Vísir - 24.12.1940, Blaðsíða 15

VÍSIR
15
Og ef einhver gömul kona stóö af tilviljun viö gluggann sinn og
horf'öi út, þá sá hún ridclara þeysa framhjá ljósum logum — — —
anum, sem hann hafði aldrei
fyrri fengið jafngóð nokldirs-
staðar í veröldinni.
Með mikilli undrun tók Bee-
rencreutz eftir þeirri hreytingu,
sem orðin var á Vestblað. —
Þarna sá hann hann ganga um
rólegan og ánægðan, reykjandi
langa pípu, með innihúfu á
höfðinu. Iiann átti gamlan
hversdagsjakka, sem liann átti
erfitt með að fara úr, þegar
hann þurfti að skifta um og
snyrta sig, áður en gengið var
til borðs. Þella var það einasta,
sem var eftir af hinum gamla
villimanni, Vestblað fánajunk-
ara. Nú gekk hann um og leil
eftir vinnufólkinu, taldi dags-
verkin, skoðaði akra og engi,
og þegar hann gekk lieimleið-
is, lagði hann leið sína um
trjágarðinn og klippti þar fall-
egasta rósaknúppinn af handa
konunni sinni og hvorki blót-
aði né liæddist að neinu, sem
á vegi hans varð.
En mest hissa varð ofurst-
inn þó, þegar hann sá, að hinn
fyrverandi fánajunkari hélt
hækur. Hann tók ofurstann
með sér inn á skrifstofuna og
sýndi lionum þar stórar, vel
innbundnar bækur. í þær
skrifaði hann sjálfur. Hann
strikaði þær með svörtu og
rauðu hleki, skrifaði nafn yfir
konto hvers og eins, og færði
alt inn, jafnvel 10 aura fyrir
frímerki á bréf.
En frú Vestblað, sem var af
aðalsætt, kallaði Beerencreulz
frænku, og þau röktu ættir sín-
ar saman og töluðu margt um
ællingjana. Og að síðustu fékk
JBeerencreutz svo mikið traust
til hennar, að hann fór að
ráðgast við frú Vestblað um á-
breiðuvefnaðinn.
Það var sjálfsagður hlutur,
að Beerenereutz varð að vera
um nóttina. Það var búið um
hann í brciðri lokrekkju á
mörgum undirsængum í
])esta gestalierberginu við hlið-
ina á svefnherbergi hjónanna.
Ofurstinn sofnaði fljótl og
vel, en þegar á nóttina leið, þá
vaknaði hann og fór lram úr
rekkjunni og .opnaði glugga-
lilerana. Þaðan sást yfir trjá-
garðinn og við hirtu sumar-
næturinnar sá liann hin gömlu
eplatré, kræklótt með orm-
stungin blöð, með margar stoð-
ir undir hinum morknu grein-
um. Og hann sá hinn gamla
villiapala, með lieila tunnu af
óætum eplum á greinunum;
og jarðarberin, senr roðnuðu
á þéttum grænum þúfum.
Ofurstinn stóð og horfði á
þetta alt, eins og liann vildi
alls ekki gefa sér tima til að
sofna. Heima á bóndabænum
hafði hann aðeins grýtta skóg-
arbrekku með nokkrum eini-
runnum, fyrir utan gluggann
sinn. — Það var ekki laust við
að maður eins og Beerencreutz
áliti sig frekar eiga heima
meðal kliptra limgerða og
blómgandi rósa.
Þegar maður horfir á trjá-
garð, lygna, bjarta sumarnótt,
þá fær maður oft þá tilfinn-
ingu, að þetta geti ekki verið
virkilegL Það getur verið svo
kjrrt, að maður gæti öllu held-
ur lialdið sjg vera j leikhúsi,
gæti haldið, að trén væru mál-
uð og rósirnar límdar saman
úr pappír. Eitthvað þessu Jíkt
var það, sem ofurstanum i'ansl,
þegar liann slóð þarna. „Þetta
er ómögulegt“, hugsaði hann,
— „að þelta sé veruleiki. Þetta
er vísl heimrskulegijr draum-
ur.“
En þá duttu nokkur rósablöð
niður á moldina, af stóra
þyrnirósarunnanum, sem stóð
lijá glugganum, og þá fann
liann, að þetta var „ekta“, alt
saman. Alt var þetta virkilegt,
og'dag og nótt var sami í'rið-
urinn og ánægjan yfir þessu
öllu saman.
Þegar hann fór aftur upp í
rúmið, lét hann hlerana standa
opna. Hann lá í hinni mjúku
rekkju og leit hvað eftir ann-
að út á rósarunnann. Þvi verð-
ur ekki með orðum lýst, hve
ofurstinn dáðist að honum. Og
vissulega fansl honum það
undarlegl, að einmitt maður
eins og Vestblað, skyldi liafa
slíkt paradísartré fyrir utan
gluggann sinn. Og þvi ineira
sem ofurstinn hugsaði um
Vestblað, því undarlegra þótti
honum, að þessi ótamdi foli
skyldi hafa komist/að þessum
stalli.
Því jiað hafði sannarlega
ekki verið mikið i hann varið,
þegar hann var rekinn burtu
frá Eikabæ. Hver hefði látið
sér detta í hug þá, að hann ætti
eftir að verða ráðsettur og efn-
aður maður?
Ofurstinn brosti. Hann var
að liugsa um, liyort Vestblað
myndi muna, hvernig hann var
vanur að skemta sér í veröld-
inni, á meðan Jiann átti heima
á Eikabæ. ög er þar lmm reglu-
lega dimm óveðursnótt, þá
hafði ]>að verið siður hans, að
hera sjálflýsandi fosfór á föt-
in sín, setja sig á svartan hest
og ríða yfir að brekkunum,
þar sem smiðirnir og malar-
arnir áttu heima. Og ef ein-
hver gömul kona stóð af til-
viljun við gluggann sinn og
liorfði út, þá sá hún riddara
])evsa framhjá ljósum logum
og Iokaði bæði spjaldi og hlera
og sagði, að i nótt væri visl
best að lesa bænirnar sínar oft
og vel, því nú væri sá vondi
sjálfur úti á sálnaveiðum.
0, já. — Það voru margir,
sem skemtu sér við að liræða
gamalt og einfalt fólk ó þvi-
líkan hátt í þá tíð. En Vestblað
lék þetta grárra en nokkur
annary sem ofurstinn hafði
lievrt getið um.
Það hafði dáið niðursetu-
kerling á hjáleigu, er lá undir
Eikabæ. Og Vestblað frétti það
eins og aðrir, og liann komsl
lika á snoðir um, að líkið hafði
verið lagt til úti i hlöðu, og
svo þegar nóttin féll á, þá fór
hann í eldklæðin sín, fór á bak
svarta hestinum og þeysti á
burt. Og fólkjð í hjáleigunni,
sem hafði verið á fótum, sá
eldriddarann koma upp að'
hlöðunni, þar sem líkið lá á
börunum, ríða ])risvar andsæl-
is í kringum húsið og hverfa
síðan inn um portið. Að vörmu
spori kom hann út aftur og
reið þrisvar kringum hlöðuna
og hvarf svo.
En um morguninn, þegar
menn korau út í hlöðuna til að
gá að líkinu, þá var það horf-
ið. Og þá héldu menn, að
kölski sjálfur þefði sótt hina
clánu — og létu sér nægja þá
skýringu.
En hálfum mánuði seinna
fanst likið uppi á heyslabban-
um í hlöðunni og þá varð mik-
ið umtal og þot út af þessum
atburði, og þá komst upp liver
eldriddarinn var óg bændurn-
ir gerðu fyrirsát, til að ná sér
niðri ó Vestblað, ogi majórs-
frúin vildi ekki sjá hann leng-
ur við sitt borð eða í sínu húsi,
heldur fylti nestiSskrínuna
hans og bað hann að fara i
burtu. —- Og Vestblað fór lit
í veröldina — og fann gæfuna.
Alt í einu varð ofurstinn var
við eitthvað mjög undarlegt.
Það var eins og það gripi hann
einhver geighr. Hann liafði
eiginlega aldrei l'vr liugsað um
hve ljót þessi saga var. Hann
liafði víst meira að segja hleg-
ið að henrii. Menn voru ekki
Ivanir að taka nærri sér, þó
eitthvað kæmi fyrir gamla
niðursetukerlingu. En Guð
'hjálpi okkui-, hve reiður mað-
ur hefði orðið, ef móðir manns
sjálfs hefði orðið fyrir þessari
ipeðferð!
Einhver kæfandi tilfinning
greip ofurstann, svo að honum
vqxð erfitt um andardráttiun.
Honum fanst þetta, sem Vest-
hlað hafði gert, svo andstyggi-
legt. Það lagðist á hann eins og