Morgunblaðið - 01.05.2005, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 1. MAÍ 2005 53
MINNINGAR
Mikil heiðurskona er fallin frá,
móðursystir okkar Ólöf Sigurbjarn-
ardóttir. Fyrstu minningar okkar
um frænku eru frá þeim tíma er við
vorum börn og fórum í heimsókn í
Laxárholt. Í litla torfbænum þeirra
var hvorki hátt til lofts eða vítt til
veggja en gestrisni og glaðværð réðu
þar ríkjum. Víst er að margir eiga
góðar minningar um skemmtilegar
samverustundir og hlýjar móttökur
hjá þeim. Lóa fluttist 8 ára gömul frá
Litla-Kálfalæk í Laxárholt ásamt
fjölskyldu sinni. Átti hún þar heimili
þar til þær mæðgur flytja til Reykja-
víkur eftir lát afa. Héldu þær saman
heimili og leigðu fyrst íbúð á Ægi-
síðu 74 og seinna á Reynimel 26. Þar
vann hún hjá góðu fólki og var henni
tekið sem einni af fjölskyldunni, átti
hún vináttu þessa fólks og fjöl-
skyldna þeirra til æviloka. Hún
ÓLÖF SIGUR-
BJARNARDÓTTIR
✝ Ólöf Sigurbjarn-ardóttir fæddist
á Litla Kálfalæk í
Hraunhreppi 20. júlí
1914. Hún lést á
Dvalar- og hjúkrun-
arheimilinu Grund
11. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Jóhanna
Ólöf Jónsdóttir, f. 28.
október 1870, d. 26.
desember 1960 og
Sigurbjörn Jónsson,
f. 27. nóvember 1874,
d. 4. júní 1959, búsett
lengst af í Laxár-
holti. Systkini Ólafar voru Jósef, f.
26. desember 1899, d. 11. ágúst
1900, Margrét, f. 21. ágúst 1901,
d. 19. mars 1990 og Sigurjón, f. 24.
júlí 1905, d. 23. desember 1998.
Fóstursystir og frænka Ólafar var
Guðný Sigurðardóttir, f. 27. júlí
1902, d. 17. marz 1983.
Útför Ólafar fór fram frá Foss-
vogskapellu 20. apríl.
frænka okkar gerði
aldrei kröfur til ann-
arra en gerði kröfur til
sín, sýndi trúmennsku
og kærleik í öllum sín-
um verkum og gjörð-
um, hún var mjög
frændrækin og lagði
sig fram um að halda
sambandi við frændur
og vini, afar gjafmild og
lét sér annt um sitt
frændfólk. Hún var
góðum gáfum gædd,
stálminnug og ættfróð,
margir leituðu í hennar
sjóð þegar eitthvað
þurfti að vita frá gömlum tíma.
Frænka gat slegið á létta strengi,
kímnigáfu hafði hún góða,var manna
skemmtilegust og hnyttin í tilsvör-
um. Þegar vetur kveður og allt er að
lifna og farfuglarnir komnir á Mýr-
arnar kveður hún þennan heim sátt
við lífið og sitt samferðafólk.Við vit-
um að hún þakkar öllum frændum og
vinum fyrir samfylgdina. Við þökk-
um fyrir að hafa átt hana, hún kenndi
okkur margt með lífsmáta sínum, lít-
illæti, heiðarleika og hjartahlýju.
Ég veit ekki hvort þú hefur,
huga þinn við það fest.
Að fegursta gjöf sem þú gefur,
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki
augað sem glaðlegt hlær,
hlýja í handartaki
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði
heiminum breytir til.
Gef þú úr sálarsjóði,
sakleysi fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson.)
Hvíl í friði, Guð blessi minningu
þína.
Ingigerður og Guðrún
Jónsdætur.
Það var ekki hátt til lofts né vítt til
veggja í litla torfbænum í Laxár-
holti, þar sem hún Ólöf Sigurbjarn-
ardóttir eða Lóa eins og hún var ætíð
kölluð, vinkona okkar, ólst upp í föð-
urhúsum. En þar var mikið hjarta-
rúm og öllum sem bar þar að garði
var mætt með glaðlegu viðmóti og
velgjörðum. Stutt var á milli bæj-
anna Laxárholts og Vogs og mikill
samgangur þar á milli. En aldrei
kom maður svo þangað að ekki væri
allt tandurhreint og hvítskúrað út úr
dyrum. Nágrennið var ljúft og ein-
kenndist af hjálpsemi og vináttu. En
nú er þetta löngu liðin tíð og litli
bærinn horfinn. Lóa flutti til Reykja-
víkur ásamt móður sinni og fóstur-
systur og héldu þær heimili saman
meðan allar lifðu. Lóa giftist ekki né
eignaðist börn en barngóð var hún
og börn hændust fljótt að henni.
Hennar hlutskipti var að þjóna öðr-
um og vann hún við heimilishjálp
mestallan sinn starfsferil. Vart er
hægt að hugsa sér betri starfskraft,
svo vönduð var hún til orðs og æðis
og snyrtimennskan einkenndi öll
hennar störf. Lóa var dagfarsprúð
og hlédræg í margmenni en naut sín
þeim mun betur í góðra vina hópi,
var glettin í tilsvörum og oftar en
ekki iðaði hún af góðlátlegri kímni.
Hún var ættfróð og minnug og
ósjaldan var leitað í hennar fróð-
leiksbanka er þurfti að greiða úr efa-
málum í sambandi við ættfræði eða
rifja upp gamlan fróðleik. Lóa hafði
ákveðnar skoðanir um menn og mál-
efni og lét ekki aðra hafa áhrif á þær.
Hjálpsemi og vinfesta voru þeir eig-
inleikar sem fylgdu Lóu alla tíð. Hún
var ætíð boðin og búin til að rétta
hjálparhönd og mikið eigum við
henni að þakka fyrir margvíslega að-
stoð, ekki síst við foreldra okkar
bæði meðan þau voru búandi í Vogi
og eins er ellin færðist yfir og þau
brugðu búi og fluttu til Kópavogs.
Hún Lóa hringir ekki lengur til
okkar á afmælisdögum eða öðrum
tyllidögum, ekki heldur til að boða
komu sína. En hún mun áfram lifa í
minningum okkar. Þökk sé henni
fyrir allar góðar stundir.
Vogssystur.
Elli frændi, eða Elli
smellur eins og hann
var oft kallaður, átti sér
fleiri líf en kötturinn er
sagður hafa úr að moða.
Þegar horft er til baka
mætti ætla að hann hafi
vitað það sjálfur frá upphafi, það er
líka mögulegt að honum hafi ekki ver-
ið sérlega annt um líf sitt á köflum.
Hann var yngstur í stórum systk-
inahópi sem ólst upp í Bjarnaborginni
við Hverfisgötu í Reykjavík. Elli var
fremur smár vexti sem barn, snagg-
aralegur, glaðlegur og uppáfinninga-
samur. Systur hans sem voru honum
talsvert eldri dáðu hann alla tíð.
Elli lenti ungur í vandræðum eins-
og það er kallað. Oft er reynt að finna
orsakir svonalagaðs í barnæskunni og
rétt er það að fjölskyldan í Bjarna-
borginni varð fyrir áföllum sem settu
mark sitt á drenginn. Pabbi hans
týndist í nokkur ár meðan á heims-
styrjöldinni seinni stóð og kom ekki
alls kostar heill til baka úr hildar-
leiknum. Þegar Elli var að komast til
vits fórst bróðir hans í sjóslysi, áfall
sem reyndi mjög á foreldra hans og
fjölskylduna alla. Dvölin í Breiðuvík
sem ætlað var að bæta hann og
þroska gerði ekki annað en að berja í
brestina og bæta í sársaukann. En
svona er nú lífið, fjölskyldur verða
fyrir skakkaföllum og það er misjafnt
hvernig fólk bregst við áföllunum.
Elli frændi minn drakk.
Ég las fyrir mörgum árum viðtal
EÐVALD
MAGNÚSSON
✝ Eðvald Magnús-son fæddist í
Reykjavík 24. sept-
ember 1954. Hann
lést á heimili sínu í
Kópavogi 13. apríl
síðastliðinn og var
útför hans gerð 22.
apríl.
við Englending sem var
að kveðja Ísland eftir
margra ára starf í
sendiráðinu breska.
Hann sagði bannað að
segja það opinberlega,
en eitt það sérstæðasta
við Íslendinga væri
drykkjumenningin, sem
var að hans mati ákaf-
lega skemmtileg! Það
gerðist alltaf eitthvað
þegar landinn drykki
áfengi. Þannig var
þessu varið með Ella.
Þegar hann var í stuði
var hann afar skemmti-
legur og það gerðist alltaf heilmikið, í
raun og veru alltof mikið og eftirleik-
urinn var frænda mínum oft þungur í
skauti. Það er kannski ekki bannað að
tala um það sem gerðist á þessu
skeiði í lífi Ella, en það er engin
ástæða til að tíunda það allt saman. Í
raun gerðist allt og á sama tíma ekki
neitt, annað en það að hann eignaðist
son sem var honum kær. Svo átti Elli
líka aðrar hliðar og annað líf.
Alkóhólismi er nöturlegur sjúk-
dómur þegar verst lætur, erfiður
bæði alkanum og aðstandendum
hans. Elli barðist hetjulega gegn
sjúkdómi sínum og var edrú árum
saman. Það var aldrei auðvelt fyrir
hann að stoppa neysluna, afleiðing-
arnar, líkamlega, andlega og fé-
lagslega voru slíkar.
Á þessum edrú tímabilum var Elli
oft í góðum tengslum við fjölskyldu
sína og lét gott af sér leiða á margan
hátt. Um nokkurra ára skeið vann
hann sem næturvörður á sjúkrahús-
inu Vogi. Þar tók hann á móti þján-
ingabræðrum og systrum, gaf þeim
flóaða mjólk og hlustaði á raunasögur
þeirra sem ekki gátu sofið. Þannig
gat Elli endurgreitt og veitt af því
sem honum hafði verið gefið. Seinna
bjó hann árum saman á Akureyri,
edrú og í góðum friði við guð og
menn.
Elli hafði þannig langtímum saman
betur í baráttu sinni við Bakkus. En
alkóhólismi, ef við gefum okkur að
sjúkdómurinn hafi sjálfstætt líf og
vilja, er slægur og undirförull. Hann
er líka afskaplega, afskaplega þolin-
móður. Elli féll, en stóð upp aftur og
barðist við ofureflið, þetta gera engir
aukvisar.
Fyrir rúmu ári lést Kristinn Ein-
arsson, mágur Ella og mesti velgjörð-
armaður. Kiddi var greindur maður,
víðlesinn og afar raungóður. Hann
gekk eiginlega Ella í föðurstað og
studdi hann í gegnum þykkt og
þunnt. Kiddi gat líka verið stríðinn og
talaði stundum um vitleysingahjörð-
ina í AA og SÁÁ. Það var hinsvegar
Kiddi sem keyrði okkur upp á Vog
þegar allt var komið í þrot. Það
þrengdist heldur hagur Ella eftir að
Kiddi dó.
Ég hitti frænda minn síðast í nóv-
ember þegar ég var í stuttri heim-
sókn á Íslandi. Það virtist vera af hon-
um mesti móðurinn og hann var hálf
vondaufur. Ég spáði ekki mikið í það,
hafði sætt mig við það fyrir mörgum
árum að hann gæti dáið hvenær sem
var, annaðhvort úr neyslu eða fyrir
eigin hendi. Hann gat ekki ráðið ferð-
inni þegar hann var í neyslu og hann
var mikið þjáður líkamlega. Þetta var
því í raun og veru hans mál og mínar
tilfinningar eða skoðanir skiptu litlu
máli.
Ég sat einn á hótelherbergi, veð-
urtepptur á Grænlandi þegar ég
frétti að frændi minn væri allur.
Þarna í einverunni fannst mér ég hafa
svikið Ella og logið að sjálfum mér
með því að hugsa sem svo að þetta
væri bara hans mál. Það hefði verið
nær að segja honum hversu vænt mér
þótti um hann og að hans hlutverki
væri ekki lokið, að hann mætti berjast
aðeins lengur. Ég sakna nefnilega
Ella frænda, ekki eins og hann hefði
átt að vera, heldur nákvæmlega eins
og hann var.
Magnús Lárusson.
Elsku Bassi minn,
hér sit ég og hugsa um
þig og mér finnst eins
og þú sért ekki farinn.
Ég uppgötvaði í kvöld
að ég hef ekki kvatt þig
og kannski af eigingirni hef ég ekki
viljað það en þú ert farinn og verðum
við að sætta okkur við það. Ég sakna
að sjá þig ekki niðri í bæ að fara í fyr-
irtækin og vita að þú sért í vinnunni,
ég sá þig næstum upp á hvern dag
því þú varst alltaf á ferðinni en nú
rölti ég niður í bæ og hvergi sé ég
þig.
Í bernskuminningunum mínum
ertu Bassi frændi sem varst svo
hress, kátur og svo ofsalega góður og
ekki má gleyma að húmorinn var
alltaf við höndina. Þú varst í sama
gæðaflokki og jólasveinninn í hug
GUÐMUNDUR
HREINN ÁRNASON
✝ GuðmundurHreinn Árnason
fæddist á Akureyri
23. desember 1943.
Hann varð bráð-
kvaddur að kveldi 6.
apríl síðastliðins og
var jarðsunginn frá
Keflavíkurkirkju 15.
apríl.
barnsins í mér, alltaf
varstu barngóður.
Elsku Bassi frændi,
nú kveð ég þig með
sorg í hjarta og fullan
poka af góðum minn-
ingum.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss
gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Elsku Sísí, Bóbó, Víðir og fjöl-
skyldur, megi Guð halda í hönd ykk-
ar og leiðbeina ykkur á þessum sorg-
artíma.
Elín Ása.
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Flatahrauni 5A, sími 565 5892
Kistur - Krossar
Prestur - Kirkja
Kistulagning
Blóm - Fáni
Val á sálmum
Tónlistarfólk
Sálmaskrá
Tilk. í fjölmiðla
Erfisdrykkja
Gestabók
Legstaður
Flutningur kistu á
milli landa og
landshluta
Landsbyggðar-
þjónusta
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Sverrir
Einarsson
Bryndís
Valbjarnardóttir
Oddur
Bragason
Guðmundur
Þór Gíslason
Okkar kæri faðir og uppeldisfaðir,
GILS GUÐMUNDSSON,
fyrrv. alþingismaður og rithöfundur,
lést á Hrafnistu í Reykjavík föstudaginn
29. apríl.
Erna Gilsdóttir, Úlfur Árnason,
Lona Dögg, Lena,
Nanna, Erik,
Anna Björg, Hanna,
Viola Sif, Jóhann,
Gustav, Emma.