Morgunn - 01.07.1974, Síða 89

í STUTTU MÁLI
87
opnaðar með hægð og gengið inn í herbergið, beint að rúm-
inu, og rúmfötunum svift ofan af mér, og eg tekin á loft,
eins og annari hendi væri smeigt undir herðarnar en hinni
undir knésbæturnar, og eg borin út úr herberginu. En þó
ekki hærra en svo, að mér fannst eg strjúkast við gólfdúk-
inn, eins og það væri lágvaxinn vera sem bar mig.
Eg var borin út í ganginn og inn í knattborðsstofuna, og
var þar farið með mig tvo hringi kringum knattborðið, afar
hægt. Þaðan var eg borin inn í herbergi eldastúlkunnar, og
svo inn í mitt eigið herbergi og lögð i rúmið aftur, eins og
eg hafði áður legið, og síðan breitt vandlega ofan á mig aftur.
Og um leið fannst mér eg finna andardrátt við kinnina, og
heyra hvíslið í eyra mér þessum orðum:
„Eg veit þið eruð hræddar, en þið þurfið þess ekki. Við
gerum ykkur ekkert illt. Hér í þessu húsi hafa þrír menn
verið myrtir yfir spilum.“
Að þessu mæltu fannst mér vera gengið út úr herberg-
mu og hurðinni lokað, án þess þó að sjón mín eða heyrn
yrðu þess varar.
Á sama tíma og mér fannst hurðin lokast, sá eg skýrt
að dimman fór að smáhverfa af glugganum, fyrst að ofan,
og hélt hægt og líðandi niður gluggann unz hún hvarf
neðst með öllu, en birtan frá götuljósinu skein inn i her-
bergið.
Um leið reis eg upp i rúminu og kveykti á rafljósinu og
sá að klukkan sem stóð á borðinu við rúmið mitt var á
mínútunni tólf. Þetta fyrirbæri hafði því staðið yfir í 15
mínútur.
Nokkrum mínútum eftir þetta heyrði eg eldastúlkuna ganga
upp í herbergi sitt, og litlu þar á eftir sofnaði eg og vaknaði
ekki fyr en um morguninn.
Þegar eg hafði dvalið þarna i tvær vikur án þess að verða
nokkurs meira vör, var það eitt sinn að eg vaknaði við það,
að nafn mitt var kallað og tekið um leið óþyrmilega i mig.
Það var eldastúlkan sem yfir mér stóð, náföl og skjálfandi
°g bað mig um að lofa sér að sofa hjá mér í herberginu.