Morgunblaðið - 15.10.1975, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 15. OKTÓBER 1975
Mupli
Leiöarvisir a
fylgir
MUPLEX p^er
einstaklega handhæg
og traust sýningavél og
auðveld í allri notkun.
• Tekur
8 mm og 8 mm super filmur
• Linsa f 19 F 1:2
• Halogen lampi 6 v 20 w
• 220 v rafdrif
• Sjálfþræðing
• TekurSO m spólur

120
MúplexL MR3
er kvikmyndatökuvél með
frábærum myndatökugæðum,
hljóðlát og auðveld I meðförum.
létt og stöðug i hendi.
• Bjart sjónauga xo. 5
• Rafmótor með 4, 1,5 v. rafhlöðum
• Rafhlöðurnar endast í töku
á 10 filmum
• Hraði 18 m á sek.
• Sjálfvirkur filmulengdarteljari
• Taska fylgir með myndavélinni
• Leiðarvísir á islenzku fylgir
MUPI S4
Traust og þægileg myndavél,
einföld í notkun og gefur
góðar og skfrar myndir.
► Tekur venjulega 126 gerð af filmuhylkjum
l Kassi úr léttu og sterku plasti.
► Takki varnar endurtöku ofan í tekna mynt
» Stíllingar eru skírðar með myndtjáknum.
► Númer“ sýnir fjölda tekinna mynda.
► Myndavélin tekur ekki flashkubb
» Stærð 105x70x55 mm.
Sendið pöntun ásamt greiðslu í ávísun eða inná
gíróreikning 50505.
Sendum myndalista ef óskað er.
TÓNABÍá
Sími31182
frumsýnir í dag kvikmyndina
TOMIVIY:
SÝND í DAG KL. 9 og 11.30
Nokkur sýnishorn af erlendri
gagnrýni:
Melody Maker:
„TOMMY" Ken Russels er glæsilegur
sigur, verk sem einkennist éf tækni-
legri hugkvæmni og sterkum til-
finningaáhrifum, svo ekki fer hjá þvi að
nafn þess verði letrað óafmáanlega í
sögu kvikmyndanna. „TOMMY" er
mögnuð kvikmynd í sérflokki.
Films and filming, London:
„TOMMY" táknar tímamót í breskri
kvikmyndagerð. 4 stjörnur
Time:
Það hefur aldrei verið gerð söngleiks-
mynd að öllu leyti eins og Tommy.
Tommy er hin besta skemmtun.
Newsweek:
Með afbrigðum hrífandi. Tæknilega
séð er kvikmyndin undraverð.
Los Angeles Times.
Ken Russell er hóflausasti táknmynda-
smiður í kvikmyndagerð i dag. Minnir
mann á Fellini og Bunuel.
Variety:
Hin magnþrungna kvikmyndun Ken
Russels á rokkóperunni er athyglisverð
á allan hátt að kalla. Verkið er stórkost-
legt.
Londons Living Guide:
TOMMY er magnþrungnasta upp-
hafning rokktónlistarinnar, sem ég hef
nokkurntima kynnst.
B.T. Kaupmh. 4 stjörnur
Esktrabladet, Kaupmh. 4 stjörnur.
Þóra Friðriksdóttir og Róbert Arnfinnsson í hlutverkum sfnum.
Sporvagninn Girnd
Q (A Streetcar named Desire)
Q Eftir Tennessee Williams
Q Þýðandi: Örnólfur Árnason
Q Lýsing: Kristinn Daníelsson
Q Leikmynd: Birgir Engilberts
Q Leikstjóri: Gfsli Alfreðsson
Á laugardaginn var frumsýnt í
Þjóðleikhúsinu hið víðkunna leik-
rit Tennessee Williams, A
Streetcar named Desire, sem á
fslensku hefur hlotið nafnið Spor-
vagninn Girnd. Allir sem eitthvað
fylgjast með leikhúslífi og leikrit-
un munu kannast við þetta verk
og margir eflaust séð kvikmynd-
ina sem Elia Kazan gerði og höf-
undur átti þátt að sjálfur.
Ný kynslóð með nýja lífsaf-
stöðu, ný viðfangsefni, nýja tísku-
stæla, er oftast grimm og misk-
unnarlaus í garð höfunda næstu
kynslóðar á undan og gefur engin
grið; á þessu hafa margir fengið
að kenna, Ibsen forðum, Shaw,
Eliot, Anouilh, Giraudoux okkur
nær, svo nokkur nöfn séu tekin af
handahófi Núvirðiströðin komin
að hinum bandarisku leikskáld-
um eftirstríðsáranna og bráðum
verða það absúrdistarnir, Sartre
og Brecht, en um hann mun gef-
ast tækifæri til þess að ræða nán-
ar um jólaleytið. Skyldi hann ekki
hafa verið ofmetinn, ekki sem
leikhúsmaður heldur sem höfund-
ur?
Mikið dáðum við þetta leikrit á
sinum tíma og undirritaður gekk
svo langt að þýða nokkra kafla
fyrir leikskóla Þjóðleikhússins f
eina tíð. En hvernig hefur verkið
þá staðist tímans tönn? Ekki fer á
milli mála að margt virðist okkur
úrelt og kemur ankannalega fyrir
sjónir, — hið sálfræðilega leikhús
á ekki beinlínis upp á pallborðið
hjá okkur um þessar mundir
nema það sé þeim mun dfabólísk-
ara —, en allt um það er þetta vel
byggt leikrit og gefur leikurunum
mikla möguleika til persónusköp-
unar og listrænnar tjáningar.
Sýning Þjóðleikhússins að
þessu sinni er misjöfn að gæðum.
Svo að ég víki fyrst að þvi sem
miður fer, þá hefur leikstjóra og
leikmyndarsmiði ekki. tekist að
laða fram það andrúmsloft sem
verkið býður upp á. Þrátt fyrir
fallega undinn járnstiga garðs-
meginn (i leiksviðsmerkingu) á
sviðinu, eru hinar einingarnar
alltof geómetrískar og hyrntar að
mínum dómi. Innbúið er í sjálfu
sér trúverðugt en hefði ekki t.d.
mátt hafa ruggustól f stað djúpa
stólsins til þess að fá ibjúgari og
munaðarfyllri línur i myndina?
Þrátt fyrir óvenjugóða lýsingu og
vel valda tónlist, tekst ekki að
veiða fram þann þrúgandi esp-
andi hita og kitlandi munúð sem
einkennir verkið, ég hafði það
aldrei á tilfinningunni að vera
staddur í New Orleans, enn slður
í Nouvelle Orléans, þetta hefði
alveg eins getað verið í Berlín,
Reykjavík eða Happaranda. Götu-
atriðin á baksviðinu minntu
miklu fremur á róstur og kjass að
loknum dansleik í Klúbbnum en
letilegan, sensúelan göturúnt
sunnar.
Aftur á móti fórst sjálf stjórn
Ieikaranna vel úr hendi og flestir
skiluðu þeir hlutverkum sinum
með prýði, sumir með miklum
ágætum. Fyrst ber að nefna aðal-
hlutverkið, Blancþe, sem Þóra
Leikllst
eftir EMIL
H. EYJÓLFSSON
Friðriksdóttir leikur. Þóra vinnur
stóran leiksigur með túlkun sinni
á hinni föllnu, taugaveikluðu
suðurrfkjakonu sem má muna
sinn fifil fegri. Eftir nokkurt hik
og helst til þvingaðan leik í upp-
hafi nær hún fullum tökum á
hlutverkinu og skapar mjög eftir-
tektarverða persónu, átakanlega i
allri sinni lífsblekkingu. Túlkun
hennar er framúrskarandi blæ-
brigðarík og einlæg og öryggi
hennar og myndugleiki sem Ieik-
konu með miklum ágætum. Ég
minnist þess ekki að hafa séð
hajna betri (þó raunar sé það ekki
mikið að marka, svo fátt sem ég
hef séð af sýningum hérlendis).
Liklega hefur verið misráðið að
velja Erling Gíslason i hlutverk
Stanleys. Erlingur er fyrst og
fremst intellektúel leikari og
hann nýtur sín bezt f þess konar
hlutverkum, grófleiki og rudda-
skapur- eru honum ekki eigin-
legir. Engu að siður gerir hann
Stanley mjög sómasamleg skil.
Vesalings Mitch er leikinn af
Róbert Arnfinnssyni og gerir
hann það listavel. Það er engu
líkara en Róbert geti allt leikið.
Persónusköpun hans hér er með
eindæmum skemmtileg og hvergi
ýkt eins og oft hefur viljað
brenna við um þetta hlutverk.
Margrét Guðmundsdóttir er
prýðileg, sönn og eðlileg, í hlut-
verki Stellu, hinnar ástföngnu,
,,misþyrmdu“ eiginkonu Stanleys.
Aðrir leikarar standa fyrir sfnu í
smærri hlutverkum.
Þýðing Örnólfs Árnasonar er á
góðu máli, kannski of ,,góðu“
máli, og honum tekst ekki að ná
mismuni á orðfæri persónanna en
við vitum lika öll sem höfum eitt-
hvað fengist við þýðingar hversu
erfitt það er á íslensku. Og á ekki
tungumálið sjálft, islenskan, ein-
hvern þátt í því að ekki tekst að
laða fram það andrúmsloft sem ég
gat um f upphafi?
Emil H. Eyjólfsson