Birtingur - 01.01.1962, Síða 65

Nú höfum við ekki tíma aflögu
til að gæla við dauðann
Allt er betra en að velta sér í feigðarhrolli
Við getum til dæmis reynt að frelsa heiminn
Víst er þessi vetur æði harður
og lítið um óseld bros
Samt megum við ekki gugna
Fólk er mikilsvert
og fólk er alveg lýgilega gott
(Orðsendíng)
Lófatak í salnum, mikill fögnuður meðal
fólksins yfir að vera alveg lygilega gott,
það rís það rís: tugthúslimir, urðamenn,
hórur, fylliraftar, leiguliðar, fátæklingar
rísa upp, ungbörn kasta frá sér trébyss
um og lýðurinn pálmagreinum, allir reiðu-
búnir að leggja strax af stað að frelsa
heiminn. En hvað dvelur orminn langa?
Haldiði ekki að agitatorinn snúi sér hæ-
versklega undan og taki að velta sér í
draugahrolli eins og hann hafi nægan
tíma aflögu. Þetta með fólkið var víst bara
missýn eða óskhyggja, það virðist enn
ætla að láta stríðsvofuna taka sig í rúm-
inu:
Ég reis uppfrá moldum
ég morðinginn skelfíngin dauðinn
sax mitt var bitlaust og ryðgað
en ég hef brýnt það á legsteinum
Þeir vöktu mig upp
þeir særðu og súngu galdur
og nú er ég kominn og nóttin er komin
og fólkið í húsinu sefur
Fólkið í húsinu sefur
(Draughenda)
og efinn aftur setztur að sálinni, sér
mann jafnvel ekki í friði á hábjörtum
morgni:
Nú morgnar
og smiðir taka til starfa
eftilvill reisa þeir hús
nýtt og traust
með ótal glugga fyrir ljósið
Ég veit það ekki
ég hrökk uppúr martröð
við hamarshögg sem glymja
þúng og tíð
Og kannski eru þeir að krossfesta menn
einsog vant er
(Morgunn)
I þessu dimma herbergi
sitjum við öll og þegjum
erum að bíða eftir því
að okkur verði slátrað
Leingi hafði stjarnan okkar
skinið rauð og stór
lýst okkur og gefið okkur
draum um betri heim
en laung er nóttin orðin
og iángt er síðan stjarnan okkar
rauða hvarf í sortann
myrkur er yfir borginni
og myrkur er yfir ánni
og myrkur er yfir draumunum
sem okkur dreymdi um betri heim
Því er það ég bið ykkur
að ég særi ykkur bræður
vaknið bræður vöknum allir bræður
og brjótum niður múrana
í þessu dimma fángelsi
því stjarnan okkar rauða
er ennþá ekki fallin
en mun brjótast útúr sortanum
og lýsa okkur enn á ný . . .
(Særíng)
Ljóðið Særíng er ort á Spáni um ánauð
spænsku þjóðarinnar, en á erindi við fleiri
en Spánverja.
Stöðu sinnar kynslóðar, þeirrar sem nú er
að verða fullveðja, lýsir Ari í eftirfarandi
ljóði:
Birtingur 59