Morgunblaðið - 09.06.1976, Blaðsíða 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 9. JUNI 1976
Barnið og
björninn
Eftir Charles G. D. Roberts
helzt láta einhvern sjá þessa stórkostlegu
veiðimennsku sína.
Flekinn var festur með því einu, að eitt
horn hans stóð á botni á sandgrynningu.
Og þó drengurinn væri ekki þungur, þá
stóð hann venjulega á þeim helming flek-
ans, sem sneri út að vatninu. ()g þetta,
ásamt hinu, að hann gat oft ekki við sig
ráðið, en hoppaði hátt af kæti, gerði það
að verkum, að flekinn losnaði smám sam-
an af grunninu. Og drengurinn var allt of
niður sokkinn í veiðiskapnum, til þess að
taka nokkuð eftir því.
Allt í einu, þegar hann var nýbúinn að
taka vænan silung af færinu, tók dreng-
urinn eftir því, að hið skógivaxna nes,
sem skyggt hafði á útsýn hans út á
vatnið, hafði allt i einu verið dregið inn í
landið, eða svo fannst honum það. Hann
fékk ákafan hjartslátt, sneri sér við og sá
að það voru svo sem tíu metrar milli
flekans og vatnsbakkans. Flekinn rann
rólega, en ekkert mjög hægt frá bakkan-
um og nálgaðist stöðugt hinar hvítfextu
öldur, sem risu þar, sem landvarinu
sleppti.
Drengurinn lagði veiðistöngina niður á
flekann, því hann var alltaf reglusamur.
Svo stóð hann um stund eins og stirnað-
ur. Þetta var einn þeirra skelfilegu at-
burða, sem stundum koma fyrir og hann
hafði heyrt um. Komu fyrir annað fólk,
og hann hafði lesið um. Þetta var eins og
hann hefði verið að lesa hryllilegt æfin-
týr og væri allt í einu kominn sjálfur inn
í atburðarásina. Og honum fannst
hvítfextu öldurnar úti á vatninu glápa á
sig og teygja út hendur eftir sér. Hann
rak upp tvö æðisleg óp, sem titruðu í
loftinu eins og hnífar í tré.
„Hvað er að?“ var kallað skelfdri
röddu inni á milli trjánna á vatnsbakkan-
um.
Þetta var rödd Andrésar frænda. Hann
hafði þá komið aftur fyrr en búizt var
við. Og um leið hvarf ótti drengsins.
Hann vissi að allt myndi verða komið í
lag eftir stutta stund.
„Ég er á reki. Á reki á flekanum hans
Villa“, svaraði hann og röddin hljómaði
eins og hann væri stórmóðgaður við flek-
ann.
„Nú það er það“, sagði Andrés frændi
um leið og hann kom fram á milli
trjánna. „Þú ert kominn á rek lagsi. Ég
var hræddur um að þú værir að sökkva
eftir skrækjunum að dæma. Vertu nú
rólegur, ég skal sækja þig strax. Og svo
skulum við vita hvaó flekinn, segir,
þegar við förum að tala yfir honum fyrir
að haga sér svona.“
3.
Andrés hratt barkbátnum á flot og var
kominn út aö flekanum með nokkrum
áratogum. Síðan dró hann flekann til
strandar aftur.
„Hversvegna í ósköpunum gafstu frá
þér þessi hryllilegu hljóð?“ spurði
Andrés frændi, „í stað þess að kalla bara
á mig eða Villa og biðja okkur að koma og
hjálpa þér?“
Drengurinn hugsaði sig dálítið um og
sagði svo: „Þú skilur, Andrés frændi, að
ég var dálítið að flýta mér,... mér lá á . ..
og ég hélt að þið Villi mynduð flýta
ykkur meira, ef ég hrópaði svona, í stað
þess að kalla bara á ykkur.“
„Ja ég held nú,“ sagði Andrés frændi,
settist á trjábol og tók pípuna sína upp úr
vasanum. „Ég held nú að nokkuð óvænt
hafi gerzt, meö öðrum orðum að þú hafir
á réttu að standa. Ég þekkti einu sinni
krakka, sem hefði getað bjargað sér og
sparað foreldrum sínum mikið erfiði og
áhyggjur, ef þeir hefðu hrópað eins og þú
gerðir á réttu augnabliki. En þau gátu
það ekki eða gerðu það að minnsta kosti
ekki og þessvegna gerðust þeir atburðir,
sem ég skal nú segja þér frá, ef þig
langar til að heyra um þá.“
Drengurinn lagði veiði sína frá sér á
kaldan stað undir nokkur blöð og kom
Eiga þau von á okkur?
Helgi læknir mætir Rósu,
gamalli skólasystur, á götu í
Reykjavík.
Helgi: — Hvar býrðu núna?
Rósa: — Vestur á Ffflagötu
hjá manninum mfnum.
Helgi: — Hvað heitir maður-
inn þinn?
Rósa: — Jón Jónsson full-
trúi.
Helgi: — Er hann giftur?
Rósa: —Já, auðvitað.
- Og hver er hans
Ég-
O, vesalings maður-
X
Ur sendibréfi:
— Ég legg hér inn f bréf til
konunnar þinnar frá frænd-
konu þinni, konunni minni,
sem — þvf miður — hefur legið
allt of lengi hjá mér.
Helgi: -
kona?
Rósa: —
Helgi —
inn.
X
Maður nokkur kom eitt sinn
til Árna biskups Helgasonar f
Görðum og bað hnn um lán eða
nokkrá' hjálp, en gat þess um
leið, að það væri nú fyrir sér
eins og öðrum fátæklingum, að
hann byggist ekki við að geta
borgað það, og úrræði sitt yrði
þvf að biðja guð um að launa
honum það.
Arni biskup svaraði: — Ekki
er nú í kot vfsað. Þú munt eiga
hjá honum.
X
Menntun er — segja menn —
þau áhrif lærdómsins, sem eft-
ir verða f hverjum manni, þeg-
ar hann er búinn að glevma
því, sem hann hefur lært.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
83
lega að þið hefðuð ákveðið að fara
og leita að Mariu Desgranges. Eg
ákvað þá að koma hingað á heim-
ili Bonifaee, og fjarlægja alit sem
gat varpað grunsemdum á sjálfan
mig. Mér datt ekki f hug að þið
mvnduð koma hingað í kvöld. Eg
ætlaði að setja aðra mvnd á vegg-
inn f staðinn fyrir myndina af
Therese Herault og Boniface svo
að allt liti sem bezt út. Eg er
hræddur um að heimsókn þfn
hingað sé þitt ólán. Þú hefðir
ekki átt að vera svona þrjósk-
ur.
— Kg leitaði hingað á flótta
mínum undan Garrier, sagði
Davfd dapur í bragði. — Eg leit-
aði hingað til að flýja hótanir
hans og Paul og þessa hilaða
Georges. Það virtist sem þú va-rir
mín eina vernd og hlff.
— Þú flýðir frádauðanum til
þess eins að finna að hann híður
þfn á öðrum stað, sagði Gautier.
Eg fagna þvf hversu heimspeki-
lega þu tekur örlögum þfnum.
David lokaði augunum andar-
fak.
— Kennir þig afskaplega til f
sárinu? spurði Gautier.
— Ef svo va‘ri sa^ði David.
ætlar þú greinilega að sjá lil þess
að ég la'knist af þvf.
Hann var að brjóta um það
heilann meðan hann hlustaði á
lögfra-ðinginn hvernig hann a*tti
að vara Helen við og yfirbuga
Gautier. Hann vissi að hégóma-
girndin var veikasla hlið lög-
fræðingsins, en hann var bæði
mjiig klókur og myndi árefðan-
lega ekki svífast neins. Hann
myndi ekki hika við að grfpa til
þeirra ráóa sem hann sagði. En sá
möguleiki var fyrir hendi að
hann slakaði á, eftir að hafa nú
skýrt frá leyndarmáli sínu. David
varð að bfða átekta enn um hrfð.
— Vinur minn, sagði Gautier.
— Ég hef ekki minnstu löngu til
að drepa þig né heldur Helen. En
ég hef því miður ekki trú á þvf að
þið mynduð ekki koma upp um
mig og hver er annar kostur sem
ég hef?
— Og hvernig hefurðu hugsað
þér að koma þvf f kring? spurði
David rólega. — Vnnað bflslys?
Gæti það ekki vakið athvgli lög-
reglunnar, hversu grunsamlega
mörg bflslys yrðu hér f ná-
grenninu.
Hann hafði heyrt fótalak
frammi. Svo opnuðust útidyrnar.
Helen datt ekki f hug að fara
gætilega enda vissi hún enga
ástæðu til að óttast.
Gautier reis snögglega upp og
stóð við dvrnar.
— Mundu aðsegja ekkert, sagði
hann.
Helen kom inn. Hún hélt á
flösku og pappírspoka og dró upp
úr honum þrjú glös. Hún leit
glaðlega á þá til skiptist.
— Halló, Jacques, sagði hún. —
Hefur David verið að segja þér
frá ævintýrum okkar? Jæja.
David. Þú skipaðir mér að fara og
ná í vfn að drekka og hér er það.
Hún rétti þeim sitt hvort glasið og
hellti sfðan í fyrir sig.
David sá að Gautier hafði stung-
ið byssunni niður í vasann en
hafði höndina á skeftinu. Hvað
sem öðru leið var hættan ekki
eins yfirvofandi að sinni.
— Fyrir hverju eigum við að
skála? Dauða gullræningjanna?
— Hún veit ekkert, sagði David
við Gautier.
Gautier kinkaði knlli.
— Veit ég ekki hvað? sagði Ilel-
en.
— Að Boniface á frábæran vfn-
kjallara. Við erum þegar búnir að
svelgja f okkur eina flösku.
— Það finnst mér í meira lagi
ósvffið. Ætlið þið ekki að spyrja
mig, hvers vegna ég hafi verið
svona lengi í burtu?
— Hvar varstu?
— Ég er búin að vera f hálftfma
að reyna að fá gert við sfmann
hérna. Ég hef verið f sambandi
við alla viðgerðarmenn í nágrenn-
inu. Og allir eru snarvitlausir út í
mig. En allt um það tókst mér að
fá því framgengt að sfminn yrði
lagaður Og ég hýst við að hann
komist f samband á hverri mfn-
útu.
— Það skipti út af fyrir sig ekki
höfuðmáli, sagði Gautier. — Ég
er þvl sem næst búinn að vínna
það verk hér sem ég ætlaði og þá
verður húsið autt.
— Mér fannst satt að segja
gaman að þessu. sagði Helen. —
Mér fannst gaman að sýna mátt
minn og megin. Og þó að þú
verðir hér aðeins f nótt getur
komið sér betur fyrir skjól-
stæðinga þfna að vita hvar þú ert.
Það er aldrei að vita nema ör-