Náttúrufræðingurinn - 1936, Blaðsíða 42

36 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
miimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiimiimiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiii
norskum blöðum, að nota mætti rækjur til nýrra þarfa, og það
myndi ef til vill hafa hina mestu framför í för með sér, en þessar
nýju þarfir eru: rælcjur til beitu. Eg skal ekkert fullyrða um það,
að svo komnu máli, hvort það mætti takast hér á landi að veiða
rækjur þannig, að það borgaði sig að beita þeim, en á hinn bóginn
er það séð, að hér er um mikla nýjung að ræða, þar sem við eigum
oft að búa við átakanlegt beituleysi, jafnvel á beztu veiðistöð-
um, og þegar helzt er afla von. Ef að einhver vildi kynna sér nán-
ar frekari heimildir um þetta efni, þá skal eg tilgreina, að í „Aále-
sunds Avis“, 16. október síðastliðinn, er grein, sem hefir fyrir-
sögnina: „Vil frosne reker revolutionere agnforsyningen?“, eða
þýtt á íslenzku: „Á frystur kampalampi eftir, að gjörbreyta beitu-
spursmálinu?" Blaðið hefir þarna samtal við formanninn fyrir
norska fyrirtækinu „A/S. Trawl“. Fullyrðir framkvæmdastjórinn,
að tilraunin verði gerð, það sé ekkert annað eftir ógert en að
tryggja sér frystihús, til þess að geyma kampalampann í. Telur
hann það mætavel mega takast, að frysta rækjur til beitu, og gerir
ráð fyrir, að þær muni verða ódýrari beita en nokkuð annað. Þeir
ætla að selja þær í kössum eða dunkum. Tilraunir hafa áður
verið gerðar í Noregi með að beita kampalampa, og í þessu sama
blaði stendur, að þeir, sem það hafi gert, beri honum bezta orð,
telji hann allrar beitu beztan. 1 öðrum norskum blöðum hefi ég
séð, að ekki sé ætlun þeirra, sem ætla að fiska kampalampa til
beitu, að veiða hann einungis til þeirra hluta, heldur frysta ein-
ungis það til beitu, sem smæst er og ódýrast, en flytja hitt út eins
og venja er til.
Mér hefir verið sagt, að kampalampi hafi verið reyndur til
beitu á Isafirði, og hafi hann reynst prýðilega, og einnig hefi eg
heyrt, að hann hafi verið reyndur til beitu fyrir lax (í Soginu sl.
sumar), og reynst vel. Mér þykir líklegt, að það myndi borga sig
að veiða kampalampa til beitu, eftir að menn eru komnir upp á
veiðiaðferðirnar og þekkja miðin. Það bezta (stærsta) mætti þá
nota til niðursuðu eða útflutnings nýtt, en það smæsta og verð-
minnsta ætti þá að nota í beitu. Ef að gert er ráð fyrir, að af
þessum „úrgangi" færu 300 í kílóið, myndi ekki beita á hvern öng-
ul kosta nema Ys eyris, þótt kílóið væri selt á 1 kr., en það er miklu
ódýrara en síld. Sé gert ráð fyrir, að úr síldarkílóinu fáist 3 síldar
(út úr íshúsi), og úr hverri síld fáist að meðaltali 18—20 beitur,
en kílóið kosti 38 aura, verður síldarbeitan á hvern öngul ca. %