Vísir - 24.12.1940, Blaðsíða 26

26
VÍSIR
GLEÐILEG JÓL!
*
Sápuverksmiðjan Sjöfn.
GLEÐILEG JÓL!
Reinh. Andersson, klæðskeri,
Laugaveg 2.
GLEÐILEG JÓL!
Ullarverksmiðjan Framtíðin.
GLEÐILEG JÓL!
FLÓRA.

HEILDVERSLUNIN LANDSTJARNAN
sendir viðskiftavinum sínum innilegustu
jóla- og nýársóskir, með þakklæti fvrir
árið, sem er að Iíða.
GLEÐILEG JÓL!
LANDSSMIÐJAN.
var hreint ekki viðfeldið, og það
var heldurekkertneyðarmerki.
Það vai’ beinhörð sldpun, og
Pétur féll saman aftur. Seltnar
minningar manndóms og sjálf-
ræðis hörfuðu nú undan hat-
ramlegum árásum gigtarinnar,
um leið og hann stóð upp af
hjóðinu og greip til mjaðmar-
innar:
— Ojæja, drengir! Þá var
maður nú ungur og ógiítur og
kærði sig kollóttan! Svo hökti
hann af stað upp götuna, heim
dil konu sinnar.---------
1 í
Fyrrum hafði það nú stund-
um hvarflað að honum, að ó-
neitanlega væri það nú geðs-
legra, ef Jóka gæti látið Íséír
þóknast að flagga með ein-
hverju öðru en þessari ámát-
legu imynd stjórnarfarsins i
Efstahúsi, en hann hafði aldrei
látið það á sér finna, hvorki
gagnvart Jóku sinni eða
öðrum, þvi Pétur var gæddur
þeim, sanna aðli hjartans, sem
ekki barmar sér, þrátt fyrir alt.
Svo hafði hann vanist því, eins
og svo mörgu öðru, og honum
hafði nú fyrir löngu lærst að
taka Jóku sína sem hver önn-
ur örlög og æðri forsjón, sem
réttast væri að reiða sig á, án
þess að grípa fram fyrir hendur
þeirra á nokkurn hátt. Þessi
viðhorf leystu hinn samvisku-
sama og grandvara mann und-
an allri ábyrgð og léttu af hon-
um áhyggjum og heilabrotum
út af tilveru, sem hann ekki
gat haft nein álirif á, en veittu
honum i staðinn þá værð og
rósemi hugans, sem' hentaði
honum betur og betur, eftir þvi
sem árin og gigtin færðust yfir
hann, og upprgettu úi- hjartanu
hina kræklóttu og kyrkingslegu
þistla, sem einhverntima höfðu
verið veikburða vísirar til hé-
gómlegrar sjálfsvitundar og
uppivöðslu.
En nú var Jóka dauð. Óvænt
og skyndilega hafði hún hrokk-
ið upp af, og það leit hjglst út
fyrir, að þetta uppátæki for-
sjónarinnar hafi komið jafn-
flatt upp á liana og Pétur sjáK-
an. Hún lét ekld eftir sig neina
stjórnarfarslega arfleiðsluslcrá,
einsog annars tíðkast meðal ein-
valdsherra, og meðal eftirlát-
inna skilrikja fanst ekki neitl
það plagg, er Pétri gæti verið
þénanlegt sem leiðarvísir i sjálf-
stæði til orða eða athafna, og
hann vissi hvorki upp né nið-
ur. Síst af öllu hafði hann ór-
að fyrir því, að Jóka myndi
talca í mál að deyja fyrst.
En Pétur átti vini. Jónki Jakk
og kona hans hjálpuðu honum
yfir fyrstu erfiðleikana. Það
þurfti að tala við prest og hk-
menn, baka i erfið og mjólka
kúna á hverjum degi. Svo
lcomst Jóka i jörðina, og nú lá
ekki annað fyrir en koma sér
niður á einhvern varanlegan
grundvöll, í samráði við Jónka.
Pétur var á leið niður eftir til
þess að tala um málið.
Svarli frakkinn, sem kaup-
maðurinn hafði gefið honum í
tilefni af liinum sorglega at-
burði, var að vísu dálítið of stór,
en hann veitti honum þó nýtt og
undarlegt yfirbragð, sem minnti
á virðuleik. Pétur gekk líka
hægar, og hann studdist nokkru
þyngra á stafinn en venja hans
var. En það var nú gigtin. Hún
minti hann óaflátanlega á
það, að nú gæti hann vel leyft
sér að taka svolítið tillit til
mjaðmarinnar, sem emjaði og
skrækti eins og gömul hurð á
biluðum hjörum, að nú. var
hann sjálfs sín, og nú var eng-
inn sem rak á eftir og sagði:
— Og flýttu þér svo ræfillinn!
Iiann drap á dyrnar eldhús-
megin hjá Jónka Jakk. Pétur
kom altaf eldhúsmegin. Fólkið
var að borða.
— Sælt veri fólkið, sagði Pét-
ur og tók ofan.
— Sæll sjálfur, svaraði Jónld
með munninn fullan. — Settu
þig og fáðu þér snarl.
Pétur komst úr yfirhöfn
kaupmannsins, og það var rýmt
til fyrir honum við endann á
borðinu. Hann týlti sér framan
á stóhnn og togaði dálítið í
skeggið. Hann var gamall og
visinn, hrjáður og vindharinn
fugl, standandi á einum fæti á
ystu nöf.
Jónki gaf honum auga til
hliðar.
— Ja, eg hefi nú verið að
velta þessu fyrir mér, sagði
liann svo hressilegur í bragði,
— og eg er kominn að þeirri
niðurstöðu, að það er víst best
að eg fái beljuna, og þú étir
hjá mér í staðinn.
Það var eins og Pétur stirðn-
aði. Hann glenti upp augun,
opnum munni. Svipurinn lýsti
bæði undrun og lirolli.
— Ha-----------selja laina —
Víst vissi hann að Jónki var
ekki vanur að vera með neinar
vöflur, en slíkt tilfinningarleysi
kom þó flatt upp á hann. Jóka
hlyti að hylta sér í gröfinni. Og
tilhugsunin um afstöðú Jóku til
slíkrar firru fylti svo mjög upp
í höfðinu á Pétri, að ekkert rúm
varð afgangs fyrir skynsamleg-
ar og hagkvæmar ályktanir.
— Þú ert vist að gera að
gamni þínu, Jónki minn, sagði
hann svo, næstum því feimnis-