Morgunblaðið - 29.06.1974, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. JUNÍ 1974
Ragna Stefánsdóttir
—Minningarorð
Er ég frétti lát Rögnu Stefáns-
dóttur tengdamóóur minnar, þótti
mér sem ung kona hefði kvatt
þetta jarðlíf, þó að háiildruð væri,
enda lífsviðhorf hennar á þann
veg, að óvenjuleKt veröur að telj-
ast.
Ragna var svo sannarlega engin
yfírborðsmanneskja og veit ég. að
þeir, sem þekktu hana hezt, eru
mér sammála í því, að hún f.vrir-
leit allt oflof, skrum og smjaður.
Ætla ég þvf að re.vna að lýsa
tengdamóöur minni eins og hún
kom mér sannast f.vrir sjónir.
Sú áborandi hirta og lífsgieði,
er lýsti af svip líennar. var hið
fyrsta. er vakti athvgli mina i fari
hennar, og óskaði ég mér jafnan,
að ég ætti bjartsýni hennar, þó
ekki væri netna að litlum hluta.
þvi aldrei vissí ég Riignu taka
nokkurn manneskju med fyrir-
vara. því hið góða vildi hún draga
fram. f>(i gat hún átt til að vera
hvassvrt, ef fölk sýndi áberandi
litilmótheit. þvi öhrædd var hún
að taka afstödu til hvers sem var.
enda stöðu að henni traustir
stofnar i báðar ættir. en möðir
hennar var Ragnheiður Einars-
dóttir Jafetssonár verzlunarstjóra
í Revkjavík. en faðír hennar var
Stefán Gíslason iæknir. Koreldrar
Stefáns voru Halla Jónsdöttir
Rjörnssonar bönda á (íaltafelh og
Gíslí (iunnarsson frá Laugum í
Elöa. Stefán læknir var mjiig vel
látinn i starfi og víða gotid sem
afburða náinsmanns. Um ferm-
ingu missti Ragn.i móður sina.
Var það henni mikil lífsreynshi.
ungri með víðkvæma lund og
markaðí það spor í hennar trvegu
sál. Faðir hennar giftist aftur
menntaðri ágætiskonu. eii með
Riignu og henni varð ekki tilfinn-
ingasamband og kenni ég hvor-
ugri. 14. nóv. 1914 gifnst hún
Nikulási Eriðrikssvni frá Litlu-
hólum í Mýrdal. er ungur brauzt
gegn fátækt og tækifærisleysi til
náms. fvrst í trésmíði síöan i raf-
virkjun. Var hann síðan umsjön-
Reykjavíkur. Menntaþrá Nikulás-
ar var svo óslökkvandi að til
hinztu stundar var hann dag
hvern að bæta fróðleik sinn með
mars konar námi. Snvrtimenni
var hann með afbrigðum og man
ég, að afi minil heitinn, séra Arni
Þórarinsson. sagði eitt sinn við
mig: „Það mætti halda. að Niku-
lás Eriðriksson væri alinn upp í
hírösölum. en ekki á fátæku sveit-
arheimili. . ."
Þau hjón voru ólik um margt.
en eitt var þeim sameiginlegt. ör-
læti og gestrisni svo af bar og gisti
margt ættingja og vina þeirra
garð um lengri eða skemmri tíma
og var ekki smátt skorid. Meðal
annars tóku þau á heimili sitt
lrænku Nikulásar. ekkju. er síðar
missti heilsuna. og studdu liana á
allan hátt við uppeldi tveggja
dætra.
Eyrstu búskaparár okkar hjóna
bjuggum við hjá tengdaforeldrum
minum að Hringbraut 2ö. Kom ég
þangað um miðjan vetur eftir
langt og strangt ferdalag vestan
frá Stórahrauni, erfiðlega á mig
komin. og glevmi ég aldrei hve
innilega var tekið á móti mér,
með þessari fyrirhafnarlau.su
hjartahlýju. er var þeirra beggja
aðalsmerki. Það var langt frá að
skoöanir yg viðhorf okkar Rögnu
féllu alltaf i sama mót á þessum
árum, hún fastheldin á sína
gömlu siði. en ég var ung og
óreynd með mínar sjálfstæðishug-
sjönir. en kvnslööabilið brúuðum
við, og að leiðarlokum held ég. að
við höíum skilið hvor aðra til
f ulls.
Ragna var trúkona og lagði alla
tíð mikla rækt við sitt andlega líf.
Draumkona var hún og mikil og
taldí sig vita margt f.vrir. enda
voru draumar hennar oft merki-
legir. Eitt sinn sagði sonur minn
ungur við mig: „Hún amma sagði
mér svo margar skemmtílegar
siigur í dag, og hugsadu þér. Itana
drevmdi þetta allt sainan." Ragna
armaður hjá Rafmagnsveita varðveitti barnshjartað til hinztu
t
Þökkum samúð við andlát og útför
JÓNÍNU GUÐRÚNAR STEINSDÓTTUR
ÞórSur Eirlksson
Unnur Þórðardóttir Jón Guðbjartsson
Eirfka K. Þórðardóttir Kristján Eirfksson
og barnabörn
t
Frændi minn,
HELGI GUÐMUNDSSON,
fyrrverandi kaupmaðurfrá Sandgerði,
andaðist á Hrafnistu 22 þ m
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 1 júli kl 13.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Haraldur Sveinbjarnarson.
Móðir min
GUÐBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
frá Hrfsnesi, Barðaströnd,
Hverfisgötu 70 A
lést í Landspítalanum sunnudaginn 23. júní s.l. Jarðsett verður frá
Fossvogskirkju mánudaginn 1 júli kl 3 e h
Fyrir hönd vandamanna
Þurfður S. Vigfúsdóttir.
.............................— Ml- ......
t
Hjartans þakkir og kveðjur sendum við læknum og, hjúkrunarfólki í
Landspitalanum og öðrum, sem af alúð önnuðust hinn látna i hinum
erfiðu veikindum hans og öllum öðrum, sem sýndu okkur hluttekningu
og vinarhug við fráfall elskulega sonar okkar, bróður og barnabarns.
KRISTJÁNS BRYNJARS KARLSSONAR
Háabarði 10.
Kristín Kristjánsdóttir, Karl Brynjólfsson.
Rósa, Magnús, Ólafur,
Rósa Árnadóttir,
Kristensa Tómasdóttir, Vilhjálmur Haraldsson.
stundar og gladdist af hjartans
einlægni. Velferð barna og barna-
barna var jafnan efst á baugi. og
var óeigingirni hennar og hjálp-
fýsi mikil, ef einhver þurfti á
slíku að halda. Eins var henni
eðlilegt að tala við börn á þann
hátt. að manni skildist, að henni
gle.vmdist aldrei. að börn hat'a sál
eins og þeir fullorðnu. Það er
ekkert einsdæmi, að móðir elski
börn og barnabörn, en ég held
það nær einsdæini að 85 ára
manneskja muni fæöingardag
allra sinna afkomenda svo hvergi
skeikaði, og gat maður jafnan leit-
að til hennar, ef um slíkt var að
ræða. Sem dæmi um afburda
minni hennar nefni ég eitt a,'
seinustu skiptum, er við hjón
heimsöttum hana. Var hún þá ný-
búin að lesa bók, er hún hafði
fengið að gjöf. Vorum við undr- 1
andi. hve nákvæmlega hún lýsti
athurðum, og virtist hún muna
allt svo til utanað, er hún las. I
E.vrir um það bil tveimur árum
veiktist Ragna af hjartabil'un og
var flutt dauðvona á spítala. Mán-
uði seinna var hún farin að
hlaupa upp og nidur stiga. Hún
hafði mikla trú á náttúrulækning-
um og var meðlimur Náttúru-
lækningafélagsins og taldi sig j
hafa læknað marga kvilla með j
réttu matarrædi, og mátti þar i
margt af henni læra. Líkamsæf- |
ingar stundaði hún og fram á sið-
asta dag.
Þessi merkilega kona, sem að
sjálfsögðu helgaði sig heimili sínu
og uppeldi sjö barna, og var
hvergi kastad til höndum, lét sig
ekki muna um, er hún taldi sig
hafii loktð sínu stóra hlutverki, að
fara i Handidaskölann73 ára göm-
ul, og var hún þar í 4 vetur. Gerði
hún margt fagurra muna. en sér-
Friðfinnur Sig-
urðsson — Kveðja
F. 25. júní 1959
D. 22. júnf 1974
Það er oft erfitt að átta sig á
hlutunum, þegar maður er ungur,
og þá er hugsunin um dauðann
ekki ofarlega í huga. Þetta er ekki
nema eðlilegt því allt ltfið virðist
blasa við. Þegar við erum ung,
hugsum við um tækifærin, sem
bíða okkar, en ekki það að eiga
megi von á dauða sfnum næsta
dag. Þvf kemur það eins og reiðar-
slag, þegar einum úr félagahópn-
um er eins og kippt í burtu og það
áður en lífið er í raun og veru
byrjað.
Það var í vor, sem við lukum
unglingaprófi og nú fyrst var
hægt að fara að hugsa um, hvað
mann langaði til að gera. Og þá er
lífið hans Finna allt f einu búið.
Hvers vegna fá sumir ekki að
lifa nema svo stutt? Hvers vegna
hann? Hvers vegna núna? — Við
þessum spurningum fást víst
engin svör, þótt leitað sé, þetta er
eitthvað, sem alls ekki verður
skilið. í þessari óvissu er gott að
mega trúa því, að einhver stjórni
þessu öllu, hafi þetta í hendi sér.
Já, hann, sem maður hefur reynt
við mörg tækifæri, að er góður og
elskar mennina. Höfundur allra
góðra hluta, faðir miskunnar-
innar — Guð. Hann hefur mögu-
leika til að snúa illu til góðs.
Það er huggun að eiga minning-
una um góðan félaga og bekkjar-
bróður. Við hugsum til hans með
þekklátum huga nú í dag, þegar
hann er kvaddur. Hann var
traustur, hann Finni, vinur, sem
engan sveik, og þó hann sé horf-
staklega lagði hún þö stund á
rýjavefnað og óf hún teppi. Garn-
ið í þessi undrateppi sín lilaði
hún að mestu sjálf og var litaskin
hennar undravert. Einnig bjö hún
til mynztur. Eftir þelta lil'öi hún
og hrærðist í list sinni, er hún
vildi þö ekki nefna því nafni.
Verk hennar veittu henni þó
mikla sköpunargleði og talaði hún
um þetta frístundagaman sitt, er
hún nefndi svo, af mikilli innlif-
un. eins og sannur listamaður, og
hér var heldur ekki um neina
stiiðnun að ræða, þvi alltaf fann
hún eitthvað, sem betur mátti
fara hvað liti og form snerti. Er
ég hugsa um þessa óþreytandi
elju tengdamöður minnar, finnsl
mér, að við, sem eftir lifum, meg-
um heldur ekki staðna i minning-
unni um hana, en láta þessa orku
hennar verða til að styrkja okkur
í baráttunni gegn lífsleiða og
kjarkleysi.
Hún för yfir landamæri lífs og
dauða í trú á annad lif og leiðsögn
drottins. Við kveðjum hana öll
með sárum söknuði, þvi hér
kvaddi kona í blöma lífsins 85 ára
gömul. Þeir deyja ungii’, sem guð-
irnir elska. Hér er átt við andann,
ekki árin.
Kristín Þórarinsdötlir
frá Störalirauni.
inn sjónum mun samt minningin
um góðan dreng lifa með okkur.
Við sendum foreldrum hans og
bróður okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð
að hugga þau.
Bekjarsystkin.
Björn Daníelsson
skólastjóri — Kveðja
Fæddur 16. febrúar 1920.
Dáinn 22. júnf 1974.
Kveðjuorð frá Safnahúsi Skag-
firðinga.
Þeir, sem höfðu veg og vanda af
byggingu hins glæsilega Safna-
húss á Sauðárkróki, eru fallnir í
valinn: Kristján C. Magnússon f
júní í fyrra, Björn Daníelsson
skólastjóri ári síðar. Björn var
framkvæmdastjóri við bygging-
una, annaðist fjárreiður, öflun
lána, sá um launagreiðslur og var
f útvegum um hvaðeina. Auk
þessa var hann bókavörður og í
stjórn beggja safnanna. Og allt
var þetta aukastarf; bókvarðar-
starfið lftt launað, umsjón að
engu. Naut safnið þess, að Björn
var góður fédrengur, sá jafnan
Iftt til launa, var greiðasamur
t
Þökkum innilega öllum þeim, er
auðsýndu okkur, samúð við and-
lát og jarðarför mannsins míns
og föður okkar,
ÞORBJÖRNS
HJÁLMSSONAR,
Suðurgötu 111, Akranesi
Jónfna Bjarnadóttir,
Kristin Brynja Þorbjörnsdóttir,
IngólfurOrn Þorbjörnsson.
og hjálpfús. Safnahúsið er óbrot-
gjarn minnisvarði um víðsýni
þeirra, er í þetta stórvirki réðust.
Margir unnu að vísu að framgangi
málsins, en ekki mun ofsagt, að
Björn hafi staðið í fylkingar-
brjósti er byggingarmálið var
rætt og reifað, og mest mæddi á
honum, eftir að framkvæmdir
hófust.
Gamla safnhúsið var reist 1936,
20 árum síðar var það orðið ófull-
nægjandi. Safninu bættist á þess-
um árum mikill bókakostur bæði
með kaupum og stórgjöfum ein-
staklinga. Þegar frá leið, varð
flokkun og skráningu ekki komið
við sem skyldi sökum þrengsla;
aðstaða til þeirra hluta var engin.
Hún fékkst fyrst í nýja Safnahús-
inu.
Það lætur að lfkum, að í mörg
horn hafi verið að líta, meðan á
framkvæmdum stóð, og er húsið
var upp komið, þurfti að sjá þvf
fyrir húsbúnaði, og féll einnig í
hlut Björns að annast þau mál
jafnframt bókavarðarstarfi, sem
hann hafði með höndum ásamt
konu sinni. Salarkynni safnsins
nú bera vitni smekkvísi hans.
Björn beitti sér og fyrir þvf, að
komið væri upp vísi að málverka-
safni og búinn var út veglegur
sýningarsalur. Hann lifði það
ekki að sjá öllum málum safnsins
komið í höfn, en takmarkið var
ekki langt undan.
Björn skólastjóri galt félags-
hyggju sinnar að því leyti að
margs konar aukastörf hlóðust á
hann fyrir ' bæ, sýslu og ýmis
félagasamtök; sum ærið tímafrek.
Það varð því oft lítið um hvíld.
Ekkert þessara starfa mun hafa
tekið upp tfma hans í sama mæli
og umsjón með Safnahúsinu, og
trúlega mun honum hafa verið
það starfið einna kærast. Það var
hugsjón Björns Daníelssonar, að
Safnahúsið yrði menningarmið-
stöð Skagfirðinga. Að því marki
vann hann ótrauður af miklum
dugnaði og fórnfýsi. Störf hans
verða seint fullþökkuð og þeirra
verður minnst á ókomnum árum.
Hafi hann heila þökk allra Skag-
firðinga.
Um leið og við þökkum föllnum
félaga samstarfið, sendum við
konu hans, frú Margréti Ölafs-
dóttur, og ástvinum öllum einlæg-
ar samúðarkveðjur.
Stjórn Safnahússins
á Sauðárkróki.
Afmælis- og
minningar-
greinar
ATHYGLI skal vakin á þvf.
að afmælis- og minningar-
greinar verða að berast
blaðinu fyrr en áður var.
Þannig verður grein, sem
birtast á f miðvikudagsblaði,
að berast f sfðasta lagi fyrir
hádegi á mánudag, og hlið-
stætt með greinar aðra daga.
— Greinarnar verða að vera
vélritaðar með góðu lfnu-
bili.