Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 19

JÓLABLAÐ VÍSIS
19
Þar aö auki stöndum einnig við
í þjónustu Nankingstjórnarinn-
ar, svo a'ð það æíti bæði að vera
hennar og yðar áhugamál, að
hjálpa okkur.“
„í fyrirmælum er við feng-
um, er lögð ó það sérstök
áherzla, að við hlutumst ekki á
neinn hált til um innbyrðist
deilur í Sinkiang. Þess vegna
neita eg að láta nokkurn bíl af
liendi.“
Með samanbitnar varir og
fölur af bræði svaraði Chang
hægt og með titrqíidi rödd:
„Það hefir ekkert að segja
hvað þér ákveðið eða neitið. Sú
skipun, sem Ma Chung-yin
sendi mér, skal verða fram-
kvæmd. í kvöld verður einn
bilanna yðar að bíða hér reiðu-
búinn við hliðið.“
Þá liló eg hóðslega, stóð þegar
á fælur og fór án þess að kveðja.
Georg og Yew fylgdu mér. Eg
gekk út á götuna þar sem Effe
beið i fólksbifreiðinni, opnaði
dyrnar og settist í aftursætið.
Yew var kominn með annan fót-
inn upp á aurbrettið og hélt um
húninn á bílhurðinni, tilbúinn
að stíga inn í bifreiðina, þegar
þrír hermenn réðust aftan að
honum og vörpuðu honinn und-
ir sig. Hann gat losað sig og
reiddi linefann, reiðubúinn til
höggs. Eg kallaði:
„Vertu stilltur. Fylgstu með_
þeim.“
I sömu andná stökk eg út úr
bilnum. Tveir hermannanna
gripu járnföstu taki um liand-
leggi Yews, aðrir ráku hann
með hyssuskeftunum aftur upp
á hlaðið. Eg var sjálfur ekki fyr
kominn út úr bílnum, en hópur
hermanna umkringdu mig, þeir
gripu um úlnliði mína og
hrintu mér áfram, sömu leið og
Yew. Effe liafði einnig hlaupið
út úr bílnum, skellti hurðinni
aftur, og mætti hann sömu með-
ferð og við.
Við vorum reknir eins og
skepnur lil slátrunar inn ó hið
myrka hlað eða torg. þar sem
búið var þegar að binda Georg.
Hér stóðum við, þrír Svíar og
Yew, umkringdir af á að gizka
fjörutíu hermönnum, og undir-
foringjum. Sennilega mun höf-
uðsmaðurinn sjálfur liafa verið
þarna staddur, enda þótt okkur
liefði verið sagt, að hann væri í
Kara-schahr. Með harða and-
litsdrætti og öskugrár í framan,
öskraði Chang fyrirskipanir
sínár með fáum en skipandi
orðum. Hann var ekki marg-
máll. Sérhver hermaður þekkti
sitt hlutverk — hlutverk sem
þeir höfðu leikið ótal sinnum áð-
ur, og kostað hafði fjölda sak-
lausra manna lífið.
Leiðangursfélagar Sven Hedins. Hann sjálfur er fimmti maður frá
vinstri.
Hver einstakur okkar var ar í Nanking. Eftir hálfa mín-
umkringdur af lieilum tug lier- útu yrðum við skotnir. Jesús á
manna. Þeir voru auðsjáanlega himninum, það mátti ekki
að flýta séi’. Allt skeði þetla á verða. Líf félaga minna þriggja
fáeinum sekúndum. Þegar um og mín sjálfs var meira virði en
líflát er að í-æða, þýðir ekkert einn flutningakill! í skyndi
hik. Þvi fyrr, þvi betra. Þá er brópaði eg til Georgs:
því lokið. „Það á að skjóta okkur. Lof-
Harður linefi hrifsaði vasa- aðu þeim að þéir skuli fá bíl-
Ijósið úr liendinni á mér. Með inn í kvöld!“
ómjúku taki var yfirhöfninni Georg, sem var höfði hærri
hneppt frá mér, og eg færður úr en nokkur hinna, þýddi orð min
lienni, á meðan annar þreif með lágri og rólegri rödd.
skyrtuna upp úr buxumim til Chang gaf skipun. Hinn sálræni
að fletta henni fram yfir liöf- fallbrestur kom i ljós. Vöðva-
uðið á mér. Meðan á þessu spenningurinn slappaðist, byss-
stóð hélt eitt varmennið ununx var hallað meira upp á
marghleypu stöðugt við hjarta- við. Ný skipun:
stað. Sterkar hendur gripu unx „Farið með garnla manninn
úlnliði mína, sveigðu þá aftur á inn, lialdið hinum eftir!“
bak til að binda þá þar fasta með Hermennirnir sem hixýtt
reipi. Yew, Georg og Effe stóðu höfðu fyrsta lmútinn um úlnlið-
með hendur þegar bundnar ríg- ina á mér, leystu þá nú aftúr og
fastar eins og í skrúfstykki og sleþptu mér. Tveir þeirra ýttu
allir voru þeir naktir að ofan. mér inn i herbergið og drógu
Gegn hverjum þeirra var einni frarn handa mér stól, við
eða tveimur marghleypum borðið með kertaljósið. Þar
beint, aðeins einum þumlungi settist eg. Mér kom til liugar,
frá hjartanu. Böðlarnir héldu að það lilyti að vera gotl að
vísifingrinum á gikknum. Ef kveikja sér i vindlingi. Vindl-
einhver okkar liefði linotið á ' ingahylkið var horfið. Sörnu-
myrku, ójöfnu lilaðinu, hefði leiðis aðrir munir, sem eg hafði
mei-ki verið gefið — og skotio haft í vasanum, nema úrið, sem
riðið af. af einhverri óslciljanlegri á-
Það heyrðist smella 1 byssu- stæðu bafði verið skilið eftir.
lásunum þegar þær voru hlaðn- Orum félaga minna þriggja,
ar. Hermennirnir hópuðu sig var öllum stolið.
fyrir framan okkur með byssu- Nú liðu nokkurar minútur,
hlaupin beind að okkur. Það sem voru langar eins og lieil
eina sem á vantaði var skipun- eilífð.
in: „Viðbúnir! Skjótið!“ „Koma liinir ekki?“ spurði
I einni svipan varð mér ljóst eg varðmennina, sem gættu
í hve gifurlegri hættu við vor- mín eins og úlfar.
um staddir. Á einni og sömu „Þeir koma,“ svöruðu þeir.
sekúndunni flugu fornar minn- En þeir komu ekki. Eg sat
ingar frarn í huga mér, rnitt kyrr i hræðilegri eftirvæntingu
ástkæra heimili langt í norðri, og hjóst þá og þegar við að
ungu piltarnir sem eg hafði lxeyra þau þrjú skot, sem til-
tekist ó hendur að ábyrgjast, en kynntu mér dauða vina minna.
nú stóðu bundnir við hlið mér „Koma þeir ekki bráðum?“
og biðu dauða síns, allur leið- „Þeir koma.“
angurinn sem hvíldi í minni En þeir kornu ekki. Kvalinn
hendi, og mér bar að skila aftur eirðarleysi, reis eg á fætur og
heilu og höldnu til stjórnarinn- ætlaði að flýta mér út á hlaðið
til að svipast eftir hvað gert
hafði verið við félaga mina.
Báðir liermennirnir stilltu sér
upp fyrir framan mig i dyrnar
eins og járnmúr, og benlu mér
á stólinn. Klukkan var hálf
ellefu. Þetta hafði allt slceð ó
fáeinum minútum. Eg reyndi
að sýnast rélegur, en bið innra
brann eg af kveljandi kvíða.
Á næsta augnabliki var Yew
hrint rnjög hranalega inn í
stofuna, liann sagði:
„Síðasta svar yðar er já eða
nei viðvikjandi bílnum."
„Svaraðu, að bíllinn skidi
sendur hingað i kvöld, gegn því
skilyrði að Georg og Effe verði
leystir úr böndum, og að komið
verði með þá báða liingað inn.“
Tveir hermannanna leystu
böndin af úlnliðum Yew’s. Hann
gerði nokkurar liandleggjaæf-
ingar um leið og hann sagði:
„Þeir rykktu í reipið eins fast
og þeir gátu, miglogvei’kjarenn-
þá i úlnliðina, en í handleggjun-
um er eg orðinn alveg lilfinn-
ingalaus.“
I þessurn svifurn var komið
inn með Georg og Effe, og
Chang gaf skipun um, að þeir
yrðu leystir.
Við vorum gjörsamlega ó
valdi Chang’s. Stofan var full
af hermönnum, og í dyrunum
stóð auk þess sérstakur vörður.
Allir voru með marghleypurnar
og byssurnar reiðubúnar. Chang
gat krafizt ]>ess sem hann vildi.
„Einn vörubil ásamt bilstjóra
og nægu benzíni til Aksu. Bíln-
um skal ekið hingað samstundis.
Á meðan eruð þið (Yew og þér)
fangar mínir.“
Að senda annanhvorn Mon-
gólann með þessu ræningja-
hyski hefði verið ómannúðlegt.
Effe var ekki nema aðeins tví-
tugur. Georg var sá eini sem til
greina gat komið, og hann bauð
sig fram af sjálfdáðum, áður en
hann hafði fengið skipun um
að fai’a.
í fylgd með hermannasveit,
yfirgáfu þeir Georg og Effe
stofuna. Fólkshifreiðin varð að
vera þar sem hún stóð, svo þeir
fói-u gangandi. Effe leit inn í
bilinn til að loka honnm með
lykli. Hún var full af hermönn-
um. Eg hafði beðið liann að
huga að töskunni minni. Ef
hún væi’i hoi’fin úr bílnum, ótti
hann að korna samstundis aftur
og segja mér það. I henni voru
allar dagbækurnar mínar, vega-
bréfin og fleira senx varðaði
okkur miklu. Hann kom ekla
aftur. Töskunni hafði, eftir því
að dæma, ekki vei’ið stolið.
Þegar Geöi’g og Effe voru
komnir inn um gai’ðshliðið að
bústaðnum okkar, og tekið