Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 24

24
JÓLABLAÐ VÍSIS
GLEÐILEG JÓL!
Bifreiðastöð íslands.
GLEÐILEG JÓL!
Efnalaugin Kemiko h.f.
GLEÐILEG JÓL!
Fiskhöllin.
Óskum öllum okkar viðskiptavinum
GLEÐILE GRA JÓLA
OG FARSÆLS NÝÁRS!
Verzlunin Höfn,
Vesturgötu 12.
Ilálsbindagcrðin JACO
(jskar öllum viðskiptavinum sinum
GLEÐILEGRA JÓLA
og GÓÐS OG FARSÆLS NÝÁRS.
ungi skildi nú minna en nokk-
uru sinni áður, hvað menn hans
fóru.
Margir aðalsmannanna frá
Vende liöfðu leitað hælis hjá
höfuðstöðvunum í Legé, svo að
einskonar liirð liafði myndazt
umhverfis hershöfðingjann, en
fyrir henni var systir hans, á-
samt frú de La Rochefoucauld
og frú de Villestreux. Höfðings-
lund hans gaf þeim undir fót-
inn, og með hinu djarflega á-
hyggjuleysi stéttar sinnar kom
þetta fólk saman og skemmti
sér þrátt fyrir hætturnar. Það
lék leiki, varð ástfangið hvert
af öðru og dansaði undir beru
lofti þegar hægt var á apríl-
kveldin. En Charette átti bágt
með að skilja, hvaða samband
væri -milli þess og ásakananna
um svik.
Hann sagði það, en Le Moélle
svarði jafn hispurslaust og aðr-
ir: „Heyrið þér, hershöfðingi,
við óskum þess í stuttu máli, að
frú de Villestreux verði ekki að-
eins fjarlægð úr húsi yðar, held-
ur nágrenni voru og send heim
til kastala sins i Chatillon.
/"'harette varð sýnu fölari.
Hann hvessti augun á Le
Moélle, síðan leit hann á hina og
sá að þeim var órótt innan-
brjósts.
„Þetta,“ tók liann til máls og
mælti hægt, „mundi vera ein-
stök ósvífni, ef hér væri ekki um
svívirðilegar dylgjur að ræða.
Frú de Villestreux er gestur
systur minnar í þessu húsi. Hún
er virðulegur og heiðraður gest-
ur, sem eg tel skyldu mína að
verja fyrir lítilmannlegum sví-
virðingum.“
Sira Gogué, sem sá um útlilut-
un ölnmsugjafa fyrir hershöfð-
ingjann og'sat á hægri hönd
honum, tók í handlegg honum
með feitlaginni hvítri hendinni.
„Það er óþarfi að vera harðorð-
ur, riddari,“ sagði hann.
„Mér veitist erfiðara að finna
nógu hörð orð. Hverir eruð þér,
herrar mínir? Karlmenn, eða
fisksölukerlingar í dulargerfum,
úr því að þér byggið slika ásök-
un á óljósum heilaspuna?“
„Ekki svo óljósum," greip Le
Moélle fram í, „og ekki heldur
heilaspuna.“
„Einmitt! Þér hafið sannan-
ir?“ Rödd Charettes var nú nöp-
ur af hæðni. „Leggið þær fram.“
Hann hallaði sér fram yfir borð-
ið og barði i það, „Látið mig
dæma um gildi þeirra.“
Le Moélle lét sér hvergi
breuða, enda þótt hershöfðing-
inn hvessti á hann augun.
„Vjð minnumst þess — og hin
töfrandi augnatillit frú de Ville-
streux geta ekki hrakið það úr
huga vorum — að hún er ekkja
manns, sem var yfirlýstur lýð-
veldissinni, og að hún er systir
liðhlauparans de Fontaveil,
markgreifa, sem berst undir
merki lýðveldisins.‘“
„Og þetta eru sannanir yðar
fyrir því, að frú de Villestreux
svíki okkur? Eg' verð að láta í
Ijós aðdáun mínaáskarpskyggni
yðar. Á rökfimi yðar. Já, og á
riddaralegu hugarfari yðar.“
„Það er meira í þessu máli,“
sagði presturinn nú. „Því hefir
verið veitt eftirtekt —- og þér
hljótið að játa, að það er dálitið
einkennilegt — að rétt fyrir
fundinn við Machecoul, og aftur
rétt fyrir Palluau-bardagann
livarf maður úr föruneyti frú de
Villestreux. Fyrir fundinn við
Machecoul hvarf þjónn liennar.
Áður en barizt var við Palluau
livarf þjónustustúlkan hennar,
Francine að nafni.“
Nú varð þögn og de Charette
virtist híða einhvers. „Nú?“ tók
hann loks til máls. „Hvað ann-
að?“ Er enginn svaraði honum,
hrópaði hann: „Hvað er þetta?
Er ekkert meira ? Er þetta þá all-
ur grundvöllur rógmælgi yðar?
Herrar mínir, eg skammast
mín fyrir yðar hönd.“
Lucas de Chauffat lét nú til
sín heyra: „Þetta mál er of al-
varlegt til þess að á því sé tekið
með silkihönzkum, hershöfð-
ingi. Betra er að gera frú de
Villestreux rangt til, en að
slofna málstaðnum í liættu eða
fórna góðum mannslífum til
einskis.“
„Vissulega, vissulega — ef
liægt væri að gera þar upp á
milli. En svo er ekki. Þetta er
ekki sambærilegt.“
„Það er ofur eðlilegt,“ svaraði
Le Moélle, hispurslaust eins og
áður, „að við séum þarna á önd-
verðum meiði. Þar sem við er-
um ekki töfraðir, eru augu okk-
ar ekki blinduð af moldviðri því,
sem frú de Villestreux þyrlar
upp. En eftir er ....“
„Þögn!“ þrumaði de Charette.
„Eftir er að geta þess, að ef þér
væruð prúðmenni, Le Moélle,
mundi eg láta yður svara til
saka fyrir þessi orð.“
Le Moélle lét sér livergi
bregða. „Hér eru fjmrn menn
staddir, riddari, sem eru á sömu
skoðun og cg. Þér getið valið
milli þeirra, ef þér haldið að
einvigi muni færa sönnur á eitt-
hvað.“
„Auðvitað yrði það til einsk-
is,“ sagði presturinn i flýti. „Við
skulum forðast að gera slíka t
vitleysu. Þegar á allt er litið er
það marlc okkar og mið, að