Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 60

60
JÚLABLAÐ VlSIS
Gegmmi skýjajiykknið gægðist tunglið og skyggndist inn um iitlu
niðuna á litla bænuni hennar Siggu og sá tvá'r mannssálir sam-
einast í hljóðri fyrirgefningu og einlægri sátt.
önnum lcafin. „En mjá eg fyrst
skreppa út, aðeins augnablik,“
bað hún, og leyfið var veitt.
Hún kallaði á Helgu og þær
gengu yfir blaðið út í litla bæ-
inn hennar Siggu. „Litli bærinn“
var reyndar svo stór kofi að
fullorðið fólk gat staðið upp-
rétt þar inni, en Hörður varð
samt að beygja sig til þess að
geta gengið inn um dyrnar. —-
Hann stóð kyr við dyrnar og
starði á systurnar sem voru að-
eins á undan honum inn í litla
bæinn hennar Siggu.
En Sigga brosti til lians og
samstundis skildi liann hvað
bún var að fara, og honum
liitnaði um hjartarætur.
„Hvar er jólagjöfin?“ spurði
liann, en röddin var óstyrk. „Eg
ætla — ætla —“. Siggu vafðist
lunga um tönn, en svo vatt hún
sér til dyra og sagði hátt: „Eg
ætla að sækja hana.“
Og hún var þotin. „Eru þetta
þín ráð?“ spurði Helga og gerði
árangurslitla tilraun til a,ð vera
köld í málrómi og svíjj.
En Hörður liorfði á tiana og
jólin voru komin, þetta kvöld
var ekki hægt að vera vondur,
— þelta kvöld átti að vera frið-
ur á jörðu.
Gegnum skýjaþykknið gægð-
isl tunglið og skyggndist inn
um litlu rúðuna á litla bænuin
hennar Siggu og sá tvær manns-
sálir sameinast í hljóðfi fyrir-
gefningu og einlægri sátt.
En Sigga litla hljóp inn í bæ,
henní fannst að allt fólkið hiyti
að heyra hvernig hjarta henn-
ar barðist. Hún þaut inn i bað-
stofu, en þar var enginn, nema
Albertína gamla; hún sat á
rúmjou sínu pins og fyrr pm
daginn og bókin, sem hún
geymdi vandlega undir koddan-
um lá nú opin á hnjám liennar,
liún laut Iiöfði og raulaði eilt-
livað og í opnunni sá Sigga
litta að klúturinn og litli ljósi
lokkurinn lágu eins og a.lltaf áð-
ur.
Siggu litlu langaði að gráta,
ekki af því að illa lægi á henni,
heldur af hamingju. Þetta var
víst það sem mamma kallaði
jólagleði. Hún þaut um liálsinn
á Albertínu gömlu og kyssli
liana. „Gleðileg jól“, hvislaði
liún.
Og gamla konan leit upp
undrandi og frá sér numiii. Svo
fór hún að grála eins og lítið
barn.
Hvað er nú þetta? Hversvegna
fór hún að gráta? Og hún þrýsti
Siggu litlu fasl að sér. Nú var
Sigga heldur ekki hrædd við
liana lengur, hún fann að upp
frá þessu kvöldi myndi hún
koma til Albertínu gömlu eins
og börnin í Austurbænum
komu til Þórunnar gömlu,
ömmu sinnar. „Einu sinni átti
eg litla telpu með gyllt liár eins
og þú hefir, Sigga litla, en nú
er hún orðin engill tijá guði.
Bráðum -fæ eg að komast lil
liennar, vona eg. Sjáðu,
svona var liárið hennar,“ sagði
Albertína og sýndi Siggu litlu
fölnaða hárlokkinn sem lá i
silki-vasaklútnum litla. „Sigga,
eJsku Sigga mín, komdu að hafa
fataskipti,“ kallaði mamma
hemiar iir eldhúsirm,
Sigga kvssli gömlu konuna
aftur og klappaði á hrjúfa kinn
hennar. Hafði lienni einhvern-
tima sýnst þessi gamla kona
ljót og vonzkideg? Jæja, það
Sigurjón Guðjónsson frá Vatnsdal:
Jólin koma.
Nú hækkar sólin,
o(j hýrna bólin,
því heilöff jólin
þau ganya í yarð.
Oy kerti um bríkur,
en kuldinn víkur,
off vænkast líkur
um hjartans arð.
Oy Ijós off langan
og líf off angan,
nú lita vangann
off barnsins kjör.
Off yuð í yeði.
Hjá björtum beði
er glótær gleði
og geislafjör.
* *
*
Þú komst að gefa,
og sorgir sefa,
og sjúkan efa
að reka úr sál.
Þú ffafst. þeim smærri,
þó himni liærri,
þín ljátign stærri
en lýst fær mál.
Þó vaxi þrautir,
og versni brautir
og vegir blautir
um urð og hrís.
Þú einn ert samur,
þú einn ert framur,
og ijfir glamur
þitt merki rís.
* *
*
Eg er svo þyrstur,
— en heimur byrstur, —
ó, komdu, Kristur,
. með kærleik þinn,
með blessuð jólin,
þú bjarta sólin,
sem býður skjólin,
— þú drottinn minn.
skipti engu, nú var hún bara
gömul kona, alvarleg og góð-
leg, og Sigga brosti til hennar
um leið og hún þaut fram.
í göngunum nam liún staðar
og gægðist ut á hlaðið. Jú, þarna
stóðu þau, Helga og Hörður og
— hvað voru þau að gera?
Nei, þetta var þó skrítið! Þau
kystust!
Sigga gat. ekki yarisf hlátri,
hún var svo glöð. Því nú hlutu
þau að vera orðnir vinir aftur,
og það betri en áður, því Sigga
hafði aldrei séð þau kyssast
fyrr.
En i kvold 'oru íohn hka
komin.
Og duttlungar örlaganna ráða
ekki við jólin, — þeir ráða ekki
við gleðileg jól. — ~ r-.