada og Geirfuglar fagna saman sumri
Glaðloft á
Gauknum
I kvöld ætla hljómsveitirnar Kanada og
Geirfuglarnir að fagna komu sumarsins á
Gauki á Stöng. Ragnar Kjartansson og
Halldór Gylfason voru þegar komnir í sum-
arskapið þegar Birgir Örn Steinarsson hitti
þá á kaffíhúsi í miðbænum.
Morgunblaðið/Porkell
„Sumarið er tíminn.“ Ragnar Kjartansson og Halldór Gylfason
í sólskinsskapi.
„EINU SINNI Skáti, ávallt Skáti“,
þannig hljóðar máltækið sem sam-
einar ungmennaanda allra þjóða.
Það ætti ekki að vera erfitt að
ímynda sér meðlimi hljómsveitanna
Geirfuglarnir og Kanada sitjandi
við varðeldinn að grilla sykurpúða,
syngjandi „Kveikjum eld“ fram eft-
ir kveldi.
Það ríkir einhver skemmtilegur
lífskraftur yfir báðum þessum
hljómsveitum sem nú hafa ákveðið
að sameina krafta sína og leika
saman á fagnaðarhátíð vegna til-
komu sumarsins á veitingahúsinu
Gaukur á Stöng í kvöld.
Geirfuglar í Kanada
„Þetta eru tvær hljómsveitir sem
eru að spila til að sýna sig og bjóða
sumarið velkomið," segir Halldór
Gylfason, söngvari Geirfuglanna,
|em myndi líklegast fá öll atkvæðin
ef hljómsveitirnar myndu efna til
kosninga um hver skyldi verða
skátaforingi hópsins. „Við ætlum í
rauninni bara að halda gott partí.“
„Þetta eru í rauninni bæði mjög
ólíkar og líkar hljómsveitir," segir
Ragnar Kjartansson, óskabarn
þjóðarinnar, í dagsljósi sem á það
tÚ að umbreytast í spriklandi
skuggasvein á kvöldin.
„Þetta eru báðar stuðgefandi
hljómsveitir sem heyrast kannski
ekki mjög víða,“ segir Halldór.
„Þær eru líka líkar hvað varðar
stuðið,“ bætir Ragnar við.
„Já, það er svipuð orka í þeim,“
segir Halldór og piltarnir kinka
kolli hvor til annars.
Það er allavega hægt að fullyrða
að þegar þessar sveitir koma fram
á tónleikum verður útkoman sjald-
an hádramatísk. Þeir viðurkenna
báðir að hljómsveitarmeðlimir taki
spilamennskuna ekki of alvarlega.
„Þó þetta sé allt mjög alvarlegt
undir niðri,“ bætir Ragnar þó við.
„Við bölvum og grátum á hljóm-
sveitaræfingum."
„Þá tökum við af okkur farðann,"
bætir Halldór svo við.
Hver spilar hvað?
Það er augljóst að hljómsveitirn-
ar finna einhvern streng sín á milli
sem myndar sama tóninn. En hvað
er ólíkt við sveitirnar? „Músíkin að-
allega," svarar Halldór snöggt.
„Reyndar eru Geirfuglarnir með
allar tegundir tónlistar á tónleika-
dagskránni. Við spilum polka, vals,
írskt rokk, rokk og ról og jafnvel
klisjupopp. Það er mikil óreiða í
okkur og þess vegna virkum við ef
til vill ófókuseraðir stundum. Það
er líka út af því að enginn hljóm-
sveitarmeðlimur hefur fengið sama
tónlistaruppeldið. En Kanada er
rokk og ról hljómsveit, er það ekki
Ragnar?"
„Jú, þetta er rokk og ról en samt
á svoldið furðulegum forsendum,"
svarar Ragnar og blaðamaður áttar
sig á því að hlutverki hans hefur
verið hnuplað. Ragnar segir hljóm-
sveitina spila nokkurs konar
technorokk og skýrir það ef til vill
muninn á atferli hljómsveitarinnar
uppi á sviði og í hljóðverinu. „Til
dæmis þegar við erum uppi á sviði
er þetta klikkað rokk og ról en nú
þegar við erum að taka upp plötuna
okkar liggjum við ofboðslega mikið
yfir henni. Hún er orðin ótrúlega
of-útsett. Það eru því tvær hliðar á
hljómsveitinni, það er þessi klikk-
aða einbeiting í hljóðverinu en þeg-
ar við spilum er þetta bara tómt
rugl.“
Kanadamenn eru þessa dagana
að leggja lokahönd á sína fyrstu
breiðskífu sem kemur út á vegum
Thule Records í sumar. „Tími til að
fá sér bjór,“ staðhæfir Ragnar og
það má sjá það á piltinum að eftir
allar andvökunæturnar í hljóðver-
inu finnst honum hann eiga mjöð-
innskilið.
Snyrtimenni sletta
líka úr klaufunum
Blaðamanni hefur ávallt fundið
eitthvað sérstakt herramanna-
bragð af hljómsveitinni Kanada,
enda hafa nokkrir liðsmenn hennar
unnið sem afgreiðslumenn í herra-
fataverslunum og bókaverslunum
borgarinnar. Hvernig skyldi Ragn-
ar bregðast við þeirri ásökun að
þótt hljómsveitarmeðlimir hans
sletti úr klaufunum sé þó alltaf
snyrtimennskan höfð í fyrirrúmi?
„Ég segi það nú ekki alveg. All-
avega ekki með snyrtimennskuna.
Það er bara ég sem er vandamálið.
Það er ekki hægt að kalla okkur
snyrtimennskuband því það er bara
einn fimmti af hljómsveitinni sem
angar ekki af táfýlu,“ segir Ragnar
og glottir.
Eitt er þó víst, hvort sem er verið
að ræða um snyrtimenni eða sóða,
að hljómsveitirnar ætla að leggja
sig allar fram við að fanga suma-
randann á Gauknum í kvöld. Asamt
hljómsveitunum tveimur mun
skífuþeytarinn „Erlendur plötusn-
úður“ fylla upp í þögnina á milli
atriða. Á undan sveitunum spilar
dægurlagapönksveitin Húfan.
„Síðan er hugmyndin að báðar
þessar hljómsveitir komi saman í
lokin og spili blús þar sem allir
hljóðfæraleikararnir taka margra
mínútna sóló,“ segir Halldór.
„Mér líst ótrúlega vel á það,“
svarar Ragnar, glaður í bragði.
„Blús er besta tónlist í heimi. „You
gotta love it.“ Skál fyrir blús,“
hrópar Ragnar og sýpur af svell-
köldum miðinum á meðan Halldór
sýgur svalan djús úr röri.