Vísir - 24.12.1940, Blaðsíða 10

10
VlSIR
Gyí5a litla sagSi frá systur sinni, sem lægi í fótbroti og langaSi til
aS reyna aö búa til blóm.
vist aldrei til að eg búi til blóm
eða annað til að selja í hús-
um.“
„Þú ættir samt að föndra við
eitthvað, svo að þér leiðist síð-
ur,“ sagði mamma blíðlega og
strauk þrútinn vanga Öldu.
—-------Þótt Alda teldi það
fráleitt, að hún gæfi sig að
blómsturiðnaði í ágóðaskyni,
varð henni þó þráfaldlega
hugsað til þess, að ef henni
tækist að búa til falleg blóm,
gæti liún ef til vill komið þeim
í j>eninga og lagt ofurlítinn
skerf til jólagleðinnar heima.
Eftir allmikil heilabrot ákvað
hún að gera tilraun og Gyða
litla systir hennar var send af
stað til að kaupa sína ögnina
af hverju, pappir, grænum
blöðum og vír.
--------Frú Rannveig, eig-
andi blómavei’slunarinnar
„Sólvangur“, raðaði skraut-
kerum í sýningarskáp. Ebba
Gran, norskur sérfræðingur i
blómaskreytingu og blómagerð
leiðbeindi búðarstúlkunni við
að skreyta jólakörfur. Þær
höfðu ánægju af vei’kinu, töl-
uðu hátt og glaðlega saman,
norsk og íslensk orð hljómuðu
hvað innan um annað. Það var
engin ös í búðinni svo snemma,
dags, og því talsvert hægt að
vinna með afgreiðslunni, enda
margt aðkallandi. Inni i bak-
herberginu gat að líta allskon-
ar jólaskraut, fullgert eða á-
hyrjað. Ennþá var ekki veru-
leg sala á því, en það var nauð-
synlegt, að setja kraft á franx-
leiðslu þess áður en eftirspurn-
in ykist. Verst vai*, að varla
var liægt að bæta við stúlku,
vegna þess, hve vinnuherberg-
ið var lítið. Frú Rannveig ósk-
aði þess, að hún þekti ein-
hverja laghenta stúlku, sem
gæti tekið vinnu heim til sín.
Hún mundi þá láta Iiana fá
verkefni og biðja Ebbu Gran
að segja henni til. Vitanlega
hefði verið hyggilegt af lxenrfi
að taka lærling, meðan Ehba
Gran var við verslunina, því
að henni var ekki gi’unlausl
um, að Soffia, búðarstúlkan,
væri trúlofuð, og þá var hæp-
ið, að verslunin nyti hennar
lengi.
Frúin sneri sér að búðai’-
borðinu og ætlaði að fara að
afgreiða litla telpu, en Soffía
varð fljótari til.
„Við seljum þau ekki,“ sagði
hún við telpuna.
„Hvað er hún að biðja um?“
spurði frúin.
„Græn blöð.“
„Hvað ætlarðu að gera við
græn blöð?“
Gyða iítla sagði frá systur
sinni, sem lægi í fótbroti og
langaði til að reyna að bxia til
blóm.
„Er það telpan, sem var ný-
komin i búðina hjá Jóni & Co.?
Hvernig líður henni, aumingj-
anum?“
„Henni er að batna.“
„Það er gott. Eg lield, að
eg verði að láta liana fá ögn af
blöðum, og ef það er eitthvað
fleira, sem hana vanhagar um
í blómin sín. En það verður
aldrei svo mikið, að hún geti
keþt við okkur,“ sagði frúin
í spaugi.
-----— Þegar búið var að
loka búðinni um kvöldið, kom
Soffía til frú Rannveigar. Hún
sat enn við vinnu sína i bak-
hexJxerginu. Það leyndi sér
ekki,að Soffiu var talsvert
niðri f}TÍr.
„Mér þykir réttara að segja
þér frá því strax, frú Rann-
veig, ef "það kæmi sér betur
fyrir þig að vita það hcldur
fyrr en sjðar, að eg geri ráð
fyi’ir að hætta starfinu hér i
vor.“
„Hvað erlu að segja,- Soffia
min? Geturðu fengið af þér
að yfirgefa mig? Þú ætlar auð-
vitað að fara að gifta þig?“
„Já, Rannveig, og Svein lang-
ar til að eg annist heimilið
sjálf. Annars hefði eg ekkert
haft á móti þvi að halda á-
fram að vinna hjá þér, þó að
eg væri gift.“
„Það er ekki nema eðlilegt,
að hann langi til þess og á-
nægjulegast fvrir sjálfa þig. En
það verð tg að segja, að fyrir
mig eru þeíita ekki góðar frétt-
ir, það Vtírður vandfengin
stúlka í þinn stað. En hvað er
um það að fiala. Eg óska þér
mnilega íil namingju, Soffía
mín.“
— -------Fx'ú Rannveig var
venju fremur þungbúin og á-
hyggjufull á svipinn á leiðinni
heim til sin þetta kvöld. Það
var fyrirkvíðanlegt, að rnissa
þær báðar, Ebbu og Soffíu.
Einkum yrði það þó tilfinnan-
legt með Soffíu, sem var öllu
nákunnug, er að versluninni
laut, og hafði oft veitt henni
forstöðu dögum sainan, þegar
Rannveig var fjarverandi. Hún
gat ekki gefið sig óskipta við
versluninni vegna heimilis síns,
föðurlausu drengjanna sinna.
Hún vissi það undur vel, að
hún var þeim minna en þurf
liefði að vera, störf hennar
dreifðu um of orku hennar.
Hún var orðin þreytt á öllum
þeim vanda og vinnu, sem á
liana lilóðst, og fann að svo
búið mátti ekki standa. Hún
hugleiddi þann möguleika, að
taka sér verslunarfélaga, sem
létti af henni störfum og á-
hyggjum og tæki hlutdeild í
ábyrgð og ágóða, en sá félagi,
sem hún gerði sig fyllilega á-
nægða með, yrði vandfundinn.
og þar að auki langaði hana til
að reka verslunina ein eins og
óður. Það var enn ánægjulegra
nú, eftir að hún hafði lært svo
margt nýtt af Ebbu Gran. En
gæti hún fengið góða og mynd-
arlega konu, sem sæi samvisku-
samlega um heimilið fyrir
liana, væri miklu af henni létt.
Hún þyrfti þá ekki að hafa
áhyggjur og umsvif vegna dag-
legrar hússtjórnar, en gæti sint
drengjunum sínum meira en
áður.
Þegar hún kom í námunda
við heimili sitt, mintist hún
þess, að stúlkan hennar átti fri.
Hún roðnaði, svo mjög blygð-
aðist hún sín fyrir að láta
drengina sína bíða eftir kvöld-
matnum, og ef til vill vantaði
bæði mjólk og brauð. Hún
flýtti sér inn í eldhúsið. Þar
var eldri sonur hennar, Már,
önnum kafinn við að búa út
máltíð, tevatnið sauð.
„Altaf ertu jafn hjálpsamur
og vænn, vinurinn,“ sagði liún
þakklát. „Hefirðu líka keypt
það, sem vantaði?“
„Eg atliugaði það ekki nógu
snemma, svo að eg varð að
taka ítil lárfs,“ svaraði hann.
Jú, jú, það var segin saga.
Rannveigí blómabúðinni hagn-
aðist á Vörunum, sem hún
seldi, en það henti hana -að
taka til láns hjá nágrönnunum,
smjörklípu og brauðögn, svo
að hún og drengirnir hennar
fengju lífsnæringu. Nei, þetta
dugði ekki, hún yrði að fá
stúlku, sem ekki gleymdi því,
seni hún átti að gera og liægt
var að trúa fyrir heimiiiro
Yngri drengurinn liennar,
Óttar, lá á gólfinu í dagstof-
unni og lék sér að járnbraut.
„Var gaman í skólanum í
dag?“ spurði mamma lians.
„Já,“ svaraðí hann hiklaust,
án þess að líta upp.
Var það aðeins grunur henn-
ar, að hann hefði roðnað og
gæti ekki horft í augu iiennar?
Hún tók liöfuð hans milli
handa sinna og neyddi hann
til að horfast í augu við sig.
„Þú hefir ekki farið i skól-
ann í dag.“
Þá gugnaði hann og jáíaði
á sig sökina, orWði ekki að
skrökva að henni mömmu
sinni.
Tak liennar mýktist, hún
hallaði drengnum að brjosti
sér. Fórst henni að ásalca
hann? Hvers var að vænta,
þegar liann skorti bæði aðhald
og eftirlit? Rörn eru ekki fær
um að stjórna sér sjálf. Ösk
hennar eftir góðri hjálp á
heimilið, varð að heitri bæn.
Dyrabjallan hringdi. Már
gegndi hringingunni og kallaði
inn til ftiömmu sinnar: „Það
er liérna lítil telpa að bjóða
blóm til sölu. Ætlarðu að
kaupa af henni?“
„Bjóða blóirf,“ tók Rannveig