Morgunblaðið - 01.05.2005, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 1. MAÍ 2005 51
MINNINGAR
✝ Svava IngibjörgIngimundardótt-
ir fæddist í Reykjavík
22. janúar 1916. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir 17. apr-
íl síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ingibjörg Guð-
mundsdóttir frá
Akranesi, f. 3. maí
1889, d. 17. október
1968 og Ingimundur
Nóvember Jónsson
frá Vatnsleysu-
strönd, f. 30. nóvem-
ber 1885, d. 9. maí
1937. Systkini hennar eru Guðrún
Margrét, f. 1915 d. 1975, Margrét,
f. 1921, Finnur Hilmar, f. 1926, d.
1995 og Guðmundur Rafn, f. 1931.
Svava giftist fyrri manni sínum
Magnúsi Hauki Helgasyni raf-
virkjameistara frá Akureyri árið
1938. Haukur drukknaði í Glerá í
Eyjafirði árið 1945. Þau voru
barnlaus.
Svava giftist 7. apríl 1951 seinni
manni sínum Hákoni Guðmundi
Ólafssyni, f. 4. nóvember 1916.
Kjördóttir þeirra er Sólveig
Magnea Hákonar-
dóttir, f. 29. mars
1956. Börn hennar
eru Hákon Atli Birg-
isson, f. 16. desem-
ber 1976 og Svava
Hlín Hilmarsdóttir,
f. 27. mars 1987.
Á yngri árum
vann Svava í Björns-
bakaríi við Ingólfs-
torg og síðan í bak-
aríi Jóns Símonar-
sonar að Laugavegi
5. Eftir fráfall Hauks
árið 1945 hélt hún til
London og dvaldi
þar í tæpt ár. Eftir komuna frá
Bretlandi vann hún sem klínik-
dama hjá Matthíasi Hreiðarssyni
tannlækni. Hún lét af starfi sínu
þar árið 1949 vegna veikinda. Frá
þeim tíma var hún heimavinnandi
húsmóðir. Síðustu ár ævi sinnar
dvaldi hún á Hjúkrunarheimilinu
Eir ásamt eftirlifandi manni sín-
um.
Útför Svövu fór fram frá Foss-
vogskapellu miðvikudaginnn 27.
apríl, í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
„Amma Svava og afi Hákon,“
hljómar í mínum eyrum sem eitt orð,
ein heild.
Nú er bara afi Hákon. Ég varð
þeirrar lukku aðnjótandi að fá að
búa hjá ömmu og afa þegar ég var
lítill snáði ásamt mömmu minni, því
má segja að ég hafi alist jafnmikið
upp hjá þeim og mömmu á þeim
tíma. Amma var alltaf þar til staðar
fyrir mig, vildi allt fyrir mig gera.
Amma var alltaf eins í skapinu, ró-
leg, glaðlynd og leit alltaf á björtu
hliðarnar, ef ég á að segja eins og er
þá man ég ekki eftir neinu einasta
skipti þar sem hún skipti skapi.
Amma gat alltaf fundið sér eitt-
hvað til dundurs, mikið var lesið í
dönsku, norsku og ensku slúðurblöð-
unum og hafði hún gaman af því að
lesa um kóngafjölskyldurnar og hagi
þeirra. Amma var nefnilega ansi góð
tungumálamanneskja. Hún var hins
vegar ekkert að gorta af því og það
er akkúrat það sem einkenndi hana,
þ.e.a.s. hlédrægnin. Ég man ekki
eftir einu einasta skipti þar sem
amma var að tala um fortíðina eða
liðna atburði.
Eitt af því sem ég man svo vel eft-
ir eru bíltúrarnir með ömmu og afa á
gamla góða R 5100, þá fórum við oft
saman í Heiðmörkina og Öskjuhlíð-
ina og svo var það alltaf rútína að fá
ís í enda bíltúrsins.
Svona þegar að ég halla aftur aug-
unum og hugsa aftur í tímann sem
ég átti með ömmu og náttúrulega
afa, þá dettur mér alltaf fyrst í hug
öll kvöldin þar sem ég sat á stólarm-
inum í fanginu hjá afa mínum og
með ömmu á hægri hönd í sófanum
við hliðina á stólnum hans afa. Þann-
ig eyddum við mörgum kvöldum
saman í að horfa á sjónvarpið eða
spjalla. Það er sennilegast mesta ör-
yggistilfinning sem ég man eftir að
hafa upplifað.
Ég átti minn eigin bedda inni í
svefnherberginu hjá ömmu og afa en
hann var nú sjaldnast notaður á mín-
um yngri árum því ekkert var betra
en að kúra á milli hjá ömmu og afa.
Svo var amma Svava sérfræðing-
ur í að gera allan mat góðan, það er
sjálfsagt henni að þakka að mér þyk-
ir enn þann dag í dag allur matur
góður og þekki ekki matvendni. Svo
að það sé ekki talað um pönnsurnar
og jólakökurnar sem virtust vera til í
tonnatali fyrir okkur krakkana.
Ég mun minnast ömmu með gleði
í hjarta, hún kenndi mér að horfa á
björtu hliðarnar, gera gott úr því
sem maður hefur og sýna hógværð.
Við áttum margar gleðistundir sam-
an, alveg fram á það síðasta því hjá
ömmu var alltaf stutt í brosið.
Hákon Atli.
Þegar ég var yngri var ég mikið
hjá ömmu og afa í Safamýrinni. Þau
bjuggu rétt hjá og ég gat alltaf
skottast yfir til þeirra þegar ég vildi.
Það var alltaf gaman hjá þeim og
amma passaði alltaf vel upp á það að
ég væri nú ekki svöng. Hún sauð oft
ýsu og stappaði kartöflur og gulræt-
ur með. Svo bakaði hún líka oft
pönnukökur af því mér finnst pönnu-
kökur svo góðar. Ég hafði unun af
því að sitja í eldhúsinu og horfa á
fagmannleg vinnubrögð hennar við
baksturinn. Enn í dag er enginn sem
getur gert pönnukökur eins og
amma gerði þær.
Ömmu þótti vænt um það að ég
skyldi heita í höfuðið á henni. Hún
kallaði mig stundum nöfnuna sína og
svo brosti hún og hló. Hún var alltaf
góð við mig. Það var alveg sama þótt
ég léti stundum illum látum og væri
frek, hún æsti sig aldrei. Hún gaf
mér bara ís í fallegu gulu skálunum
sínum og það fannst mér alveg topp-
urinn á tilverunni.
Amma las mörg erlend blöð og ég
skoðaði myndirnar. Hún þýddi
myndasögurnar fyrir mig af því mér
fannst þær langskemmtilegastar.
Eftir að amma veiktist og gat ekki
verið heima lengur hitti ég hana ekki
eins oft og ég gerði þegar ég var
yngri. Samband okkar hætti að vera
eins náið eftir því sem tíminn leið og
sjúkdómurinn ágerðist. Hún vissi
samt alltaf hver ég var þótt hún
tengdi ekki endilega nöfn við andlit.
Hún var alltaf glöð að sjá mig og
mér þótti gott að sjá hana þó að það
væri stundum erfitt. Mér eru minn-
isstæð næstsíðustu jól þegar ég og
mamma komum til hennar á að-
fangadag. Þá sungum við fyrir hana
jólalög og hún virtist hafa gaman af
þessum óvæntu tónleikum. Mér
þótti sérstaklega vænt um þegar við
sungum Heims um ból og hún raul-
aði með.
Mér finnst skrýtið að amma sé
farin. Ég er samt glöð yfir því að hún
sé farin upp til guðs og englanna og
finni ekki lengur til. Þessi bæn er ein
af bænunum sem hún kenndi mér
þegar ég var lítil. Guð geymi þig,
amma mín, og sofðu rótt um alla tíð.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Svava Hlín.
SVAVA INGIBJÖRG
INGIMUNDARDÓTTIR
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför elskulegs föður míns, bróður,
mágs og frænda,
EÐVALDS MAGNÚSSONAR.
Sérstakar þakkar til Bryndísar Valbjarnar-
dóttur útfararstjóra.
Þráinn Eðvaldsson,
Erla Magnúsdóttir,
Margrét Magnúsdóttir,
Magnea Magnúsdóttir,
Páll Magnússon, Paulin Magnússon
og frændsystkini.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, föður, tengdaföður og afa,
AUÐUNS KL. SVEINBJÖRNSSONAR
svæfingalæknis,
Hlein,
Álftanesi.
Ingibjörg Óskarsdóttir,
Guðmundur Auðunsson, Elizabeth Goldstein,
Sveinbjörn Auðunsson, Guðrún Elísabet Árnadóttir,
Guðbjörg Auðunsdóttir, Hartmann Kárason,
Erna Sif Auðunsdóttir, Dagur B. Agnarsson,
Ósk Auðunsdóttir, Hermann Sigurðsson,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför ást-
kærrar móður minnar, tengdamóður og
ömmu,
ODDNÝJAR HANSÍNU
RUNÓLFSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Vífilsstöðum fyrir frábæra umönnun.
Friðrik Jósepsson, Kristín Árdal,
Oddný og María.
Ástkær fósturfaðir, faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
SVAVAR GÍSLASON
vörubílstjóri
frá Viðey,
Traðarlandi 4,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju mánu-
daginn 2. maí kl. 15.00.
Ellen Emilsdóttir,
Svava Svavarsdóttir,
Geir Svavarsson, Jóhanna Svavarsdóttir,
Jóhannes Svavarsson,
Esther Svavarsdóttir, Jóhannes Björnsson,
afa- og langafabörn.
Eiginmaður minn,
EYJÓLFUR BJARNASON
frá Kyljuholti,
verður jarðsunginn frá Hafnarkirkju þriðju-
daginn 3. maí kl. 14.00.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Guðrún Kristjánsdóttir.
Systir mín,
LILLA MOSS
(RAGNHILDUR E. HJALTESTED)
lést á heimili sínu í East Hampton, New York,
laugardaginn 16. apríl.
Fyrir hönd dætra hennar og annarra ættingja,
Þórður B. Sigurðsson.
✝ William PatonCleland fæddist í
Ástralíu 30. maí
1912. Hann lést 29.
mars síðastliðinn.
Bill kvæntist Norah
Cleland sem er látin
og þau eignuðust
börnin John, Susan
og Peter.
Bill lauk lækna-
prófi frá háskólanum
í Adelaide í Suður-
Ástralíu 1935 og var
síðan í framhalds-
námi í brjósthols-,
lyf- og síðar skurð-
lækningum í London. Hann tók
sérfræðipróf í lyflæknisfræði
1939 og í handlæknisfræði 1946
við Lundúnaháskóla.
Hann varð skurðlæknir við
sjúkrahús í London frá 1948 og
dósent í brjósthols-
skurðlækningum við
Royal Postgraduate
Medical School,
Hammersmith frá
1949. Síðar varð
hann ráðgjafi hjá
konunglega breska
sjóhernum og hjá
breska heilbrigðis-
ráðuneytinu. Hann
var meðlimur í
fjölda félaga í sínu
fagi í Bretlandi og
Bandaríkjunum,
skrifaði bókakafla
og fjölda greina í
fagtímarit og var sæmdur heið-
ursmerkjum í Finnlandi og Ís-
landi.
Útförin hefur farið fram en
minningarathöfn um Bill fer fram
í Englandi 9. maí.
Látinn er í hárri elli William P.
Cleland F.R.C.S, F.R.C.P. Þessar
skammstafanir tákna að Bill, eins og
hann var alltaf kallaður, hafði sér-
fræðipróf bæði í lyflækningum og
skurðlækningum. Hann var starf-
andi lyflæknir á lungnadeild Bromp-
ton-spítalans í London á árum síðari
heimsstyrjaldarinnar. Þá voru út-
lærðir skurðlæknar drifnir á vígvöll-
inn og hinir sem eftir sátu urðu að
taka til hendinni á skurðstofunum.
Þannig varð hann starfandi lungna-
og hjartaskurðlæknir bæði á
Brompton- og Hammersmith-spítul-
unum í London meðan aldur entist.
Undirritaður var svo heppinn að
starfa með Bill um nokkurra ára
skeið á Hammersmith-sjúkrahús-
inu. Þá kom í ljós að til hans var ætíð
leitað þegar um erfið sjúkdómstil-
felli var að ræða. Þessi víðfeðma
menntun hans gerði honum kleift að
hugsa bæði sem lyf- og skurðlæknir.
Hann safnaði því drjúgum í reynslu-
sarpinn sem kom okkur Íslending-
um vel.
Bill var verulega áhugasamur og
slyngur laxveiðimaður. Nú gerðist
það hvort tveggja að Bill fór að veiða
í íslenskum laxveiðiám og skera upp
íslenska hjartasjúklinga. Hann not-
aði tækifærið í veiðiferðum sínum til
Íslands að líta endurgjaldslaust á
sjúklinga sem hann hafði skorið upp
sem og að skoða með okkur hjarta-
sérfræðingunum á Landspítalanum
sjúklinga sem vafi lék á hvaða með-
ferð skyldu hljóta. Hann fylgdist vel
með þróun hjartaskurðlækninga á
Íslandi og var einn fárra erlendra
hjartaskurðlækna sem trúðu því að
hægt væri að framkvæma opnar
hjartaskurðaðgerðir hér heima.
Bill var sæmdur riddarakrossi
hinnar íslensku fálkaorðu fyrir störf
sín í þágu íslenskra hjartasjúklinga.
Norah kona hans er látin fyrir
nokkrum árum en eftir lifa þrjú börn
þeirra sem öll komu með foreldrum
sínum hingað til lands. Við hjarta-
læknar sem þekktum Bill bæði sem
framúrskarandi vandvirkan lækni
og afskaplega alúðlegan vin sendum
eftirlifandi ættingjum fyrir okkar
hönd og allra sjúklinganna hans
innilegar samúðarkveðjur.
Minningarathöfn um Bill fer fram
í Englandi 9. maí nk.
Árni Kristinsson.
WILLIAM P.
CLELAND