Morgunn - 01.12.1974, Qupperneq 30

108
MORGTJNN
lýsingar, fyrst hér í borginni og síðar út í sveitum og þorpum
þessa lands. Nú væri svo komið, að húsin rúmuðu ekki fund-
argesti, þegar Hafsteinn héldi skyggnilýsingarfund.
Mér skildist á Erlendi, að hann óskaði þess að vera bæði á
skyggnilýsingafundum og transfundum hjá Hafsteini, því að
til þess væri hann sendur. Það gladdi mig að heyra þetta.
Mér fannst Hafsteinn vel þess verður, að eftir honum væri
tekið víðar en hér heima. Erlendur spurði mig um fundinn.
Ég lýsti transfundunum eftir minni beztu getu. Marga þeirra
hafði ég setið, ýmist sem gestur eða sitjari. Erlendur spurði
hvort þeir hefðu verið teknir á segulband.
Nei, enginn fundur, sem ég sat var tekinn á segulband.
Tækin voru að ég held ekki til þá og var það mjög óheppilegt.
Erlendur gat þess, að hann væri á leið til Þýzkalands og
væri að semja doktorsritgerð. — Hann lauk við hana i Þýzka-
landi í febrúar árið 1972.
En hann starfar enn að rannsóknum dulrænna fyrirbæra
og nú, er þetta er ritað, er hann á Indlandi að kanna þar
merk fyrirbæri. Hann mun að því loknu koma aftur heim til
íslands.
Eftir að Erlendur var farinn hi'ingdi ég til allra þeirra
marina, sem lengst höfðu starfað með Hafsteini og sagði
þeim frá Erlendi og í hvaða erindum hann væri hér á landi.
Þeir voru allir fúsir til að veita honum viðtal. En í Hafstein
náði ég ekki á neinum tíma dags og hringdi ég þó oft í
leyninúmer hans og á þeim tíma, sem hann var oftast heima.
Svo er það dag einn um hádegi, að við Ingimar, eiginmaður
minn, erum setzt að miðdegisverði, að ég heyri rödd tala til
mín og segja: „Nú er Hafsteinn heima“.
Eg þýt UPP og að símanum og hringi. Jú, rétt var það.
Hafsteinn var heima. Eg sagði honum að nú væri Erlendur
Haraldsson kominn og vildi hafa tal af honrnn.
„Það er ekki hægt“, svaraði Hafsteinn. „Eftir litla strmd
fer ég úr bænum“.
„Eftir hvað langan tíma?“ spyr ég.
„Svona rúman hálftima“, svaraði hann.