Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 52

52
JÓLABLAÐ VÍSIS
JJIN ódauðlega saga af Mjallhvít og dvergunum sjö er nú
komin út í Disney-útgáfunni, sem sýnd vai* liér í Gamla
Bíó nýlega og þótti einstætt listavei-k í sögu kvikmyndalist-
arinnar. Hefir Tómas Guðmundsson sett jietta gamla, liugð-
næma ævintýri í Ijóð. Tómasi lætur vel að tala við börnin ekki
síður en aðra. —
Jafnskrautleg hók mun ekki liafa verið prentuð hér; er hún
í 7 litum. —
Hér eru tvö erindi úr kvæði Tómasarr
Því ástin, sem áttu í hjarta
til alls, sem lifir og grær,
mun leiða þig miklu lengra
en lymska og öfund nær.
Hún gefur þér þrek til að ganga
í gegnum hinn myrka skóg,
og traust þitt mun vinna’ á þeim
vopnum,
sem vonzkan úr slíðrum dró.
Því hrelldu pg þreyttu hjarta
er hvílurúmið jafn kært
þó húsið hxeyki sér ekki
hærra en því er fært.
Ög ef til vill dreymir þig drauma,
þó dvergarekkjan sé lág,
sem bera þig hærra til himins
en hallir og turnar ná.
Það er varla ofmælt, að þessi nýja Mjallhvit Tómasar geri
börnin að betri börnum, og það væri vissulega leitt, ef hvert
einasta barn gæti ekki eignast hana og lesið. En bókin kostar
kr. 15.00 — eins og eðlilegt er.
$eAnA. 'Pat&hsen
Reykjavík
SÍMNEFNI: BERNHARDO.
SlMI 1570 (TVÆR LÍNUR).
ALLAR TEGUNDIR AF LÝSI,
TÓM STÁLFÖT, SlLDARTUNNUR
OG EIKARFÖT.
og nú lækkaði hann róminn,
eins og liann ætlaði sér að gera
tröllkonuna meðvitanda merki-
legs leyndarmáls, — þá þykist
eg frekar liafa bætt hér, en nítt,
— að minnsta kosti er einhver
munur á, að Jíta hér heim nú,
á móts við það sem var. —
Þau gengu nú heim hlaðið,
það var sópað niður i liellur og
livergi sáust þar ónýt amboð
eða leifar úr sér genginna bús-
áhalda. Heimalningur, hvítur að
lit, skaust til móts við þau fyrir
skemmuhornið; hann nuddaði
kollinum vingjarnlega við fót-
leggi Sankti-Péturs, en er hann
varð tröllkonunnar var, beið
hann þar til hún var komin
fram hjá honum; — þá rann
hann á eftir henni og hnyllti
Iiana ákaft i hnésbæturnar.
Uppi i einu veggjasundinu, lá
seppi og bakaði móflekkóttan
feld sinn í sólskininu. Hann
reisli sem snöggvast upp eyrun,
sem hann væri að athuga hvort
ómaksvert væri fyrir hann að
standa á fætur og Iieilsa gest-
inum með gelti og urri, eins og
hverjum sæmilega siðuðum
rakka myndi skylt að gera. En,
það fór svo dæmalaust vel
um liann, þar sem hann lá og
það var alltaf nokkru amstri og
snúningum bundið, að koma
sér eins vel fyrir aftur. Hann lét
því, sem hann á augnablikinu
myndi ekki hundsskyldur sínar
til fulls, lét nægja að líta ástúð-
lega til húsbónda síns með öðru
auganu og dilla skoltinu hæ-
versklega' nokkrum sinnum.
Tröllkonuna, — gestinn, —
þóttist hann alls ekki sjá.
— Gerðu svo vel og gakktu í
bæinn, —- sagði Sankti-Pétur,
um leið og hann lauk upp lág-
um bæjardyrum. Tröllkonan
hikaði við, — sem snöggvast
flaug henni i hug, að hér mundi
heldur skammt til þaks fyrir
sig, — en svo mundi liún sam-
stundis hversu komið var; hún
var dauð og hafði gelað smogið
inn í örmjóstu hraunrifurnar í
hellisrjáfrinu heima. Hún hélt
þvi ótrauð inn bæjargöngin á
eftir Sankti-Pétri.
Þau komu nú inn í baðslof-
una; hún var lítil en vistleg. —
Þú verður að taka liúsakynnin
eins og þau eru, — sagði Sankti-
Pétur. — Eg hefi stundum verið
að hugsa um, að byggja upp
hérua, eu eg Jiefi átt svo lengi
heirna í þessum bæjarhúsum,
að eg er alls ekki viss um að eg
kynni jafh vel við inig i stein-
húsi. Eg kynni þó að geta hrófl-
að því upp efnanna vegna, —
ekki samt svo að skilja, að eg
eigi einhver kynnstur af gulli í
kistilhandraðanum, Þó að þetta
sé þægilegt kot, þá safnar hér
enginn auðæfum. — En gerðu
svo vel og tylltu þér á skákina.
Hann vísaði henni til sætis að
uppbúnu rúmi, er stóð út við
súðvegginn. Tröllkonan virti
það fyrir sér um fáein augna-
blik; það var með hvítskúruð-
um sængurstokk og háum rúm-
mörum en yfir það var breidd
glitofin ábreiða. Skildi það nú
þola þyngsli hennar,------Nei.
— hún var dauð, þvi var henni
ennþá svo gjarnt að gleyma!
Hún hlammaði sér á rúmið,
— helzt til harkalega, því liún
hafði ekki búist við svo mjúk-
um sessi og var næstum þvi
fallin á bak aftur. Einhver
raunur var á hvílunni þeirri
arna og hrisbingnum í hellinum
heima í Vonarskarði!
Einn stafngluggi var á bað-
stofunni. Fyrir utan liann sáusl
fíflar og sóleyjar teygja gula
kolla úr hávöxnu grasinu í
djúpri gluggatóftinni, — sum
þeirra náðu hærra en móts við
miðjar neðstu rúður. Á bað-
stofugólfinu, undir stafnglugg-
anum, stóð brúnmálað skrif-
púlt. Við það hafði Sankti-Pét-
ur staðnæmst. Nú opnaði hann
það og lók úr því bók eina mikla
og allforna, bundna í kálfskinn
og skreytta látúnsspennum.
Síðan lagði hann aftur púltið,
lét bókina á lok þess, opnaði
liana með virðulegum handa-
hreyfingum og tók síðan að
fletta blöðum hennar, þögull og
að því er virtist djúpt hugsandi.
Á meðan notaði tröllkonan
tímann, til að svipast frekar um
i baðstofunni. Allur viður var
hreinn og fágaður, þó liann væri
nokkuð tekinn að gulna. Milli
sperrubálka og neðstu borða
skarsúðarinnar, var sumstaðar
stungið álftafjöðrum og öðru
dóti. Tröllkonan bar ekki kennsl
á neitt af þvi, — nema álfta-
fjaðrirnar. Þær þekkli hún vel
frá öræfunum og heiðavötnun-
um, og án þess Iiún vissi sjálf
af, var hún farin að kinnka kolli
til þessa kunningja.
Já, — sagði nú Sankti-Pétur,
án þess að hann þó liti upp frá
bók sinni hinni miklu. — Það
eru hér fáein formsatriði, sem
ganga þarf frá, áður en þér
levfist að halda för þinni lengra.
Eg skal reyna, að tefja þig ekki
lengi. Þú átt langa leið fyrir
höndurn; þau di'aga til sín, fjöll-
hi hérna. Þaj* hefir rnargur
niaðiu* tafist, sem ofþungar
byrðar hafði bundið sér að
heiman. En þú baðst ekki ferju
yfir skýjahal'ið. Það er þér góðs
viti. Þeir, sem enn eru jarð-
bundnir um of, er þangað lcem-
ur, gleyma því venjulega að þeir

j