Vísir - 24.12.1940, Blaðsíða 11

VÍSIR
11
upp eftir honum. „Það var þá
líka rétti staðurinn.“
Hún leit fram og þekti, að
þar var komin telpan, sem hún
Jiafði selt græn blöð ^rla dags.
„Jæja, eru nú blómin kom-
-in á markaðinn, ekki stóð á
því. Systir þín hefir þá lagt út
í að keppa við mig.“
Gyða litla blóðroðnaði, þeg-
ar hún sá Rannveigu og stam-
aði up*p: „Eg vissi ekki, að þér
byggjuð hérna, eg ætlaði bara
í eitthvert ókunnugt liús. Mér
var sagt, að fara þang'að, sem
enginn þekti mig.“
„Er þetta svona mikið leynd-
armál? Þú gerir mig forvitna.
Nei, ekki fara, væna mín. Mig
langar til að sjá blómin þín.“
Hún rakti umbúðirnar utan
af blómunum og lýfti þeim
upp.
„Allra fallegustu jólarósir.
Hefir systir þín oft búið til
blóm ?“
„Aldrei áður; þetta er fyrsta
tilraunin.“
„Þetta er mjög laglega gerl
af viðvaningi. Ertu búin að
selja margar jólarósir, litla
stúlka?“
„Enga, þetta er fyrsti staður-
inn, sem eg kem á,“ svaraði
Gyða litla. Hún var ennþá
feimin og vandræðaleg yfir
þeirri einkennilegu tilviljun,
að bún skyldi hafa len' heim
til frú Rannveigar.
„Þá má eg til að kaupa af
þér. Borgaðu henni, Már.
Kauptu allar rósirnar bennar,
svo að hún þurfi ekki að hrekj-
ast víðar í kvöld.“
Svo fór Rannveig að yfir-
heyra telpuna, eins og fólki er
oft gjarnt til að gera. „Hvar
áttu heima? Hvað heitir liann
pabbi þinn? Og hvað gerir
hann ?“
„Hann er dáinn. Hann
drukknaði þegar Örninn fórst.“
Rannveig hrá svip. \
„Þegar Örninn fórst! Lof
mér að sjá þig betur.“
Frúin tók undir liöku telp-
unnar og sneri andliti hennar
að ljósinu.
„Ertu dóttir hans Ásgeirs,
sem var vélstjóri á Erninum?
Eg sá strax, að það var eitthvað
kunnuglegt við þennan svip. Eg
skal segja þér það, væna' mín,
að pabbi þinn kom oft á þetia
heimili. Þeir voru miklir mát-
ar, maðurinn minn sálugi og
hann. Sömu óveðursnóitina og
þú mistir hann pabba þinn,
mistu drengirnir mínir pabba
sinn. Eftir það fór eg að selja
blóm, til þess að geta séð heim-
ili mínu farborða. Sestu hú
liérna hjá mér inni í stofu*,
væna mín, mig langar til að
fá fregnir af högum ekkju og
harna Ásgeirs heitins.“
Frú Rannveig spurði fjölda
spurninga, og af einlægnisvör-
um harnsins varð hún margs
áskynja um liarða og hlifðar-
lausa baráttu einstæðings
ekkju, sem fyrr brýtur klakann
svo blæðir úr hnúunum, en
leitar hjájpar fyrir sjálfa sig
og hörn sín.
Rannveigu varð tíðlitið á
jólarósirnar, er lágu á hvítum
pappír, fagurrauðar og gráeri-
ar. Skyndihugsun varð að á-
setningi.
„Segðu mömmu þinni, að eg
ætli að koma til hennar, og
muni hafa með mér verkefni
handa systur þinni.“
-------— Hún kom næsta dag
og hafði með sér efni í jóla-
poka, jólakörfur og blóm, sett-
ist á rúmstokkinn hjá Öldu og
kjörum hvor annarar. Það
svalaði samúðarþorsta þeirra
og styrkti þær að eiga tal
saman.
„Þarna eigið þér ljómandi
efnilegan dreng á aldur við
Óttar minn.“
„Já, liann er efnilegur og svo
einstaklega áliugasamur í skól-
anum.“
„Þeir ættu að vera félagar,
drengirnir okkar, og fj'lgjast
að í skólann,“ sagði Rannveig.
-— -— — Alda og systkini,
liennar mundu engan kærari
gest en Rannveigu. í hvert sinn
sem hún skaut höfði upp fyr-
ir loftskörina, hlaðin bögglum,
kváðu við fagnaðarlæti. Börn-
in voru farin að þekkja fóta-
takið hennar í stiganum og
flýttu sér að ljúka upp. Hún
flutti jólin inn á þetta fátæk-
lega heimili með öllu glitrandi
skrautinu, sem hún kendi börn-
ÞaS var eitt sinn rétt fyrir jólin, aS kirkjuklukkum var hringt til
brúSkaups.
kendi henni aðferðirnar við
að búa þetta til. Hún tafði
drjtga stund, þótt annríkistími
væri, og ræddi urn alvarleg mál
við móður Öldu, hinn sára
missi þeirra, þegar Örninn
fórst, og haráttu þeirra siðan.
Þær voru býsna líkar í lund
og lífsskoðunum, þessar kon-
ur og fljótar til skilnings á
unum að búa til. Hún tók þau
öll i vinnu, jafnvel litla hnokk-
ann, jafnaldra Óttars. Handa
honum gat hún einnig fundið
verkefni. og bláu augun hans
tindruðu af áhuga og gleði.
Hún greiddi börnunum vinnu-
laun í vörum og beinliörðum
peningum og livíslaðist á við
þau, því að til hennar komu
þau með öll sín jólaleyndar-
mál.
Aldrei höfðu jólin komið
svona snemma inn á þetta
lieimili, og aldrei liafði Rann-
veig liaft slíkt yndi af jóla-
undirbúningnum, sem að þessu
sinni. Ný gleði söng í huga
liennar og tendraði nýjar von-
ir. Hún vissi það nú, að í fram-
tíðinni átti {hún góða aðstoð
vísa við verslunina. Alda liafði
til þéss alla kosti, að verða
lienni að liði. Ánægjulegt yrði
samstarfið við þessa hugþekku
stúlku.
--------Á jólunum bauð liún
þessum nýju vinum sínum
heim. Börnin liorfðu undrandí
á fallegu húsmunina liennar
og fínu gólfábreiðurnar. Þau
voru feimin f}'rst í stað, en það
hráði fljótt af þeim, því að
Rannveig var sú sama, hvort
Iieldur hún sat hjá þeim í
fátæklega súðarherberginu,
þeirra, eða hér í sínum glæsi-
legu stofum.
Það var búið um Öldu í legu-
hekk. Már sat hjá lienni, þau
skoðuðu myndir, én kannske
horfðu þau þö fult svo mikið
hvort á annað. Óttar og jafn-
aldri lians léku sér að járn-
braut og bílum, höfðu hátt, en
voru góðir vinir. Sy’sturnar,
Gyða og Anna, gerðu sér mikla
skemtun að leikföngum Óttars,
þær áttu ekki slíku úrvali að
venjast.
„Hvernig litist þér á að flytja
hingað og taka að þér alla um-
sjón með þessu heimili?“
spurði Rannveig. Þær sátu á
eintali, konurnar.
„Þú veist, hvað mikið fylgir
mér, og þólt tilboð þitt sé álit-
legt og ánægjulegt að vinna hjá
þér, ,þá get eg' þó ekki fengið
af mér að tvístra börnunum."
„Til þess ætlast eg ekki, öðru
nær. Eg liqfi einmitt hugsað
um það, að við tækjum hönd-
um saman og gengjum hvor
annarar börnum í móðurstað.
Alda er nú þegar komin í vinnu
til min. Drenginn þinn er eg
fús til að taka í fóstur, til þess
að Óttar og liann geti verið fé-
lagar. Þá eru það telpurnar,
sem mætti telja að fylgdu þér
inn í þitt nýja starf og út af
þeim rís enginn ágreiningur.
Þær eru velkomnar á mitt
heimili.“
„Eg get varla trúað því,
Rannveig, að þér sé alvara, að
börnunum og mér falli svona
óendanlega mikil hamingja i
skaut.“
—■ ----„Það voru jólarós-
irnar hennar Öldu, sem leiddu
okkur saman,“ sagði Rannveig,
þegar um það var rætt, hvern-