Morgunn - 01.12.1974, Síða 12

90
MORGUNN
framfara alveg ómótmælanlega hefir til brunns að bera, erum
vér fslendingar fluttir eða óðum að flytja frá landi, sem vér
liöfum fyrir satt, að sé á yfirstandandi tíð áþreifanlega að
„blása upp“. Fólk vort kemur yfir liöfuð að tala blásnautt
til þessa lands, í þeirri von, að sér takist hér í betra landi og
meira borgaralegu frelsi að bæta hinn jarðneska hag sinn
langt fram yfir það, sem heima var hugsanlegt að unnt væri.
Sú von hefir þegar greinilega rætzt og mun enn frekar ræt-
ast á ókominni tíð. Svo með tilliti til þessa atriðis hafa vest-
urfarir íslendinga vissulega heppnazt. Þeir eiga yfir höfuð
nú þegar miklu betra hér i sinum nýju heimkynnum heldur
en fólk almennt á íslandi, að því er likamlega framfærslu
snertir, og hinn verklegi framsóknarstraumur hér hefir brátt
hrifið fslendinga með sér, svo að virmudugnaður þeirra, er
aðeins fá ár hafa átt heima i þessu landi, er miklu meiri
heldur en almennt gjörist á íslandi. Þetta allt er ávinningur,
sem vert er að þakka forsjóninni fyrir. En hinar andlegu
hættur liggja opnar fyrir fólki voru hér engu að síður, og
það einmitt hættur, sem vegurinn til jjægilegri lífskjara með
auknum efnum hefir í för með sér. „Þeir, sem ríkir vilja
verða, falla í freistni og snörur“, segir orð kristindómsins,
„þvi að ágirndin er rót allt ills“. Og það er nú einmitt þetta,
sem hugur manna yfir höfuð stefnir að í þessu landi, að safna
auð fjár, að verða sem allra fyrst ríkur. Enda segja menn, að
fyrsta orðið, sem innflytjanda fólk la>ri í liinu almenna
lungumáli ])essa lands, sé orðið dollar. Ef það er nú rétt, sem
naumast verður með rökuni vefengt, að fjárgræðgi og mamm-
onsþjónusta sé rikjanda afl í þjóðlífi þessa lands, en landið
að hinu leytinu fyllra af kristnum kirkjum heldur en nokk-
urt annað land í heimi, þá er auðsætt, að mikið af nútíðar-
kristindóminum hér er ekkert annað en kalkaðar grafir,
fagrar og skinandi að utan sökum trúarjátningarinnar, sem
á lofti er haldið, en að innan fullar með dauðra manna bein
og alls kyns óhreinindi. Englamir sungu forðum: „Dýrð sé
guði í upphæðum, friður á jörðu og velþóknan yfir mönn-
unum“ yfir sorgarbarninu í hinni fátæklegu jötu. Nú syngja