Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 20

20
JÓLABLAÐ VÍSIS
GLEÐILEG JÓL!
Heilduerzlun Ásgeirs Sigurðsosnar h.f.
Vezlunin Edinhorg.
Veiðarfæragerð íslands.
GLEÐILEG JÓL!
Verksmiðjuútsalan Gefjun-Iðunn,
Aðalstræti.
GLEÐILE G JÓL!
Heitt og Kalt.
stefnu að herbergi bílstjóranna,
hrópaði fyrirliði varðsveitar-
innar.
„Nemið staðar! Ef þið hreyf-
ið ykkur, skjótum við!“
Þeir voVu augsýnilega lirædd-
ir við að Hummel, Bergman,
Chen og Kung, ásamt bílstjór-
unum og þjónunum, liefðu í
hyggju að skjóta á þá.
Georg svaraði rólega, að ef
nota ætti bílinn, yrði fyrst og
fremst að taka af honum hlass-
ið, og láta siðan á liann benzm,
varaliluti og verkfæri, sem
nauðsynlega þyrftu til fararinn-
ar. Hann yrði þvi að þá leyfi til
að gera það sem honum sýndist.
Þeir létu undan. Tveir hermenn
með byssur og hlaðnar marg-
lileypur fylgdu honum eftir
hvert sem hann fór.
Bergman var háttaður á
liart steingólfið þegar þeir
komu. Einn hermaðurinn óð
inn til hans með marghleypuna
á lofti, og öskraði til hans að
klæða sig í skyndi. Hummel var
kominn út á hlaðið. Það mátti
enginn þeirra verða eftir inni.
Þeir vissu ekki hvað hafði skeð
og lifðu milli vonar og ótta út
af okkur Yew, sem haldið var
lcyrrum, vopnlausum og varn-
arlausum.
í liálfa aðra klukkuslund sát-
um við Yew sem gislir hjá
Chang við borðið með kertaljós-
ið. Ánægður með bragðið og
hvernig honum hafðf tekizt að
kúga okkur, lifnaði smám sam-
an yfir Chang. Meðal annars
sagði hann:
„Það er ekki í neinum
skemmtitilgangi gert, að þið
sætið þessari meðferð. Líf mitt
var í veði ef eg uppfyllli ekki
skipun Ma’s liershöfðingja. Mér
þykir leitt, að mótþrói yðar
neyddi mig til að beita vakli.
Sovét-Rússland hefir þessa dag-
ana ráðist inn í norðurhluta
Singkiang, Hi, Tjungutjak,
Altai og er búið að láta skjóta
Chang Pei-yuan hershöfðingja í
Hi, en hann var bandamaður Ma
Chung-yin. Rússar hafa einnig
lagt Urumtji undir sig. Vegna
þessara atburða hefir aðstaða
Ma’s versnað stórlega og líf
hans var í veði, ef hann Jiefði
ekkí getað sent boð til foringja
sinna í Kutja og.Aksu um hina
nýju hernaðarafstöðu — og
þess vegna Jiafði eg ekki um
neitt annað að velja, en að taka
einn bílinn yðar. Símskipunina,
sem hingað kom í dag, varð að
uppfylla, og þess vegna var það
3’ður sjálfum fyrir beztu, að þér
létuð undan. Annars gat hvað
sem var skeð. Eg hefi engu að
tapa, og á einskis að vænta, og
dauðinn bíður mín óhjákvæmi-
lega á næstunni, annað hvort í
Kutja eða Aksu. Það sem eg
hefi nú sagt yður, er leyndarmál
unz búið er að skjóta mig.“
Hann sat lengi þegjandi og «
horfði hugsi fram fyrir sig.
Seinna bætti hann við:
„Eg, félagar mínir frá Turfan
og nokkrir hermenn, ökum héð-
an á brott í bílnum yðar og för-
um beint til Aksu. Þar fær bíl-
stjórinn yðar heimfararleyfi og
fær að taka bílinn með sér. Þið
megið biða hér ef þið viljið, eða
ef þið óskið heldur, að elta okkur
til Aksu, en þó ekki fyrr en að
þrem dögum liðnum héðan í
frá, eða í fyrsta lagi liinn dag-
inn.“
Eg greip framí:
„Þér ættuð að gefa okkur
viðurkenningu fyrir því að hafa
fengið bílinn að láni, og þér
verðið að endurgreiða okkur
benzinið og steinoliuna, sem að
þér þurfið að nota.“
Chang neitaði að gefa viður-
kenninguna, sem þýddi það, að
bíllinn var okkur glataður. Eg
bætti við:
„Mig undrar það, að Ma hers-
höfðingi hefir skipað svo fyrir,
að mér skuli sýnd gestrisni um
gjörvallt landið, sem hann hef-
ir á valdi sinu, að þegnar hans
skuli beita gesti lians ofbeldi,
og neita að uppfylla jafn lítil-
fjörlega skyldu, sem að skrifa
viðurkenningu fyrir þeim hlut-
um, sem telcnir eru að láni lijá
Nankingstjórninni.“
Hann ypti öxlum og endur-
tók, að það geysaði styrjöld» og
að í stríði gilíu hvorki lög né
skyldur. Honum bæri ekki að
gera annað, en framfylgja skip-
unum Ma’s hershöfðingja.
í þessu lieyrðist í bílmótor úti
á götunni. Vörubíllinn nam stað-
ar við hliðið. Georg og Berg-
man lvomu inn, sá síðarnefndi
til að fullvissa sig um, hvort við
Yew værum ennþá lifandi.
Við stóðum á fætur. Georg
var leyft að fara lieim með okk-
ur og J)úa farangur sinn út fyrir
ferðalagið. En strax er því væri
lokið, átti hann að mæta hjá
Chang. Hann fylgdi okkur út að
fólksbifreiðinni. Við stigum inn
í hann og ókum heim. Einnig
að þessu sinni höfðum við í
fylgd með okkur nokkura lier-
menn er stóðu utan á aurbrett-
inu. Það var því líkast sem bær-
inn væri útdauður, og það sást
hvergi nokkur lifandi sála á göt-
unum, hvergi sást Ijós í glugga
og það heyrðist ekki einu sinni
bofs í hundi.
Heima hjá okkur biðu allir i
takmarkalausri æsingu. Það
botnaði enginn í hvers vegna við
vorum svona lengi, og þeir gátu
1