Skírnir - 01.01.1869, Blaðsíða 116
116
FKJETTIR.
Þýzkaland.
unglega þátt í umræðunum og haf8i alla kýmni sína á hraíibergi,
sem hann á vanda til'. Oss kemur ekki í hug a8 nefna tíunda
partinn af þeirri nýmælarunu (63 aS tölu), er samþylckt urSu í
há8um fingdeildum, en látum ^ess a? eins geti5, aS mörg af þeim
lýsa meS sýnasta móti, hver frelsisandi hefir ruSt sjer til rúms
í öilu Jegnlífi Prússa. Sum iutu aS jöfnuSi milli stjettanna, sum a<5
jafnari rjetti fyrir Gyðinga, sum aS forræSismeiri sveita og hjeraSs-
stjórn, og svo frv. Bismarck varS einkanlega aS taka til mælsku
sinnar, er umræSurnar tókust um uppástungur stjórnarinnar, aS gera
upptækar allar eignir og tekjur þeirra Georgs konungs frá Hannover
og Vilhjálms kjörherra frá Hessen. J>ess var getiS í fyrra, aS Prússar
buSu þeim allgóSa kosti, en Jpeir höfnuSu eigi aS eins öllum boS-
um, en tóku til allra ráSa, sem jþeir gátu fundiS, til aS spilla
fyrir Prússum erleDdis og æsa fólkiS til mótþróa í þeim löndum,
er þeir urSu aS flýja. BáSir hafa gnótt fjár aS taka til, enda
hafa Jpeir og kostaS ærnum peningum til erindreka og rita, en
J>ar á meSal til lofrita og lofkvæSa um sjálfa sig, og níSritlinga
og skammarkviSlinga bæSi um Prússiand, Prússakonung og Bis-
marck. Bismarck sýndi mönnum rök fyrir í þingnefndinni, aS
þeir hefSu sent út menn meS „vasana fuila af gulli“, er hefSu
ausiS fje út á háSar hendur, er eitthvaS þurfti a$ kaupa af mönn-
um Prússum til meins. Æsingarfregnir eSa óróaboS meS hraS-
skeytunum hefSu veriS liinar tíSustu, en eigi fótur fyrir neinu.
‘) Meðal svo margs, er upp var borið á þinginu, var það eitt, að Prúss-
um bæri að hætta kostnaði til erindreka hja enum minni ríkjum sam-
bandsins. Virchow sagði þá, að slíkir erindrekar yrðu ðþarfir með
ölly, ef stjórn Prússa vildi snúa leið sinni í frjálsari stefnu, og minnt-
ist á Austurríki og það freisi, er þar væri í svo skjdtum uppveiti,
en drægi hugi manna til velvildar víð það ríki (j>. e. frá Prússum).
Bismarck svaraði, að honum kæmi þó vart til hugar, að ráða Prússum
til að vopna 800 þúsundir manna, eða halda öllu liði sinu undir vopn-
um í 10 ár. Einnig minntist hann á umboðsstjórn í Austurríki og
hversu hún rýrði allt forræði sveitanna, og mælti síðan: „eg sje að
það fer fyrir stjórnum ríkjanna einsog kvennfólkinu: mönnum lizt bezt
á þær ýngstu. Austurríki hefir staðið svo iengi í stað, og nú vcrður
öilum svo starsýnt á frelsi þess, og er það þó ekki annað en það, er
vjer þegar höfum notíð í 20 — eða jafnvel 50 ár.”