Náttúrufræðingurinn - 1936, Blaðsíða 31

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
25
iiiimiiiimmimmiimmiimiiiiiiiiimmiiiiiiiimimiiimmiiiiiiimmmiimmiiiimmimiiiiimimimimiiiimiimiiiiiiimmi
2. mynd. Sjóarkræða (Gigartina mamillosa).
ur ljóst, hver er munurinn á þara og þangi. Á þörunum er bæði
þöngull og blað, þöngull, sem er fastur við steinana, og endar í
blöðku, en á þanginu greinist líkaminn ekki í þetta tvennt. Hrossa-
þarinn er einn af þörunum, og þess vegna leitum við hans aðeins
meðal þeirra þörunga, sem hafa þöngul, eða legg. Sumir af þör-
unum hafa miðtaug eftir blöðkunni endilangri, eins og t. d. marín-
kjarni, en það hefir hrossaþarinn ekki, blaðkan á honum er mið-
taugarlaus. Af þessari gerð þara, með miðtaugarlausri blöðku, eru
aftur til tvær gerðir, eftir því, hvort blaðkan er klofin eða heil,
hrossaþarinn hefir klofna blöðku, oft meira að segja handskipta
að ofan. Af þörum, sem fullnægja öllum þessum skilyrðum, að hafa
miðstrengjalausar blöðkur, og þar að auki klofin blöð, eru aðeins
til þrjár tegundir hér við land, og meðal þeirra er hrossaþarinn
auðþekktur á því, að sé leggurinn eða þöngullinn skorinn í sundur
með hníf, þá eru engar slímpípur í honum, en svo er í hinum báð-
um. Hrossaþarinn líkist helzt annarri tegund, sem heitir kerlingar-
eyra, en er allur smávaxnari, að minnsta kosti vanalega. Leggur-
inn eða þöngullinn er mjög mismunandi á lengd, allt frá 6 og upp
í 60 em., oftast nær sívalur, en stundum flatvaxinn ofan til. Blaðið
er breitt, og frá hálfum metra upp í tvo metra á lengd og marg-
klofið ofan til af öldurótinu, stundum í mjóar ræmur. Annars er
þessi tegund mjög breytileg að útliti, og skal hér minnst tveggja
afbrigða, sem dr. Helgi Jónsson skýrir frá. önnur þeirra vex við
brimóttar klettastrendur, allra neðst í f jörubeltinu, og efst í djúp-