Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 48

48
JÓLABLAÐ VlSÍS
Bókamenn
Þér vitið hvers virði góðar bækur eru. — Þær veita
yður bæði fróðleik og skeimntun. F.igið þér eftir-
taldar bækur:
Kína, eftir frú Oddnýu Sen.
Vegir og vegleysur, skáldsaga eftir Þóri Bergsson.
Krapotkin fursti, sjálfsævisaga.
María Stúart, eftir Sleplmn Zweig.
Þeir, sem settu svip á bæinn, eftir dr. Jón Helgason
biskup, með miklum fjölda mynda.
Ferðasaga Marco Polo.
Frá San Michele til Parísar, eftir A. Munthe.
Björn á Reyðarfelli, ljóðaflokkur .Tóns Magnússonar.
Brandsstaða-annáll, fróðlegt rit.
Saga Skagstrendinga og Skagamanna, eftir Gisla
Konráðsson.
Saga Eldevjar-Hjalta, eftir G. Hagalin.
Saga Eiríks Magnússonar, eftir dr. Stefán Einarsson.
Virkir dagar, eftir G. Hagalín.
Héraðssaga Borgarfjarðar.
Bókaverzlun fsafoldarprentsmtðju.
Skemmtilegar
barna- og unglingabækur.
Með þvi að lialda unglingum að lestri góðra bóka,
má forða þeim frá mörgu illu. — Hér eru nokkrar
góðar unglingabækur:
Áfram, eftir Svett Marden, skrautútgáfa.
Barnavers úr Passíusálmum. Síra Árni Sigurðsson valdi.
Bombi Bitt. Helgi Hjörvar þýddi úr sænsku.
Heiða, ljómandi skemmtileg telpubók i tveimur bindum, frú
Laufey Vilhjálmsdóttir þýddi.
Karl litli, eftir vestur-íslenzka skáldið Jóh. Magnús Bjarnason.
Ljósmóðirin í Stöðlakoti, huldufólkssaga frá Reykjavik, eftir
Árna Óla
Trölli, barnabók eftir Árna Óla.
Sesselja síðstakkur, norskar barnasögur. Freysteinn Gunnarsson
þýddi.
Robinson Crusoe, barnabókin, sem allir þelckja.
Röskur drengur, eftir Helene Hörlyck.
Segðu mér söguna aftur, eftir Steingr. Arason kennara.
Sumardagar og Um loftin blá, báðar eftir Sigurð Thorlacius,
skólastjóra.
Tvíburastysturnar, spennandi saga handa ungum stúlkum.
Vertu viðbúinn, eftir Aðalstein Sigmundsson kennara.
Litlir jólasveinar, eftir Jón Oddgeir Jónsson.
Bókavepzlun ísafoldarprentsmiðju
i—«.i .... ——
minnkaðir, jafnt i svip og skap-
gerð.
í fyrstu höfðu tröllin fyrirlitið
þessar vesælu veimiltítur af
heilum buga, — fyrirlitu(þá svo
mjög að þau töldu ekki einu
sinni ómaksins vert, að sýna
þeim andúð. — Þessi krýli, —
sagði tröllalangamma, sem var
fædd og uppalin vestur á Græn-
landsjöklum. — Bíðum bara við,
þangað til bann Nágrani frændi
sendir okkur blessaðan Jiaf-
ísinn. -—- Bíðum bara við. —
Og tímar liðu. Mannkrílun-
um fór slöðugl fjölgandi í land-
inu; lögðu undir sig og bústaði
sína, meir og meir af blíðum og
dölum og bröktu tröllin æ
lengra og lengra inn til jökla
og óbyggða. Já, — það var ein-
mitt það, sem var hvorutveggja
i senn: svo ákaflega skoplegt og
grátlegt, frá hellisdyrum tröli-
anna séð. Þau urðu að brekjast
fyrir þessum vesalingum. Frá
þeim stafaði óskiljanlegur mátt-
ur, — undraorka, sem hinir lík-
amlegu ægikraftar tröllanna
máttu ekkert viðnám veita.
Svo var það vetur einn, að
tröllalangamma gat ekki lengur
unað slíkum óförum. I tvo
mánuði samfleylt gól hún seið;
særði allt ]>að, sem óbliðast var
al' öflum náttúrunnar, til liðs
við kyn sitt. Hún særði frost og
frera, fannkyngi, myrkur og
freyðandi tröf. En ekkert dugði.
Þessi vesælu kríli virtust, —
þrátt fyrir smæð sína, — þola
allt og þekkja ráð við öllu. Þá
hét langamma á Nágrana
frænda sinn,- að bann dygði nú
henni og frændum sínum. Hann
varð vel við; sendi þegar
feiknabreiðu bláhvitra borgar-
ísjaka að ströndum landsins og
lengdi vetur inn það, sem vori
og sumri nam; breytti vikum og
vogum i vakalaust bjarn og and-
aði nágusti að öllu, sem lifði.
Nú var tröllunum skemmt.
Þau tryllti þessi helsvali hams-
lausri kæti, langamma hló og
skellti á lær sér svo tindar og
hnjúkar léku á reiðiskjálfi.
En langamma ldó helzl til
fljótt. — Hafísinn varð um síð-
ir að þoka frá ströndum lands-
ins, sökum strauma og hlýrra
vinda. Meginþorri hinna
mennsku krýla hjarði af allar
hörmungarnar, og jafnvel þeir
af þeim, sem langt voru leiddir,
hjörnuðu skjótlega við. — Þá
sprakk langamma gamla af
gremju og smán.
Nú tóku við daprir dagar
fyrir tröllin. Og þó áttu þau fyr-
ir höndum, að þola og líða það,
sejn þyngst varð. —-:— —
Vordag nókkurn barst hreim-
skær hljómur á titrandi berg-
málsöldum inn til öræfanna frá
byggðum manna. Bjartur og
laðandi sveif liann hnúk af
hnúki og tind af tindi.
Við hljóm þennan gripust
tröllin trylltu æði. Hin elztú
þeirra féllu til jarðar, froðu-
felldu, gnístu saman tanngeifl-
unum, unz þau bólgnuðu upp,
blánuðu og sprungu. Sum af
þeim yngri sæltu sönui örlög-
um, en þau, sem þó hjöruðu af
æðið og ósköpin, náðu aldrei
aftur að öllu sinu forna trölla-
tápi.
í fámennri sveit þeirra síðasi-
töldu, var tröllkonan í Vonar-
skarði. Hún lifði ein eftir al'
sinni fjölskyldu, en var þó öll
önnur, en bún hafði áður verið
í bvert skipti upp frá því,
sem bún heyrði binn Iireim
skæra hljóm berast frá byggð
um, greip bana géigmögnuð
þrá. Það var sem hljómurinn
heillaði bana lil sín, — til upp-
spreltu hans, byggða binna
mennsku manna. Hún spornaði
þó við þessum töfrum i lengstu
lög, — einhver innri rödd hvísl-
aði því í bug hennar, að þá
sömu stund, sem hún léti und-
an þessum hljómum, myndu
dagar hennar sem trölls vera
taldir.
En að lokum varð þó bljóm-
urinn allri varúð yfirsterkari.
Eina niðdimma miðsvetrarnótt
barst hann að helli hennar,
lireimfegurri og lieillandi meir
en nokkru sinni fyr. Sem í
draumi reis tröllkonan i Vonar-
skarði upp frá hrísbyng sinum,
gekk út úr hellinum og lók á
rás niður hraun og hliðar; —
hélt á hljóminn, til manna-
byggða.
Því nær, , sem hún kom
mannabyggðum, iðraði hana
meir þessa fávizkulega flans og
þráði beilara að snúa aftur til
hrísbyngs síns í hellishorninu.
En hvernig sem hún reyndi að
veila töfrum bljómsins viðnám
urðu þeir þó að ráða för henu,-
ar. Hún var algerlega á valdi
þeirra, hvort sem hún vildi eða
vildi ekki.
Þegar bún að lokum var kom-
in svo langt, að liún sá hinar
lágkúrulegu, hjarnklæddu þúst-
ur, sem mannkrýlin lilóðu úr
torfi og grjóti sér til skjóls,
greip hana magnleysi. Henni
fannst sem yfir öllu hvildi dul-
arfull lamandi kyrrð. Frá einni
þústunni sá hún daufa ljós-
geisla leggja út á stjarnglitraðan
snæinn; hljómurinn hreim-
fagri var nú hljóðnaður, en hún
fann það á sér, að þaðan, sem
ljósið skein, mundi liami hafa
horist. Þangað drógst hún með
veikum mætti; settist Htan i