Skírnir - 01.01.1920, Qupperneq 16

;10 Jóhann Signrjónsson. [Skírnir
kemur aftur inn þegar hún er farin, ákallar þann, sem býr
í myrkrinu, óskar henni dauða, heitir honum sál sinni að
launum, — og hnigur niður í angist og gráti.
Galdra-Loftur er annað rit Jóhanns frá B ó n d-
anum á Hrauni. Þessi senna sýnir hve gífurlega
hann hafði þroskast í list sinni.
Fyrri þættirnir tveir eru blóðríkir, blæmiklir, renna
fram í hröðum, vaxandi lífstraumi. Þriðji þáttur er fölur
eins og tunglskinið í Hólakirkju.
Loltur heldur að helbæn sín haíi valdið Steinunni
dauða. Hann sturlast af skelfingu og örvæntingu og vill
nú freista þess að særa fram Gottskálk hinn grimma og
knýja bók máttarins úr höndum hans. Hann vill lengra
inn í myrkrið, hann vill ná svo miklu valdi að hann geti
beygt hinn illa. Særingarnar og vitfirringin yflrbuga
hann, hann steypist fram á ásjónu sína og deyr.
í Reykjavík lék Jens B. Waage Galdra-Loft af þeirri
snild, að leíkurinn hélt tökum sínum á áhorfendunum til
síðustu stundar. Á Dagmarleikhúsinu í Kaupmannahöfn
féll leikurinn til jarðar á þriðja þætti.
— Sýningar F j a 11 a - E y v i n d a r og G a 1 d r a -
L o f t s í Reykjavík eru í röð hins tilkomumesta sem sést
hefir á íslenzku leiksviði. Engin leikskálda vorra hafa
fengið meiri tilþrif fram hjá beztu leikurum vorum en
Jóhann Sigurjónsson, engin íslenzk leikrit haft meira gildi
fyrir islenzka leiklist en þessi tvö höfuðverk hans.
IV.
Mér er óskiljanlegt það lof, sem merkir ísl. og danskir rit-
dómarar hafa borið á siðasta rit Jóhanns, Mörð Valgarðsson
(Lögneren). Eg fæ ekki betur séð en að hann hafi þegið
of mikið af Njálu í þetta rit sitt til þess að það geti yfir-
leitt talist sjálfstætt skáldverk. Hann hefir hér tekið full-
skapað meistaraverk annars höfundar, varpað formi þess
og gert úr því leikrit. Hann hefir skreytt efnið nokkrum
Ijóðperlum (sem annars eru sízt í fortíðaranda), aukið það