Morgunblaðið - 15.10.1975, Page 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 15. OKTOBER 1975
Folarnir sjö
að hann vildi reyna að fara út í heiminn
og vinna fyrir sér. Foreldrar hans sögðu
nei, og báðu hann að líta á bakið á bróður
sínum, sem var allt gult og blátt. En hann
lét sig ekki, heldur sat við sinn keip, þar
til hann fékk að fara og lagði þá af stað.
Þegar hann var búinn að ganga heilan
dag, kom hann líka til konungshallar-
innar og þar stóð konungur úti, og spurði
hvert hann væri að fara, og þegar piltur
svaraði, að hann vildi komast einhvers-
staðar í vist, þá sagði konungurinn að
hann gæti gætt folanna sinna sjö, og svo
bauð konungur honum sömu laun og hét
honum sömu refsingu og bróður hans.
Jú, pilti leizt vel á þetta starf, og sagðist
skyldi gæta folanna og segja konungi
hvað þeir ætu og drukku.
I birtingu um morguninn sleppti hesta-
vörðurinn folunum sjö úr húsi, og þeir af
stað aftur yfir hóla og hæðir, og piltur á
eftir. En það fór eins fyrir honum og
bróður hans. Þegar hann hafði þotið á
eftir folunum í langan tíma, og var
orðinn bæði sveittur og móður, kom hann
að bjargskútanum, þar sem kerlingin sat
og spann á snælduna sfna. Hún kallaði
strax til hans og sagði: „Komdu hingað til
mín, sveinninn minn væni, og ég skal
greiða hár þitt“. Það leist pilti vel á.
Hann lofaði folunum að fara sína leið, en
settist niður í skútann hjá kerlingunni.
Þar sat hann og lá og hreyfði sig ekki
allan daginn.
Þgar folarnir komu aftur um kvöldið,
fékk kerlingin þessum pilti líka mosa-
flyksu og vatnskrús, sem hann átti að
sýna konunginum. En þegar konungur
spurði piltinn: „Geturðu sagt mér hvað
folarnir mínir sjö eta og drekka?“ og
piltur sýndi mosann og vatnskrukkuna
og sagði: „Hér sérðu matinn þeirra og
drykkinn.“ — Þá reiddist konungur og
skipaði að flengja piltinn, og reka hann
þegar úr vistinni. Og þegar piltur kom
heim til sín aftur, sagði hann líka sínar
farir ekki sléttar, og kvaðst aldrei framar
fara að leita sér atvinnu.
Þriðja daginn vildi Öskubjörn fara af
stað. Hann sagði að sig langaði líka til
þess að reyna að gæta folanna sjö.
Hitt fólkið hló og gerði gys að honum,
og bræður hans sögðu: „Fyrst svona fór
fyrir okkur, þá getur þú aldrei gætt
þeirra, — enda væri það einkennilegt,
þar sem þú aldrei hefir gert annað en að
liggja og róta í öskunni".
„Ég vil nú fara samt,“ sagði Öskubjörn.
„Ég er nú einu sinni búinn að taka það í
mig“, og hvað sem bræðurnir hlógu og
foreldrarnir báðu, þá var það til einskis
gagns. Öskubjörn lagði af stað.
Þegar hann hafði gengið lengi, kom
hann til konungshallarinnar í rökkrinu.
Þar stóð konungur úti á tröppunum og
spurði hvert hann ætlaði.
“Ég er að leita mér að atvinnu“, sagði
Öskubjörn.
„Hvaðan ertu?“ spurði konungurinn,
því nú vildi hann vita svolítil deili á
manninum, áður en hann réði hann í vist
hjá sér.
Öskubjörn sagði hvaðan hann væri, og
sagðist vera bróðir þeirra tveggja, sem
gætt hefðu folanna konungsins, og svo
spurði hann, hvort hann gæti ekki fengið
að gæta þeírra daginn eftir.
„O, svei“, sagði konungur, — hann
reiddist, bara ef hann heyrði þá tvo
folasmala nefnda, — „ef þú ert bróðir
þeirra, þá dugir þú varla mikið heldur.
Slíku fólki hef ég fengið nóg af.“
„Já, en úr því ég er nú kominn hingað,
gæti ég vonandi fengið að reyna“, sagði
Öskubjörn.
Vinur! Ekki yfirgefa hringinn Þar eð ég er eldri stekk ég
reiður og fúll!! fyrst!
Mamma er upptekin, Snúlli
minn, og má ekki vera að þvf
að horfa á alla þá fugla, sem
þú sérð.
Ég held, að það sé hyggilegra,
að ég fari á undan læknir. Lff-
hræðsla gæti gripið hann þeg-
ar hann sér yður.
eftir þvf að lenda í einhverri
flækju.
— Næsti, kallar læknirinn.
Jón spratt á fætur og gekk
inn.
— Hvað gengur að þér?
— Það skal ég segja þér.
Þegar ég beygi mig fram svo
að Ifkaminn myndar rétt horn
við fæturna, sný mér til hægri,
teygi sfðan annan fótinn fram
og reyni að beygja mig til
vinstri, finn ég voðalegan sárs-
auka f mjöðminni.
— Já ég skil það, sagði lækn-
irinn, en hvers vegna í ósköp-
unum gerirðu þessa bjánalegu
hreyfingu? ,
— Hana verð ég að gera,
þegar ég fer inn f nýja bflinn
minn.
X
Rjúpnaskytta kom inn f
kjötbúð og bað um rjúpur.
— Við höfum þvf miður eng-
ar rjúpur, svaraði afgreiðslu-
maðurinn, en við erum hérna
með ágætar pylsur, sem ...
— Pylsur, þú getur étið þfn-
ar pylsur sjálfur. Heldurðu
kannski að ég geti sagt kon-
unni minni að ég hafi skotið
pylsur.
X
Villi: — Nagarðu á þér
neglurnar?
Maggi: — Nei.
Villi: — Það ættirðu að gera.
Maggi: — Af hverju?
Villi: — Þá gefur pabbi þinn
þér eitthvað fyrir að hætta þvf.
X
Tveir Skotar sátu f veitinga-
húsi og rifust um, hvor þeirra
ætti að borga bjórinn, sem
þeir höfðu drukkið. Loks
ákváðu þeir að varpa hlutkesti.
„Þjónn,“ kallaði sá, sem ekki
átti að borga, en hinn óheppni
kallaði „eldur“ og hvarf í
mannþröngina.
Moröíkirkjugaröinum
8
einnig postulfn, sápa, sokkar og
sagir...
IburðarmikiII en smekklaus
fbúð með jólatré sem stóð og beið
og bakki með kaffibollum, þar
sem aðeins annar bollinn hafði
verið hreyfður.
Dökkhærður maður með
gapandi og blóðugt sár f
höfðinu...
Ljóst hár Barhöru, sem
flaksaðist um herðar henni... og
grænn silkikjóll.
Hvernig myndi hún taka
þessari sorg, sem hafði knúið á
dyr hennar? Var sorg hennar
tryllt og frumstæð? Var Tord nú
að reyna með öllum ráðum að
hughreysta hana.
Og Einar?
Hann var að öllum Ifkindum að
hringja til fógetans og sagði:
— Það hefur verið framið morð
hér... já á aðfangadagskvöldi.
Svo að það er þvf miður nauðsyn-
legt að þér komið sem fyrst. Getið
þér lagt strax af stað.
Þegar við komum heim að
prestsetrinu var ég vot af svita.
Lotta hljóp fram f eldhúsið og
sagði að ég væri veik og Hjördfs
Holm birtist f hvftum sloppi yfir
sparikjólinn með eldrjóðar
kinnar og spurði kvfðafull hvað
amaði að mér. Pabbi kom einnig
út úr stofunni og ég var ekki
fullkomlega dús við að ég væri að
valda þeim þessum áhyggjum. En
sem betur fór varð hugur Lottu
fljótt bundínn við Nefertite og ég
gat loksins sagt þau orð sem
brunnumérátungu:
— Morð! Hann hefur verið
myrtur. I búðinni. Ilann lá fyrir
innan búðarborðið... Ég fann
hann! Getið þið fmyndað ykkur,
hvernig manni verður innan-
brjósts? Skiljið þið að ég...
— Elsku barnið mitt, vertu nú
róleg.
Það var ekki aðeins hlýja f rödd
föður míns, heldur Ifka harka,
sem gaf mér vísbendingu um að
hann Jeit svo á að ekki einu sinni
morð gæti afsakað móðursýki og
vanstiilingu. Ég herti mig upp og
þegar Hjördís stamaði vandræða-
leg með skelfingarglampa f aug-
um:
— Hvernig ... ? Ég meina ...
vitið þið, hvernig það hefur borið
að og hver... hefur gert það?
Mér tókst að gefa nokkur við-
hlftandí og rðleg svör, en vitn-
eskja mfn var auðvitað af mjög
skornum skammti. Hún hlustaði
á mig f djúpri þögn og næstu orð
hennar sem báru vitni um hag-
sýní hennar sem húsmóður komu
næstum eins og þruma úr heið-
skfru lofti:
— Hvað á ég nú að gera við
allan grautinn og fiskinn? Þeir
koma sjálfsagt ekki alveg á næst-
unni, presturínn og Bure dósent
En svo var engu Ifkara en hún
hefði tekið f hnakkadrambið á
sjálfri sér og hún var róleg og .
öguð sem ætfð. Hún skipaði bæði
mér ogLottuað fara f rúmið. Þar
sem hún virtist skynja að ég væri
m.vrkfælin stakk hún upp á þvf að
Lotta svæfi f Einars rúmi og
meira að segja neyddi hún ofan f
mig svefnpillu og flóaða mjólk
fyrir okkur báðar. Nefertite sem
iá á milli okkar varð fyrst til að
sofna og það leið ekki á löngu
þangað til svefninn náði efnnig
tökum á mér.
Ég svaf vært og draumlaust og
ég minnist þess hvorki að morð
né blóð hafi verið að angra mig.
Ég hefði ekki haft á móti þvf að
sofa lengur. En það var ekki orðið
bjart af degi, þegar Lotta vakti
mig. Hún var að tipla um með
þrfarma kertastjaka f hendi og
skrækjandi kettling f hinni hend-
inni.
— Hvernig lfður þér núna,
Puck? Ég vona þér sé batnað? Þú
ætlar vonandi að koma með mér f
kírkjuna.
Hún settist á rúmstokkinn hjá
mér og f flöktandi kertaljósinu sá
ég að varir hennar skulfu.
— Pabbi segir að Arne Sandell
sé dáinn, sagði hún hljóðlega.
Barbara liggur og sefur f Hjör-
dfsar herbergi og það eru allir svo
hryggir. En ... en þegar maður er
hryggur á maður að fara f kirkju,
alveg sérstaklega á jóladagsmorg-
un, finnst þér það ekki?
Ég faðmaði hana að mér og fór
sfðan að klæða mig, þótt mér væri
það þvert um geð. Skynjun mfn
var dofin af svefnlyfinu, sem ég
hafði tekið kvöldið áður og enda
þótt Hjördfs bæri fram sterkt og
rjúkandi heitt kaffi f eldhúsinu
dugðí það ekki til að vekja mig
almenniiega. Mér fannst Tord
eins og upphafinn og mjög fjar-
lægur, hvar hann sat þarna f
hempunni sinni, og fröken Holm,
Einar og faðir minn voru öll held-
ur mæðuleg. Enginn þeirra vildi
né gat sagt eitthvað. Ég varð þess
þó vfsari að þau höfðu verið á
fótum lungað úr nóttinni. Fóget-
inn hafði kvatt lögreglustjórann á
velti&ng og þegar sá hafði komið
og kannað það sem fyrir lá og
augijóst var, hafði hann samband
við morðdeild rfkislögreglunnar
... En umfram altt var þó auð-
fundið að enginn gat botnað I þvf
hvers vegna Arne Sandell hafði
beðið þessi endalok.
Stutt gönguferðin frá prests-
setrinu og út f kirkjuna var þó
mjög hressandi. Loftið var ferskt
og kirkjan var uppljómuð af
kertaljósum og smám saman