Náttúrufræðingurinn - 1936, Blaðsíða 58

52 NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
■ iiiii iii miiiiui immiiiiiii iiiiimi iii miiiiiiimiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiimmiimii jiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
verið minni síðustu daga þess en nokkru áður, af hverju sem
það nú hefir stafað.
I báðum áður-umgetnum girðingum —sem dýrið dvaldi í
— gengur sauðfé hundruðum saman, bæði vor, haust og vetur.
Einkum sækir það mikið í mýrlendi það, sem áður er getið um
að hreindýrið dvaldi í yfir mánuðina júlí og ágúst síðastl. Á
öllum eða flestum þeim jörðum, sem land eiga í girðingunum
hefir borið, ýmist meira eða minna, á iðraormum í sauðfé og
bráðapest á hverju heimili. — Er því hætt við, að landið í girð-
ingunum, og þó einkum mýrlendið vestan við Litlá, sé orðið
mengað af sóttkveikjum þeim er valda þessum sauðfjárkvillum.
Virðist mér líklegast, að dýrið muni hafa fengið í sig einhverja
pest — þó eigi bráðafár — og hún unnið á því um síðir; því að
allt útlit þess benti eindregið í þá áttina, en á hinn bóginn engin
merki sjáanleg um dauða af slysum eða þessháttar.
Dýr þetta var karldýr, 2—3 vetra. — Er sárt til þess að
vita, að þessi skyldi verða endirinn á heimsókn þess til manna-
byggða. Er mér óhætt að fullyrða, að margir menn hér harma
þessa niðurstöðu. — En bendir hún eigi ótvírætt í þá átt, að nú
sé svo komið, að villt dýr, skyld sauðkindinni, og móttækileg
fyrir sömu kvilla og hún, eigi nú orðið eigi annað erindi í sauð-
fjárhagana heima við bæina en það, að veslast upp, og deyja að
lokum af einhverri þeirri sýki, er þjáir sauðfé okkar?
Lóni í Kelduhverfi, 6. janúar 1936.
Björn Guðmundsson.