Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 10

r
10
JÓLABLAÐ VlSIS
Skreyting á Hákonarhöll að innan.
Munthe tók verkið að sér. Hann Ijaldaði liöllina innan með
sínum stílvissu litfögru málverkum og sagði fyrir um allt fyrir-
komulag. Hann skildi glögt hvers golneski stíllinn krafðist, i
♦ línum og litum og var jafnvígur á oliuliti og hið samsetta litaða
gler, tréskurð, járnsmíði, vefnað og allskonar skraut, sem verða
mætti höllinni til prýðis. Honum tókst að búa til salarkynni
sem allir hljóta að dást að, sem þau sjá. Nú er höllin ekki leng-
ur dauð og köld, því andi liinna fornu tíma lifir þar inni — í
verkum listamannsins. Fyrirmyndirnar tók hann hvar sem hann
fann þær, í gömlum byggingum, á söfnum, en einkum þó frá
Hákonarsögu Sturlu Þórðarsonar. Hið ríka, skapandi ímjnd-
unarafl málarans blés nýju lifi i hinar gömlu sagnir.
Meðfram langveggjum hallarinnar eru 12 myndir sem segja
frá brúðkaupsferð Kristínar Hákonardóttur suður á Spán.
Fer málarinn þar eftir frásögn Hákonarsögu, byrjar á því er
sendimenn Spánarkonungs ganga fyrir Hákon konung, er hann
situr i hásæti með beztu menn ríkisins sér við hlið. . önnur og
þriðja mynd sýna hvar verið er að ganga frá heimanmundi Krist-
ínar og flytja til sldpanna, en þar var gull og brennt silfur, livít
og grá vara og aðrar gersemar, svo miklar að enginn vissi þess
dæmi að svipað hefði verið flutt fyrr með nokkurri konungs-
dóttur frá Noregi. Fjórða myndin sýnir hvar Hákon kveður
dóttur sína við skipshlið, fimmta og sjötta segja frá sjóferðinni,
— en 12. og síðasta myndin greinir frá brúðkaupinu, sem var
haldið með allri þeirri viðhöfn, er Spánn liafði að bjóða.
í gluggum hallarinnar eru myndir úr lituðu gleri af Ólafi
lielga, Magnúsi berfætta og Sigurði Jórsalafara og á veggjum
allskonar skraut, útskorið tré og slegið járn. Við annan gaflinn
er 'hásæti konungs og drottningar, en við hinn er upphækkaður
pallur fyrir hljómlistamenn, forkunnar fagur. En að segja frá
einstökum atriðum yj ði hér of langt mál.
En bæði fyrir aldurs sakir og vegna stærðar sinnar; og vegna
verka Gerhard Munthes er Hákonarhöll eitt hið merkilegasta
hús Norðurlanda og þar ætti hver íslendingur sem um Bergen
fer, að koma. Þar mæta liðnir tímar líðandi stund og því er þar
gott að vera.

................

¥ið eld
ogr
§traum
Þeir bera ei rósir,
sem blysunum skarta,
en brennda fingur
og blæðandi hjarta,
því hamingju sinni
og helgasta draum
þeir hentu á bál
eða hrynjandi straum.
I gránuðum feyskjununt
gnestur og logar.
I gljúfrinu straumurinn
gnýr og sogar.
Þar frelsisvonunum
fagnar sá,
sem framar vorið
ei fær að sjá.
Og vörpum á eldana
Visnuðum greinum
og fornum draumum
og fornum meinum,
því eldinum veitist
aldrei nóg
og aldrei friður
og aldrei ró.
Og horfum á bálið
og hlustum á strauminn,
þá aftur finnum
við æskudrauminn.
Hvar endurminnst er,
fæst aldrei ró.
Og eldi og sjó
veitist aídrei nóg.

p V v V V *•*
"•••*••••* *•••££•••••* *••••••••••••* ^•••••••••••^ **??•••?••*

ttftf