Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 59

JÓLABLAÐ VÍSIS
59
heldurðu að nokkur kæri sig um
það?“ sagði Hörð'ur hæglátlega,
og Sigga hoppaði upp. „Ja-liá,
það held eg nu bara. Heldurðu
að hún Ilelga kæri sig ekki um
það?“hrópaði Sigga litla.
„Eg veit að hún lcærir sig ekki
um að þurfa neitt saman við
mig að sælda, það er allt og'
sumt,“ svaraði Iiörður og nú
fann Sigga að tækifærið kom í
hendur hennar.
Hún nam staðar og sagði eins
blíðlega og liún gal: „En veistu
þá ekki að henni þykir lang-
langvænst um þig af öllum,
miklu vænna en um pabba og
mömmu og mig, hún hefir sagt
mér það sjálf.“
Hörður leit við, hann var svo
undarlegur á svipinn eins og
honum liði illa og þó brosti
liann angurvært.
„Sagði hún það, Sigga mín?
Það var nú þá, nú er allt öðru-
vísi,“ sagði liann og fór að róta
i lynginu til þess að velja græna
hríslu.
Svona var Hörður, hann tal-
aði við Siggu litlu i stað þess að
segja henni að þegja og biða
þangað til liún væri orðin stór.
„Nei, það er ekkert öðrUvisi,
Hörður. Af hverju ætti það að
vera öðru vísi, henni þykir al-
veg eins vænt um þig núna, það
er bara ....“
Sigga litla þagnaði skyndi-
lega, því hún minntist þess, að
hún vissi ekki livort duttlungar
örlaganna voru í raun og veru
þessi vonda ófreskja, sem hún
var að hugsa um.
„Það skiptir engu, fyrst benni
þykir ekki nógu vænt um mig
til þess að geta fyrirgefið mér
það sem gerðisl löngu áður en
hún fór að vera með mér. En
livað er eg annars að rligla við
þig, Sigga mín, þú sem ert bara
lítið bax’n. Gleymdu þvi, þú er!
svo lítil, góð slúlka.“
Ilörður reif upp fallega,
græna lynghrislu og svo var ekki
liægt að fá lxann til að segja
fleira um þetta. Sigga var alveg
eiixs ráðalaus á leiðinni heim.
Hún reyndi að biðja guð, cn hún
var víst ekki nógu trúuð og guð
var svo ógurlega langt í burtu,
fannst lienni, þegar liún leil upp
í gráskýjaðan himininn.
En þegar hún gekk framhjá
litla bænurn sem Hörður og
Helga liöfðu byggt handa henni
um sumarið, þá kom henni náð-
ið í hug.
Þetta snjalh’æði, sem gat ekki
brugðist éf það var mögulegt að
láta þau fara aftur að tala sanx-
an.
Um kvöldið gat hún tæpast
setið kyrr eitt augnablik. „Er
jólalmgur i stelpunni minni?“
spurði mamitia glettnislega og
kyssti Siggu. Og liún brosti svo
augu hennar urðu hlý og skær
eins og’ sólargeislar.
Svo kom aðfangadagur jóla.
Veðrið var millt, dálítil rigning
og þoka, fyri’i part dagsins, en
létti til upp úr hádeginu; þó
var dimmt yfir.
Sigga litla var á þönum. Hún
skaust út í Austurbæ og náði í
Hörð. „Elsku, Höi’ður minn,
mig langar svo að gefa þér svo-
litla jólagjöf, en villtu þá korna
út í litla bæinn minn i kvöld,
svona um sexlevtið. Það má
nefnilega enginn vita það nema
þú. Villtu gera það, af þvi að
jólin eru í kvöld?“ — Höi’ður
brosti að ákafa hennar, og undr-
aðist þelta en lofaði þó að koma.
Það hefði ekki vei’ið honum
likt að gera ekki svona litið fyr-
ir hana. — Og Sigga bi’osti. —
Nokkru seinna las liún sönni
lexíuna við Helgu, nema að þá
sagði hún: „Elsku Helga mín“.
Og Helga lofaði líka að koma%
Dhgurinn ætlaði aldi’ei að
líða, allt var fágað og prýtt,
gólfið í baðstofunni lxvítþvegið,
lxrein rúrnföt i öllum rúmunum,
lika í rúminu hennar Albertinu
gömlu. Hún staulaðist um gólf-
ið gamla konan og Sigga sá
ekki betur en að raunasvipur-
inn á magra, skorpna andlitinu
væri ennþá nornalegri en vana-
lega. Sigga horfði á hana með
dularfullum geig í liug og at-
liygli. Þær voru einar í baðstof-
unni.
Og livað var nú? Hvers vegna
gerði hún þetta? Hún settisl á
rúmið, og út úr bókinni sem
liún geymdi undir koddanum
sínum tók hún eitthvað, velti
því milli lianda sinna og bar
það svo að munni sér eins og
til að kyssa það.
Sigga liorfði með' liræðslu á
liana, og hligsaði mn hve skrítið
hlyti að vera að kyssa mann-
eskju, þegar munnurinn á henni
var svona langt imii í andlitinu.
Albertína garnla var tannlaus.
Sigga gægðist nær.
Þetta, sem garnla konan var
með, var ofurlítill silki-vasa-
ldútur og innan í honum lá ljós
hiárlokkur. Hvað var nú þetla
eiginlega?
Nú laut gamla konan höfði
og tár lu’undu niður á vasaklút-
inn og hái’lokkinn.
Sigga horfði á hana góða
stund.
Þá kom mamma hennar inn
i baðstoíuna i einhverjum er-
indum og Sigga dansaði fram
í eldhús. — Loksins vai’ð klukk-
an sex.
„Nú áttu að hafa fataskipti,
Sigga mín, „kallaði mamma
Uöfuui
f .vrirligg’ jsiudi:
FISKILÍNUR
ÖNGULTAUMA
ÖNGLA
LÓÐABELGI
BAMBUSSTENGUR o. fl.
Veiðapfæragepd fslands
REYKJAVÍK.
Símnefni: Veiðarfæragerðin. Sími: 3306.
GLEÐILEG JÓL!
Vélsmiðjcui Héðinn h.f.
- ,, .,!
GLEÐILEG JÓL! Jón Halldórsson & Co. h.f.
r
GLEÐILEG JÓL!
GOTT OG FARSÆLT NÝÁR!
Þöklt fyrir viðskiptin á líðandi ári.
m
Heildverzl. Gnðm. H. Þórðarsonar.
H. Þórðarson & Co.