Skírnir - 01.01.1869, Blaðsíða 54

54
FRJETTIR.
Frakkland.
frelsi. þeir ímynduSu sjer, aS þeir væru á undan öllum öSrum
til æÖri framfara, og til feirra jayrfti óbundiÖ fundafrelsi, en þétta
væri gamlar, úreltar og margreknar kenningar frá árunum 1791
— 1793. „þetta eru verstu árin í sögu vorri, og j>ví kalla jeg
aÖ J>essir menn sje á eptir öÖrum en ekki undan“. í öldunga-
ráÖinu var mótmælunum annan veg variÖ; hjer þótti mörgum langt
um of ríflega til tekiö, og kölluÖu J>eir mestu hætturáÖ aÖ breyta
svo um bin fyrri lög. Rouher varÖ nú a8 mæla fram me8 frelsi, og
baö menn í hamingjunnar nafni ekki spilla fyrir áformi keisarans,
en kvað þaÖ veriÖ hafa frá öndverÖu, a8 veita þjóöinni frelsi, þegar
er skipaö væri til friÖar og reglu í landinu. En hann bætti líka
viÖ, aö nýmælin væru sá fullnaÖur frelsisins, aÖ meira þyrfti ekki
á a8 auka1. — j>egar umræÖurnar höföu tekizt um fjárhagslögin,
sló í langa viöureign meÖ þeim, er mæla á móti verzlunarfrelsi,
eöa afnámi tollverndar fyrir innlendum varningi og iÖnaÖargreinum
(meöal þeirra er Thiers hinn öröugasti), og hinum, er halda fram
frjálsri verzlun. Hjer var barizt meÖ mikilli málhreysti í 9 daga,
og gengu ráÖherrarnir, einkanlega Rouher og Forcade de la Ro-
quette (fjármálaráÖherrann) sem öruggast fram fyrir frelsinu. Thiers
ber þaÖ ávalltfram með miklu kappi, aÖ hvert land eigi aÖ stemma
stigu fyrir útiendum varningi til markaða sinna (með tollgjaldi),
því annars sje hætt við, að vinna og verknaður landsfólksins siti
á bakanum, en það sje þó fremsta skylda hverrar stjórnar, aö
sjá henni borgiö. Hann færði og kærumál fram frá ýmsum stöðum,
þar er verknaður og iðnir hefðu gengið af sjer síðan 1860 (það
ár er tollsamningarnir voru byrjaðir við Englendinga og fl ), og
hið sama vildi hann sanna um jarðyrkjuna og verzlunina. Forcade
bar aptur ummæli Thiers í löngu erindi, og sýndi fram á, að allur
') Frelsisblöðunum þykir þó, sem vila má, að keisaradaemið eigi langt
enn eptir að rrelsismarkinu. Blaðið Liberté (E. Girardins blað) likti
lagasetningum keisarans við þær loptsiglingar, þegar menn hafa loptbát-
inn I taug, er aldri lofar honum að losna við jörðina. »í fyrslu grcin
prenllaganna sveif prentfrelsið upp, en í þrettándu greininni kom taugio,
og þá mátti eigi lengra ganga. Likt er á komið með fundafrelsinu og
friðarreglunni, það eru loptbátar, en járnkeðja, búin tii úr l'/2 milljón
byssustinga, heldur þeim föstum«.