Vísir - 24.12.1940, Blaðsíða 16

16
VlSIR
Kirkjan i Östra Emtervik í SvíþjóS, en frá henni fór jarSarför
Selmu Lage'rlöf fram í fyrravetur.
niara. Hann óttaðist, að liann
myndi sjá dauðu kerlinguna
birtast þarna við rúmið. Hon-
um fanst að hún hlyti að vera
nálœg. Og fyrir eyrum hans
iiljómaði með hræðilegri vissu:
„Þetta fyrirgefur guð ekki.
Þessu hefir guð aldrei gleymt.“
Ofurstinn lagði aftur augun
og þá sá hann alt í einu liinn
mikla vefstól Guðsfyrirframan
sig, þar sem voðin var ofin úr
örlögum mannanna. Og honum
fanst hann sæi þann tigul, sem
Vestblað fánajúnkari átti, og
hann sá að í kringum haun var
dökkur litur á þrjá vegu. Og
hann skildi, vegna þess, að
hann hafði svo gott vit á vefn-
aði og fyrirmyndum, að við
fjórðu hliðina varð lika að hafa
dökt. Annað kom ekki til mála,
þvi þá yrði feill i voðinni .
Kaldur svitinn spratt fram á
enni ofurstans. Honum fanst
hann horfast á við hið strang-
asta og óvenjulegasta í veröld-
inni. Hann sá hvernig þau ör-
lög, sem maður hefir skapað
sér á liðinni æfi, leggja hann
í einelti. Og það var þetta, sem
einn og annar létu sér detta í
hug að reyna að komast undan!
Komast undan! Alt var upp-
teiknað og uppskrifað og einn
liður og ein mynd dró aðra á
eftir sér og alt varð þannig sem
]iað hlaut að verða. Beeren-
creutz settist alt í einu upp í
rúminu, því að hann iangaði
til að horfa á blómin og hugsa
um að ef til vill myndi Guð
geta gleymt, — þrátt fyrir alt.
— En á sama augnabliki og
hann settist upp í rúminu, var
svefnherbergishurðin opnuð og
ókunnugur maður stakk höfð-
inu inn og kinkaði kolli til of-
urstans.
Það var svo bjart, að ofurst-
inn sá manninn greinilega. Það
var vissulega það ljótasta
mannsandlit, sem hann hafði
nokkurntíma séð. Hann hafði
grá grísaugu, stult og flatt nef
og dálítið gisið skegg. Ekki var
hægt að segja, að hann væri
líkur neinu dýri, því að dýrin
eru oftast nær falleg. En þrátt
fyrir það, þá var eitthvað dýrs-
legt við manninn. Kjálkinn stóð
fram og hakan var þykk og
ennið hvarf alveg inn undir
hárlubbann. ,
Hann kinkaði kolli þrisvar
til ofurstans, en skældi sig þess
á milli með djöfullegu glotti.
Svo rétti hann aðra krumluna
fram, rauða af blóði, eins og
sigri hrósandi.
Hingað til hafði ofurstinn
setið kvrr, eins og lamaður, eíi
nú þaut hann á fætur fram að
hurðinni í tveimur sporum. —
En þegar hann kom þangað, þá
var maðurinn horfinn og hurð-
in læst.
Ofurstinn ætlaði einmitt að
fara að hrópa á hjálp, þegar
honum datt í hug að liurðin
Hlyti að vera læst að innan-
verðu, eins og hann hafði geng-
ið frá henni um kveldið. Og
þegar hann aðgætti betur, þá
var það þannig, og hún hafði
alls ekki verið opnuð.
Og þá lá við, að ofurstinn
blygðaðist sín, yfir að hann
skyldi vera íarinn að sjá
drauga í elli sinni, og hann fór
undir eins í rúmið aftur.
Þegar nóttin var liðin, og lok-
ið var við morgunverðinn.^á
skammaðist ofurstinn sín enn
meir yfir sjálfum sér — og fyr-
ir að hafa svitnað og skolfið —
gamall hermaðurinn; og hann
talaði ekki um þetta við nokk-
urn mann.
En seinna um daginn, þ:i
gengu þeir Vestblað og liann
út að lita á eignina. Þá hittist
svo á, að þeir gengu fram hjá
verkamanni, sem var að laka
upp mó, og þá þelcti Beeren-
creutz liann aftur. Það var
maðurinn, sem liann hafði séð
um nóttina. Hann þekti livern
drátt i andliti hans aftur.
„Góði vinur minn,“ sagði
Beerencreutz, þegar þeir höfðu
gengið dálítinn spöl, „þennan
mann myndi eg ekld vilja liafa
deginum lengur í minni þjón-
ustu.“
Og nú sagði hann Vestblað
frá því, sem hann hafði séð um
nóttina. „Eg segi þér það ein-
ungis til þess að þú getir varað
þig*og rekið hann burtu úr
þinni þjónustu,“ sagði liann.
En Vestblað vildi það ekki.
Hann vildi einmitt ekki reka
þennan mann í hurtu. Og þeg-
ar Beerencreutz gekk á hann,
þá fékk hann liann að siðustu
til að viðurkenna, að þessum
manni vildi hann ekki gera
neitt, vegna þess, að hann væri
sonur niðursetukerlingarinnar,
sem dó í hjáleigunni við Eika-
l)æ. „Þú minnist þess sjálfsagt.
vinur,“ bætti hann við.
„Sé því þannig varið, þá vildi
eg lieldur flytja mig út á enda
veraldar, en lifa einn dag i ná-
lægð þessa manns,“ sagði Beer-
encreutz.
Og einni stundu seinna var
ofurstinn farinn heim til sín.
Hann hafði orðið svo reiður
yfir að viðvörunarorð hans
voru ekki tekin til greina, að
hann vildi ekki dvelja þar
lengur.
„Hér skeður einhver ógæfa
áður en eg kem liingað aftur,“
sagði ofurstinn við Vestblað
um leið og hann kvaddi.------
— — Ári síðar, um svipað
leyti, bjó ofurstinn sig í ferð
að Hálsnesi. En áður en hann
var kominn alla leið, fékk hann
þaðan Ijótar fréttir. Nákvæm-
lega 'einu ári eftir að hann
hafði gist þar, höfðu þau Vest-
blað og kona hans verið myrt,
í svefnherbergi sínu.
Morðinginn var einn af hjá-
leigubændum þeirra, maður
með flatt nef, þykka höku og
grá grísaugu.
(R. Ásg. þýddi).
Selma Lagerlöf er ein af frægustu skáldkonum heimsbókmentanna,
og hún er fyrsti kvenrithöfundurinn, sem hlotið hefir Nóbelsverð-
laun. Þau fékk hún árið 1909. Selma Lagerlöf er fædd árið 1858 og
hún dó í fyrra, 81 árs að aldri. Fyrsta hókin hennar var Gösta Ber-
lings saga, er kom út 1891. Nokkurar bækur hafa verið þýddar eftir
hana á íslensku.
Selma Lagerlöf við skrifborðið sitt.