Morgunblaðið - 29.06.1974, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. JÚNl 1974
Rekstrarferð
Smásaga
eftir Líneyju
Jóhannesdóttur
Systir mín fór allt í einu að hlæja upp úr þurru.
„Fyrst ætla ég að kaupa munnhörpu og þú skalt fá
aðra. Ég ætla líka að kaupa vasabók, ekki eins og þær
sem fást hjá Einari snuðara, heldur þessa með litla
blýantinum og speglinum og þú skalt fá áðra.“ Þarna
voru hlutir, sem mig hafði lengi langað í. Svona
skýjaborgir þoldi ég ekki beint framan í mig. Ólund-
in gufaði upp og sannleikurinn fór sömu leið, en í
stað þeirra kom ilmurinn úr búðinni. Ég fann hann
alveg greinilega, og mínar óskir áttu sér aldrei nein
takmörk. Bráðlega varð ég áfjáðari en systir mín.
Kaupmaðurinn varð að rífa niður úr hillunum, þvf
nú vorum við hvorki hrædd né feimin. Þeir stóðu í
efstu hillunni, rauðu og bláu karlarnir, sem gátu
hreyft hausana. Þá keyptum við; bjölluna sem
hringdi, þegar einhver kom inn keyptum við líka.
Hún átti að vera handa Dimmu gömlu, af þvf við
tvímenntum stundum á henni þegar enginn sá til.
Alltaf færðum við okkur meir og meir upp á skaftið
og vorum fyrir löngu komin út fyrir búðina, þegar
veruleikinn þrengdi sér í gegnum skraut og lysti-
semdir.
Vörðunum hafði fjölgað. í stað lyngmóans var
komið grjót og mosi. Stórar hellur risu til hálfs upp
úr jörðinni og það sást niður í djúpar holur og
gjótur. Þarna gátu verið heimkynni alls konar reim-
leika, eða þá tófugreni og mosinn var ótryggur undir
fæti. Systir mín horfði stóreygð á vörðurnar og
hvítskellótt grjótið. „Heldurðu að við séum á réttri
leið?“ spurði hún, eins og hún tryði því ekki, að
ævintýraheimur okkar væri horfinn. Ég reyndi að
vera öruggur. „Já, já, vertu viss um, að það sézt til
bæja ofan af hæðinni þarna.“ En hæðin var ekki
annað en mosadyngja, gráu og eyðilegu landinu
hallaði enn á fótinn. Kindurnar röltu í þéttum hóp á
undan okkur. Líklega þekktu þær sig, nema gimbr-
arnar tvær. Þær þrengdu sér alltaf annað slagið inn í
hópinn og hristu dindlana eins og þær væru að leita
að júgrum mæðra sinna. Fjárgöturnar sveigðu dálít-
ið í áttina að stórri vörðu sem bar við himin. Hún
líktist mest tröllskessu til að sjá. Það stóðu út úr
henni steinar eins og handleggir og það var meira að
segja greinilega haus á henni. Þegar við nálguðumst
hana, hvarf reksturinn eins og jörðin hefði gleypt
hann.
Stelpan ætlar á grímudansleik. — Hún hefur um
þrjár leiðir að velja, sem allar virðast liggja að
danstjaldinu, — en aðeins ein liggur alla leið
þangað og þá leið áttu að finna fyrir hana.
ctyJönni ogcTVfanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„HefSi ég vitað þetta '. svaraði Manni, „þá skyldi
ég þó liafa farið úr rauðu peysunni minni“.
,.Þegar ég kom lengra niður eftir fjallinu“, liélt
Haraldur áfram, „þá rna-tti ég tveimur smalamönnum
frá Möðruvöllum. Foreldrar ykkar höfðu sent þá að
leita að ykkur. En ég sagði þeim, að þið væruð fundnir
og yrðuð sendir heim í fyrramálið.
A Möðruvöllum voru allir háttaðir nema móðir
ykkar og systir“.
..Og hvað sögðu þær?“ spurði Manni.
„Þær voru ákaflega hræddar um ykkur. Og þær
urðu alls liugar fegnar, þegar þær heyrðu, að þið
væruð óhultir hérna heima hjá mér“.
„Var ekki mamma reið \ ið okkur?“ spurðum við
báðir í einu.
..Nei, ég sagði henni, að þið gætuð ekkert að þessu
gert, hesturinn hefði fadzt hjá ykkur og nautið ætlað
í ykkur. Móðir ykkar gaf mér svo að borða og bað
mig fyrir þetta til ykkar. sem þið eruð að borða“.
„Þá fáum við ekki illt fyrir, þegar við komum
heim“, sagði Manni.
Haraldur brosti og sagði, að ekki þyrftum við að
kvíða því. Síðan bað hann okkur að búast til heim-
ferðar.
Við þökkuðum honum hjartanlega fyrir góðar við-
tökur. Síðan fylgdi hann okkur út um dimmu göngin
og til hestanna, og var síðan lagt af stað.
Manni reið nú hjá Haraldi, af því að miklu erfiðara
var að sitja á hestinum niður brekkuna en upp.
Hestarnir voru viljugir. Og okkur þótti gaman að
láta spretta úr spori. Veðrið var líka ágætt, sólbjartur
sumarmorgunn.
Þegar við komum niður á sléttuna, þar sem við átt-
um í mestu stríðinu við nautið, mættum við því þar
aftur. Manni fór nú að ókyrrast.
Við námum staðar og fórum af baki.
Haraldur sagði Manna að fara úr rauðu peysunm.
ílk6iner9unkoífiiiu
POLIUX
— Voruð það ekki þér, sem
báðuð um sérlega létt vfn???
— Það er engin ástæða til að
fara svona varlega...
— Hvfí. .Ifk heppni, að við
náðum f sfðasta strætó...