Skírnir - 01.01.1920, Qupperneq 15

Skirnir]
Jóhann Signrjðnsson.
9
kvalar, þau yrðu vondar manneskjur. Hann ætlar að yfir-
gefa hana, en nú segir hún honum frá því, að hún sé
barnshafandi, hún krýpur fyrir honum og grætur sárt og
bljóðlega. Regnið lemur rúðurnar. »Eg vildi óska, að
þú værir ókunnug manneskja, sem eg gæti huggað*, segir
Loftur. »Eg hefi vitað það í rúman mánuð«, segir Stein-
unn, »en eg gat ekki fengið mig til að segja þér frá því.
Eg beið eftir þeim degi, að þér þætti svo vænt um mig,
að eg gæti ímyndað mér, að þetta væri okkur báðum
gleðiefnic.
En vorkunn Lofts varir aðeins augnablik, hann gerist
barður, einbeittur, orð hans falla sem valdboð: »Við verð-
um að vcra sterk«, segir hann. »Hættu þessum gráti!«
Hún verður að fara burt af staðnum, balda barni sínu
leyndu, hann skuli sjá fyrir peningum. »Það örðugasta
er, hvernig þú getur komist héðan í burt, án þess það
veki eftirtekt*. »Er það örðugast?* spyr Steinunn. Hvi-
bk dýpt beiskju og sársauka í þessu einfalda svari! »Já,
það er það örðugasta«, svarar hann hranalega og heldur
áfram bollaleggingum sínum. En hann veit að hann er
að hugsa um sjálfan sig og ekki um hana. Ef þetta kemst
upp verður hann rekiun úr skóla, missir Dísu og verður
föður sinum til vansæmdar og hrygðar. »Þú ætlar að ógna
mértilþess að giftast þér«, segir Loftur. Steinunn svarar:
»Það stendur ’skrifað, að konan eigi að vera manni sín-
um undirgefin. Það stendur hvergi skrifað að frilla
hans eigi að vera það«. »Sæmd þín og framtíðarvonir
eru heimanmundur minn*. En Loftur fær nú megnustu
andstygð á henni. Og líkt og Halla umhverfist Steinunn
í örvæntingu sinni, fyllist æðislegri grimd, — hún hótar
að ala barn hans upp í hatri: »Ef til vill get eg ekki
truflað einveru þína — en eg get auðgað þig ljótum
draumi. Á efsta degi skaltu mæta andliti, sem er alveg
eiu8 og þitt, nema afskræmt af syndum og ástríðum. Það
andlit heimtar af þér sál sína!«
Loftur yfirgefur hana, hún finnur að hún getur ekki
lifað án hans, gengur út og drekkir sér í ánni. Hann-