Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 5

JÓLABLAÐ VlSIS
5
Hervarður hafði bú-
iS svo sem bezt mátti
vera um brúðurina, og
nú sátu þau og röbbuðu
saman.
ar. Hún jafnaði sig nú fljótlega og hélt áfram athöfninni. —
Ásamt brúðarmeyjunum rétti hún mönnum bikarana. Er að
Hervarði kom ákvað hann að kanna hug hennar enn frekar. Önn-
ur brúðarmeyjanna rétti honum bikarinn, en hann neitaði með
hárri röddu að taka við honum nema úr hendi brúðarinnar. Allra
athygli beindist að honum og menn tóku að æpa að honum ákúr-
Ur vegna ókurteisi hans. Brúðurin gekk liinsvegar virðulega tii
hans og rétti honum bikarinn.
Hervarður tólc við bikarnum prúðmannlega og reyndi um leið að
láta henni skiljast með augunum að engin væri ástæða til að ör-
vænta. Augun tala oft orðum betur, og vesalings stúlkan hefh’
skilið til hlitar hvað hann var að fara. Hún gekk nær honum, dró
gull af hendi sér og varpaði til hans. Hervarður efaðist ekki lengur
og ákvað nú að láta skríða til skarar. Brúðurin varð hinsvegar að
gefa á þessu einhverja slcýringu, ef einhver skyldi hafa séð það og
mælti hún þvi hárri röddu og kvaðsl vilja veita farandmanni þess-
um þær viðtökur er sæmdu Cornwallbúum. Allir klöppuðu
iof i lófa að hirðskáldinu undanskildu. Það neitaði að slá hörpu
sína meðan Hervarður væri þar nærri. Hervarður tók hana bros-
andi, sló hörpuna af mikilli list og söng hina fegurstu söngva, en
félagar hans þrír tóku undir að írskum sið. Lögin og söngurinn
heilluðu alla, og klöppuðu menn ákaft lof í lófa, og var Hervarði
látin i té gjöf, sem ætluð var bezta söngvaranum, — skikkja er
brúðurin afhenti sjálf.
Er svo tókst til hugkvæmdist Hervarði að bera fram þá erinda-
gerð, sem vel gat orðið honum að fótakefli. Hann ávarpaði föður
brúðarinnar, gat þess að honum væri um það vel kunnugt, að
fjörutíu írskir fangar lægju nú niðri i dýflissu kastalans, og fór
þess á leit að þeim yrði gefið frelsi að nýju i tilefni brúðkaups
Þessa- , \\JC
Lávarðurinn ygldist mjög á svip og lét brúnir síga, og duldist
Hervarði ekki að hér hafði honum orðið svo á, að með öllu hafði
hann nú glatað vinsemd þeirri, sem hann hafði áður unnið. Hann
taldi því ráðlegast að fást ekki um þetta frekar og bíða ekki eftir
svari. Gaf hann félögum sinum bendingu, þaflnig að þeir skyldu
hverfa í hópinn og leita dyranna sem skjótast. Öllum varð þeim
undankomu auðið.
Lokaþáttur brúðkaupsins, sem var jafnfi’amt meginuppistaða
þess, átti að fara fram daginn eftir, en þá skyldi brúðurinni
fylgt í skrúðgöngu til hins nýja heimkynnis.
Allt frá dagrenningu var múgur manns á strætunum, og allir
vildu fá bezta stæðið til þess að sjá skrúðgönguna. Sveitafólk hafði
komið úr öllu nágrenninu til þess að bera fram kveðjur og árnað-
aróskir brúðurinni
til handa.
Útlendingarnir 4
höfðu ekki sézt eftir
atburðinn í kastalan
um, og menn liöfðu
gleymt þeim að heita
mátti. A tilsettri
stundu voru hlið
kastalahs opnuð.
vængj unum slegið
upp og varðmenn
tóku sér þar stöðu.
Fremst var farið
með ættarmerki
brúðar og brúðguma.
Brúðurin sjálf var
ímynd fegurðarinn-
ar og í hinum skraut-
legustu klæðum. Fað-
ir hennar gekk við
hlið hennar ánægður
með hvernig komið
var málum. Næst á eftir fóru ættingjai* i hóp, en óvenjuleg fylk-
ing fór þar á eftir. Lávarðurinn hafði auðsjáanlega efnt til sigur-
farar í rómverskum stíl og liafði svo fyrir mælt, að irsku fangarn-
ir allir skyldu leiddir með i böndum. Öllum var starsýnt á fylk-
ingu þessa, sem bar vott um völd og hroka lávarðarins, en Hervarð-
ur hafði tekið sér stöðu við bugðu á veginum, sem brúðarfylgdin
fór um. I námunda við hann höfðu félagar hans slegizt í hóp sveita-
mannanna.
Er brúðurin nálgaðist var einum áhorfandanum hrundið beint
á lávarðinn og féllu þeir báðir við. Meðan þeir voru að brölta upp
hófu sterkir armar brúðurina upp. Hervarður hélt henni það hátt
á lofti að ldæði liennar skyldu ekki verða honum til tafar, og hljóp
þvínæst með hana um strætin að stað þeim er hestur hans beið
söðlaður. Skammri stundu síðar kváðu við hófaskellir á stein-
um slrætisins, sem hljóðnuðu svo í fjarska.
Upphlaup hafði orðið annarstaðar í fylkingunni og fólk þusti
um óttaslegið og vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Þar áttu fé-
lagar Hervarðar hlut að máli að skipun hans. Þeir höfðu ráðist að
varðmönnum íranna, og hrópað jafnframt til þeirra á móðurmáli
sinu, að i’yðjast á brott sem skjótast og dreifa sér. Þeir mættu
óveruleg'ri mótstöðu, og er áhorfendurnir höfðu áttað sig á hverju
fram fór voru þeir horfnir út i veður og vind.
Yiti sinu fjær af bræði hélt lávarðurinn til kastala síns og bauð
út öllum vopnfærum mönnum. Hestar allir, sem völ var. á, voru
söðlaðir í skyndi, og þeim því næst lileypt svo hart sem mátti til
þess að bjarga hinni brottnumdu brúður, og ná böðli hennar
dauðum eða lifandi. Leitað var í skógum og hæðurn i öllu ná-
grenni, en árangurslaust.
Cti við sjóndeildarhringinn mátti sjá segl á skipi er byrinn
þandi, en blár og heiður liiminn hvolfdist yfir. Það rumdi i rám
og reiða en báturinn stefndi til írlandssunds. í skinnum og púð-
um i skutnum hvíldi horfna brúðurin, sem ennþá bar brúðar-
skart sitt, föl af geðshræringu vegna atburðanna, en yfir sig
hamingjusöm.
Hervarður hafði gert henni allt til þæginda vegna sjóferðarinn-
ar, og lá nú hjá henni og ræddi við hana, með sömu ró sem fyr
á ytra þorði, en þó hreykinn með sjálfum sér yfir árangri far-
arinnar.
Brottnumda brúðurin gat varla trúað því, að eftir alla biðina,
óhöppin og jafnvel eftir að hafa staðið framan við altarið, væri
hún loks á leiðinni til mannsins, sem hún elskaði, en hélt að
henni myndi aldrei verða auðið að njóta. Hvað eftir annað spurði
hún frelsara sinn: „Hvernig get eg launað þér, allt sem þú hefir