Vísir - 24.12.1940, Blaðsíða 4

4
VÍSIR
'■r*
V
þá munuð þið sjálf ganga úr skugga um hvílíkan yndisþokka
hún liefir til að hera.“
Hann ákvað að taka Lais hurtu úr öllu haslinu, sem liún
iiafði alist upp við, og hann veitti henni af auðæfum sínum
alla þá fræðslu, sem unt var að láta í té. Kennara fékk hún
í öllum fræðigreinum, og þeir gengu fljótlega úr skugga um
að liún var gáfaður og ástundunarsamur nemandi. 1 liljóm-
list, dansi og skáldskap var hún eins og önd í vatni.
Sérfræðingar í snyrtingu sáu um líkama liennar, og þeim
var falið að gera þennan blómhnapp að fegurstu rósinni i
allri Korinthu.
Umhyggja sú, er Apelles har fyrir henni, var næg til þess
að fjöldi voldugra manna tók að veita lienni eftirtekt, og fylgdu
henni stig af stigi á þroskabrautinni og dáðu framfarir henn-
ar, — ekki aðeinsflíkamlegar lieldur og andlegar.
Ekki getur sagan þess, að Appelles liafi málað hana, en senni-
legt virðist, að hann hafi húið ti 1 af henni margar myndir á
misjöfnum þroskastigum.
Nokkur ár Jiðu og Lais neyddist til að liafa einskonar líf-
vörð við liús sitt. Sérliver virðingarmaður i öllu Gríkklandi
var orðinn aðdáandi hennar. Hvar sem menn komu saman á
opinberum stöðum, baðstöðunum, leikhúsunum, markaðstorg-
unum og siðast en eklvi sísl í salarkynnum „heterahna“, var
liún aðalumræðuefni manna, og stallsystur Jiennar voru þeg-
ar teknar að gefa henni liornauga. Hún var rétt tvítug og var
jægar orðin stórauðug. Fjársjóðir voru lagðir við fætur lienn-
ar og gjafir hárust henni frá kunnuin og ókunnum aðdáend-
um svo að segja daglega.
Það var haft á orði, að einungis ein kona í öllu Grikklandi
Einn góðan veðurdag flaug sú fregn um borgina, að Lais
væri farin þaðan, ásamt Hippolochus, sem tekist hafði að
vinna ástir hennar, og hafði virt það að vettugi, að Lais var
talin almennings eign. Það var auðveldast og umsvifaminst
að hverfa út í óvissuna og taka hana með sér. Elskendurnir
höfðu farið svo dult með fyrirætlun sína, að enginn liafði
nokkurn grun um hana. Lais sá fyrir sitt leyti ekkert eftir
því, að víkja úr sessi hinnar ókrýndu drotningar Korinthu-
borgar. Hún elskaði í fyrsta sinni — elskaði manninn, sem
gat veitt lífi hennar aftur gildi sitt og gleði. Viðliorf hennar
til lífsins var breytt.
Ásamt þessum manni fór hún dagfari og náttfari, þar til
þau komu til Þessalíu.
Þar ætlaði liún að fá
lausn frá gyðjunni Aphro
dite Pandemos, en helga
sig Aphrodite hinni og
verða gefin Hippolochus.
Fyrir giftinguna lék á
það orð, að Lais liefði til
að bera eins konar „sír-
enu“-eðli. Hennar vegna
liöfðu eiginmenn yfirgef-
konur sínar og þyrpst til
stæði henni á sporði og ])að var Pliryne í Aþenuborg.
Ritliöfundur, sem uppi var um sama leyti og Lais, full-
yrti, að Jiún tendraði ást í öllu Grikklandi, og raunar
víðar. í
Dag einn var liún ky'nt fyrir mjög fögrum, ungum
jnanni. Hann liét Hippolochus og var frá Norður-Þess-
alíu, en liafði komið til Korintliu í því augnamiði, að
ganga úr skugga um, livort nokkuð væri liæft í því, að
til væri kona, sem slæði Plirvne á sporði. "
Hann varð orðJaus, er liann sá Lais, og hjá Jienni vökn-
uðu sömu tilfinningar. Með öðrum orðum má segja, að
þarna valcnaði ástin við fyrstu sýn. Hann heimsótti liana
livað eftir annað og hrátt sneri liún baki við öllum öðr-
um aðdáendum sínum. Flún lifði í nýjum Jieimi, með því
að þótt liún liefði litýtt á óteljandi ástarjátningar, Jiafði
hún til Jjessa aldrei tekið slílvt alvax-Jega.
Þetta ástaræfintýri olli hinu mesta hneyksli. Það var
talið óviðeigandi með öllu, að kona, sem telja mátti „op-
inhera eign“, skyldi varpa allri ást sinni á einn mann.
Flún var einn af dýrgripum bæjarins, eins og myndastytt-
urnar á torgunum, og einn maður átti því engan sérstak-
an rétt á ást hennari En ástagyðjan hefir aldrei heyrt
rödd skynseminnar og ávalt eru forboðnu ávextirnir bestir.
Grindin var reist meðan plágan
geysaði, og þeir, sém dóu, voru flutt-
ir til óbygðra staða og jarðsettir þar.