Vísir - 24.12.1941, Side 42

42
JÓLABLAÐ VlSIS

>0000< >00000000? ÍOOÍXX )00<
GLEÐILEG JÓL!
Bifreiðastöðin Hekla.
XJOOOOOO? soooooooo? >0000? >00?
GLEÐILEG JÓL!
Finnur Einarsson,
Bókaverzlun.
GLEÐILEG JÓL!
GLEÐILEG JÓL!
Otvarpsviðgerðarstofa
OTTO B. ARNAR,
Blikksmiðjan Grettir. Hafnarstr. 19.
GLEÐILEG JÓL!
Iiaf lampugerð in,
Suðurgötu 3.
GLEÐILEG JÓL!
Verzlunin BALDUR.
GLEÐILEG JÓL!
Verzl. Drífandi.
GLEÐILEG JÓL!
Verksmiðjan Fönix.
GLEÐILEG JÓL!
og gott og farsælt NÝTT ÁR, GLEÐILEG JÓL!
nteð þökk fyrír það, settl
er að líða. Nýja þvottahúsið.
Sigurður Kjartansson.
■JWIHIii !
unni og koma þeim, fyrir i bát-
inn. Að því loknu snéri bátur-
inn við, stefndi inn í brimgarð-
inn gegn landi, þar sem læknis-
hjáíp og hjúkrun beið hinna
þjökuðu manna.
SAGA VITA-
VARÐANNA.
Það tók á annan sólarhring
að vekja liina hröktu magnvana
likami til lífsins aftur. Fyrstu
frásögnina af slysinu sögðu
vitaverðirnir, sem voru sjónar-
voltar að hinum liræðilegu ör-
lögum skipsins, án þess að fá
nokkuð að gert. Það var um ell-
efuleytið á aðfangadagskvöld,
að þeir sáu hvar „Hilda“ stefndi
inn sundið. Vitaverðirnir fjórir
horfðu öfundaraugum á hið
sterkhyggða skip, er flutti far-
þegana til lands, þar sem ]>eir
gætu lialdið jólin hátíðleg um
kvöldið. Allt i einu sáu þeir, að
skipið hraðsneri á stjórnborða.
í fyrstunni hugðu þeir, að stýri-
maðurinn væri orðinn vitlaus
og hefði ákveðið að snúa við.
E11 svo sáu þeir, að skipið hafði
ekki móti straumnum, og að
það rak hjálparvana á kletta-
sker öðru megin við Englands-
sundið. Rokið ætlaði allt um
koll að keyra, svo það var ekki
nokkur leið að standa úti á vita-
svölunum. Vitaverðirnir urðu
að halda sig inni, en i kafaldíg-
hriðinni grilltu þeir þó í skipið
og þeir urðu sjónarvottar að
þeim hræðilega harmleik, sem
þarna fór fram. Þeir sáu, að
sjómenniAiir hlupu niður úr
hrúinni og ofanáþiljur ogþyrpt-
ust þar umhverfis einn einstak-
an mann, sem sennilega hefir
verið skipstjórinn. Frá skipinu
voru send Ijósmerki og sömu-
leiðis var skotið nokkurum flug-
eldum. I fyrstu hafði Saint Malo
svarað og ])á óttuðust vitaverð-
irnir miklu meir um afdrif
björgunarliðsins úr landi, held-
ur en um skipshöfnina á
„Hilda“, er þá virtist ekki vera
í neinum fyrirsjáanlegum voða.
En von bráðar hættu ljós-
merkin úr landi að sjást, leki
komst að skipinu, og það byrj-
aði hægt og sígandi að sökkva.
TAtlaust gnauð aldnanna dýpk-
aði dauðasár sökkvandi flaks-
ins. Auðsjáanlegá hafði skip-
stjórinn skipað svo fyrir, að
draga niður björgunarbátana,
þvi það yfirgáfu allír framþilj-
urnar og Jitlu seínna sáu vits •
veröírnir hvar einhVerj’ar verur
— þær sáust ógreinilega i
mvrkrinu — en sennilega voru
það konur og börn — er sigu
niður í bátana.
Vitaverðirnir héldu niðri i sér
apdardrættinum af eftirvæpþ
ingu yfir þvi, hverju fram yndi.
Þeir horfðu vonaraugum yfir lil
Sainl Malo, en þar var ekkert að
sjá — ekkert lífsmerki er gæti
gefið neinar vonir. Þeim kom
til hugar að slökkva vitaljósin,
til að vekja alhygli fólksins, en
sáu strax fram á, að það gat
leitt til nýrrar ógæfu. Nei, vita-
verðirnir voru gjörsamlega
magnlausir og það versta var,
að skipið var of nálægt þeim,
til þess að þeir gætu stefnt vita-
ljósunum á það og þar með vak-
ið athygli fólksins í landi á þeim
voða, sem skipshöfnin og far-
þegarnir á „Hildu“ voru komn-
ir í.
HARMLEIKUR
í MYRKRINU.
í örvæntingu sinni rýndu
þessir fjórir vitaverðir út í nátt-
myrkrið. Allt í einu sáu þeir
hvar fimm björgunarbátar
lögðu frá skipshliðinni og börð-
ust árangurslausri baráttu gegn
straumnum. Fáeinum mínútum
seinna brotnuðu þeir allir í spón
upp við þverhnípta klettana, er
vitinn stóð á. Og augnablikum
síðar sáu vitaverðirnir líflausa
líkami þeytast upp á öldutoppa,
hníga niður í öldudalina og
liverfa að fullu og öllu út í nátt-
myrkrið og æðandi brimrót.
Heil klukkustund leið og
vindurinn hafði snúizt. Ljós-
merki sáust að nýju frá landi.
Verðirnir í vitanum sáu, að skip-
verjarnir • á „Hilda“ veifuðu
Ijóskerum án afláts og þeir
hevrðu, að bæði skipverjar og
farþegar hrópuðu í örvænting-
arfullri neyð. En stormgnýrinn
og brimhljóðið kæfðu hrópin,
svo vitaverðirnir heyrðu ekki
nema veikan og óljósan óm af
neyðarópum hinna dauðvona
manna. Nýjum flugeldum var
skotið af þilfari „Hildu“. Senni-
lega þeim síðustu, sem þar voru
til. Svo jókst kafaldið að nýju.
Hilda sökk — dýpra — dýpra.
|Úr vitanum sáust menn klifra
æ hærra upp í fokkuna, eftir
því sem skipið sökk dýpra. Úr
vitanum sást einnig hvernig
brolsjóirnir féllu með ægiþunga
á skipið og hvernig þessir sömu
brotsjóir sópuðu mönnunum
burt af þilfarinu, þeim er þar
stóðu. Svo sást ekkert meir. En
þeir vissu það vitaverðirnir
fjórir, að i námunda við sig
voru menn að deyja ömurlegum
og átakanlegum dauðdaga, sem
fyrir örfsum. klu.kliiistiind.um
bjuggu sig undír jólagleöma og
sátu glaðir og áhyggjulausir
undir veizluborðum. Stormiu>
inn breyttist í rok og siðar i fár-
viðri. Kafaldshríð og náttmyrk-
ur huldi alla frekarj útsýn. ör-