Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 16

16
JÓLABLAÐ VlSIS
drífu. Til að byrja með, gátum við vel áttað okkur á daladrög-
unuxn, en strax þegar við þurftnm að sækja upp i móti, villtumst
við i kafaldinu. Við ætluðum að fara frá Haggen upp til Kiihlai-
stubair-fjallanna, og við urðum í öllu að treysta á áttavit-
ana. A leið okkar voru hvorki jöklar né gjár, og livað var þá svo
sem að óttast? Eg tróð pipuna mína fulla, stakk henni framan i
gaddfreðið snjáldrið á mér og þaut svo af stað upp í móti — æ
hærra upp - í þrjár klukkustundir samfleytt. Hað var komið
fram yfir miðnætti og klukkan mun hafa verið orðin um eitt.
Við vorum komnir utan í brekkur, þar sem snjóskriður höfðu
fallið niður. Undir eðlilegum kringumstæðum hefðum við fyrir
löngu átt að vera komnir til Kuhtai, en ef til vill álli fannkoman
og mótblásturinn sök á því, að við komumst ekki hraðar áfram.
Eg er ákveðið þeirrar skoðunar að við eigum að halda í áttina
iivað sem tauti. En það er spurning hvort ekki sé hætla
á snjóskriðum. Við sjáum ekki faðmslengd fram fvrir okkur.
Það er enginn vafi á því, að það er stórhættulegt að vera hér á
l'erli. I þvíliku veðri eru allar hrekkur hættulegar. Er við höf-
uni gengið í enn eina klukkustund rann allt i einu ljós upp fyrir
mér. Eg rek mig á heyhlöðu. Eg þekki hana, en segi ekki neitt.
Við skríðum inn í hana og hvílumst nokkra stund. Nii veil eg
með vissu að fyrir klukkustund höfum við hlotið að fara framhjá
Kiihtaiskarðinu, án þess að hafa orðið þess varir. Þessvegna segi
eg með svip, sem sómir sér vel fyrir örugga leiðsögumenn, að
innan klukkustundar skyldum við áhyggilega vera komnir upp
á skarðið. Þegar við komum út úr heyhlöðunni aftur, tók eg á
mig stóran krók í kring um hlöðuna, og hélt svo til sömu áttar
og við komunt úr. Ferðafélagar mínir áttuðu sig ekkert á hragði
þessu, en dáðu mig stórlega fyrir öryggi mitt i þessum sorta. Eg
lét sem ekkert væri, og sagði að það væri ekki nenia sjálfsagður
hlutur að eg rataði heim að Kúhtai, jafnvel þó það væri dálítið
blint.
Við fögnuðum komu okkar á áfangastað, enda þótt áliðið væri
nætur. Við færðum frosinn kálfskrokk í kvenmannsföt og lél-
um hann svo i rúmið fyrir ofan Norðmanninn Carlson. En Carl-
son hafði drukkið sig svo rækilega fullan um kvöldið, að hann
veitti þessari kuldalegu hjásvæfu ekki minnsta gaum!
Morguninn eftir stafaði vetrarsólin glitrandi geislaflóði sínu
ofan frá alheiðríkum og djúphlóum himni. Við hárum á skíðin
okkar og héldum af stað, því að við höfðum ákveðið að fara upp
. aj

. \
?■
'IIIHÉiMÉmli,
-
. .. ... ' •

-
■
l 'áús*
wmmMímmm

Jól í austurrísku Ölpunum.
Jökulganga í Alpafjöllum.
á” einhvern fjallstindinn þarna i nágrenninu. En við vorum ekki
komnir langt, þegar einn úr hópnum rakst á skíðaslóðirnar frá
því um nóttina. Þær lágu i rákum hátt upp i hlíðinni og stefndu
allar að heyhlöðu einni. Þaðan lágu þær í stórum krók í kring
um hlöðuna og svo upp á fjallskarðið aftur.
„Hvaða hévítis grasasnar hafa verið þarna á ferð? Sjóið þið
hara hvernig þeir hafa liringsnúist eins og kettir i kring um
skottið á sér.“
Sepp stóð og glápti mjög þungt liugsi á slóðirnar. Allt í einu
Ijómaði hann allur i framan. „Hamingjan hjálpi okkur! Þetta
eru okkar eigin slóðir!“
Það leið heill hálfur mánuður unz Sankti Pétur varð svo misk-
unnsamur að láta fenna yfir þessa slóð.
*
A RIÐ eftir flæktumsl við um jólaleylið á skíðunum okkar í
fannkyngi Arlfjallanna. Við lóknm kvikmyndir. Friedl
klæðskeri og Fritz Rudl voru þar háðir. Það urðu jól og við héld-
um þau háliðleg með svolitilli bænagjörð eins og lög gera ráð
fyrir, allmiklu víni, en ennþá mestum hroka. „Jólatréð“ okkar
var uppi á Rauzselinu, og þegar klukkan var fimm minútur
gengin i tólf, kveiktum við á blysunum okkar og hrunuðum með
miklum gauragangi og gázka niður í dalhotninn til að hlýða á
jólaguðsþjónustu niður í byggðinni.
Margir hraustii- drykkjurútar stungust á höfuðið niður í djúpa
lausamjöllina, og á meðan sól, og tungl og allar himinsins
stjörnur dönsuðu fyrir augunum á þeim, slokknaði eldur blyss-
íns í fánndyngjunni. Friedl var sá, sem mest hafði í kollinum af
púnsi, og það var hann, sem hraðast fór á skiðunum. Eftir óvilj-
andi Iangstökk fram af skafli og yfir stauragirðingu eina, lenti
hann, einum tuttugu metrum lengra í lnirtn, á gerði einu, þar
sem hann heyrði engla himinsins syngja Hallelúja.
Niðri í þorpinu læddust skömmu síðar nokkrar hræður út í
litlu, hrörleyu þorpskirkjuna lil að ldýða á aftansöng. Það voru
þeir sanntrúuðu. Hinir lentu allir undir horðinu á veitinga-
kránni „Zur Post“. Það voru vondu mennirnir.
★
O VO kom jólanótt í Berlín. Þá jólanótt fæddist okkur lítill
frelsari — harn með holdi og blóði. Það var tíu pund á
þyngd og var strálcur.
Litli heiðinginn var vatni ausinn. Hann heitir Florian. Og
þegar Iiann verður fimm ára að aldri, munu einnig jólasveinn-
inn, Kölski og Kristur koma lil lians í heimsókn.