Vísir - 24.12.1941, Blaðsíða 39

JÓLABLAÐ VlSIS
39
ÞEQAR HILDA FÓRST.
ÖHUGNANLEG SÝN.
Það bar við að morgni dags*
iiins 20. janúar 1906, að toll-
vörður nokkur, Mével að nafni
og til heimilis í Saint-Cast á Bre-
tagneskaganum, gekk fram með
klettóttri strandlengjunni, eins
og hann var vanur. Það var
hyrjað að lýsa af degi og göngu-
maðurinn horfði út til hafs, sem
lá grátt og eyðilegl fyrir fótum
hans, svo grátt og kyrrt, sem
það er stundum á undan roki
og fárviðrum. Allt í einu nam
hann staðar. Hvaða skuggar
voru þetta, sem bærðust þarna
á öldunum? Það lýsj^ æ meir af
degi. Mínútum saman stóð hann
eins og negldur við jörðina og
liorfði á þessa dularfullu sýn.
Og allt í einu varð honum ljóst,
að það sem hann sá þarna hreyf-
ast fyrir framan sig, var það
hræðilegasta, sem einn xnaður
gat yfir liöfuð litið. Það var
hópur dauðra manna með gal-
opin starandi augu, og
rennhlauta hárlokka, er
lágu eins og þeir væru límdir
niður á enni og liáls. Búkarnir
stóðu uppréttir upp úr sjónum.
en höfuðin ýnxist lotin fram á
hringu eða reigð aftur á bak.
Mével var orðinn fölur sem nár,
hann rak upp skerandi neyðar-
óp og fJýði sem fætur toguðu til
þorpsins. Fólkið þyi’ptist út úr
húsum. sinum, horfði óttaslegið
á hlaupandi tollvörðinu og
hlustaði undrandi á hræðsluóp
lians. Það var öllum Ijóst, að
maðurinn var orðinn vitlaus.
Það var farið með hann heim
til hans. Þar stamaði hann því
upp, er hann hafði séð. Tveir
menn voru skildir eftir til að
gæla hins brjálaða manns, á
meðan þorpshúarnir streymdu
út með strandlengjunni til að
vita, livers þeir yrðu vísari.
Vofurnar í’ak til lands, fimrn
og sex í lióp, en þegar þær
konnx á grynningarnar, námu
þæf staðar og höfuðin veltust
til og fi’á eflir ölduganginum.
Þessir vofuhópar komu æ fleiri
utan af hafi, þeir sáust koma
svo langt sem augað eygði. Lík-
in vögguðu liægt og rólega und-
an öldufallinu, likast sofandi
manneskjum sem dotta, andlit-
in voru föl og kinnfiskasogin,
auguu iiinfallin, munnurinn
hálfopiiln og varirnar blóðlaus-
ar. Hendurnar héngu utan yfir
kork fy 11 tum b j örgunarhrin g j -
nnum, máttlausar niður með
síðunum.
En hvaðan har þá að, þessa
einkennilegu fei’ðalanga? jOr
hvaða dularfullu fei’ð komu
þeir ?
BORG
SJÓRÆNINGJANNA.
Boi’gin Saint Malo myndar
þríhyrning, sem skerst út í haf-
ið og varnar því, að það æði ó-
hindrað leið sína. Gangi maður
eftir einhverri af hinum þröngu
götum horgarinnar, kernur
manni ósjálfrátt til hugar, að
einmitt þessi horg liafi verið
tilvalinn staður fyrir sjóræn-
ingja. Og mann grunar, að svo
liafi einnig verið, þegar maður
sér hin rikulegu liús og glæstu
hallir, sem sjálfboðaliðar
franska flotans hyggðu á veld-
istímlim sinum. Þær eru reistar
úr granít á háum hömrum eða
klettasillum og niður i bergið
eru grafin rammger skotvígi,
svo að það gei’ði sér enginn leik
að því, að sækja virkisbúa heim
með ófrið í hug. Margar þess-
ara gnæfandi halla geyma minn-
ingu dæmafárra hetjudáða og
margra göfugra, tápmikilla
drengja. Varnarvirki eru hlaðin
beggja megin með sjó fram, en
yfir þá æddi grenjandi særok
á stormasömum nóttum.
UNDIRBÚNINGUR
UNDIR JÓLIN.
fbúarnir í Saint Malo voru i
óða önn að búa sig undir jóla-
hátiðina, því að 24. desember
var kominn með öllu því amsti’i,
ákafa og önnum. seni þessum
degi er ævinlega samfara. Fólk-
ið hraðaði sér venju fremur eft-
ir götunum, því bráðum
dimrndi, bi’áðum safnaðist fólk
inni i húsuhi sinum umhverfis
jólatréð og minntist fæðingar
Jesú Krists fyrir rúmlega nítján
öldum. Jafnvel iskalt særokið,
sem hvitfyssaði inn yfir brim-
garðinn og hvirfilbyljirnir, sem
skullu snarpir en ói-eglulegir á
húsaþökunum og soguðust íxið-
ur í göturnai’, megnuðu ekki að
tefja fei’ðir fólksins né liamla
jólaönnum, þess. Vegfax’endur
hnipruðu sig saman, beittu
liöfði og herðum í vindinn og
spyrntu sér móti veðrinu. Þeir
vöfðu yfii’liöfninni að sér, liéldu
i liöfuðföt sín, svo þau fykju
ekki hurt og fikruðu sig áfram
i skjóli við hrimgai’ðinn og hús-
ið. Göturnar voru dimmar og
umferðin var mikil. Öðru hvoru
heyrðust glaðleg köll og rétl á
eftir heyi’ðist svarað álíka hátt,
en vindurinn feykti spurningum
og svörum, út til hafsins, út í
myi’krið og óendanleikann. Ó-
tölulegur fjöldi fólks streymdi
þctla kvöld heim lil notalegra
heimkynna, heim i fögnuð og
gleði jólanna.
VEÐUR VERSNAR.
Það var ekkert, sem skyggði
né skvggt gat á jólagleði fólks-
ins i Saint Malo. Veðrið var
revndar vont, en það gerði ekk-
ert til. Skuggaleg ský hafði drif-
ið upp á himininn snennna um
morguninn. Seinna um daginn
hrevttist vindstaðan, vindurinn
jókst og skýin lirönnuðust i
þunga óveðurshoðandi hólslra.
Blágrænar krappar öldur brotn-
uðu á brimgöi’ðunum, en grá
þokan grúfði sig yfir granít-
klöppunum. Þrátt fyrir það lék
ánægjubros um andlit fólksins
og allir voru glaðir og ánægðir
við vinnu sina. Frakklending-
arnii’, sem unnu i þjónustu
enska úlgerðarfélagsins „South-
ern Raihvay", og meira að
Ilrœðilegt
sjóslys
a jólunum
fyrir
35 arum.
Eftir
Pierre Guillain
de Benonville.
segja Menguy, fyrrverandi skip-
stjóri og núverandi hafnsögu-’
maður undruðust elcki neitt, þó
Jxeir hefðu elcki orðið varir
neinna ljósmerkja fi’á vitanum
þess efnis, að Hilda væi’i að
koma. Það var ofur skiljanlegt,
að skipinu seinkaði eitthvað
vegna þess, hve veðrið var vont,
enda þótt þetta gamla trausla
skijx, sem hélt uppi reglubundn-
um ferðum á milli Southamp-
ton og Sáinl Malo, hefði átt að
vera komið í höfn þegar í dög-
un um moi’guninn. En fólk ótl-
aðist ekki um, það af þeirri á-
stæðu, að því hafði aldrei
lilckkst neill á, og það har traust
lil Gregorv, sem Iiafði vex’ið
skipstjóri á því undanfarin 35
ár. Það undraði sig ekki nokkur
sála á því, þótt Menguy hafn-
sögumaður gengi fram og aftur
á hafnaihakkanum í þungum
þönkum, þvi hann var vanur að
flýja þangað undan konunni
sinni, og nú hættisl grátt ofan á
svarl, því að eiginkonur lauk-
kaupmannanna frá Roscoff, er
væntanlegir voru mcð „Hildu“,
voru komnar heim til lians og
hiðu þar masandi eftir mönn-
um sínum.
GLEÐILEG JÓL.
Laukkaupmennirnir frá Ros-
colf voru vanir því að fara hálf-
um mánuði fyrir jól norður til
Englands með laulcuppskeru
sína og það var líka gömul
venja, að lcoma úr þeirri fei’ð
á aðfangadag jóla. Þegar eigin-
konur lauksalanna væntu
manna sinna, fóru þær i hóp-
um niður til Saint Malo til að
taka ú móti þeim. 1 lcvöld ætl-
uðu þær, eins og venja var til,
að halda jólin hátíðleg með