Morgunblaðið - 04.11.1976, Blaðsíða 40
40
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 4. NÖVEMBER 1976
Silfurdepillinn
Eftir Annette Bar/ee
Ef þú gætir fengið að sjá landabréf
ljósálfanna, myndirðu sjá þér til mikillar
furðu, að það er alsett örsmáu
silfurdeplum. Eins og þú veist, eru borg-
irnar á okkar landabréfum auðkenndar
með svörtum deplum, svartar rákir sýna
fljótin og einkennilegar brúnar klessur
eru notaðar til að tákna f jöll og hæðir.
Þessu er ólikt farið með ljósálfana.
Þeir vilja ekkert nema falleg landabréf,
og þess vegna nota þeir silfurdepla til að
sýna smábæi, og gullstjörnur til að sýna
stórborgir og bláar og gyltar rákir til að
sýna læki og fljót.
Þeir hafa líka silfurhringi til að auð-
kenna ætasveppaakra og rauða til að sýna
hvar jarðarberin eru, og bláar stjörnur
til að sýna bláberjasvæðin, svo þú sérð
sjálfsagt að litlar líkur eru fyrir því, að
ljósálfabörn geti villst.
Ef ljósálfar týnast á vorin, þurfa þeir
ekkert annað að gera en fljúga út á
einhvern ætisveppaakurinn og hringja
álfabjöllunum, sem þar eru. Þeim er þá
bjargað á örfáum sekúndum.
Nú vill svo til, að kvöld nokkurt, er ég
sat heima hjá mér og var að virða fyrir
mér uppdrátt af landinu, sem ég bý í, þá
sýndist mér ég sjá silfurdepil og þyrp-
ingu af bláum stjörnum rétt við heimili
mitt.
Ég sýndi einum vina minna landabréf-
ið og spurði hvað þetta væri, en þá vildi
svo einkennilega til, að hún gat ekki séð
þessi furðulegu merki, og þegar ég gáði
aftur að, gat ég ekki heldur séð þau, en
það þóttist ég þó vita, að þau táknuðu
eitthvað stórkostlega merkilegt.
Næsta kvöld leit ég út um gluggann
minn, til þess að virða fyrir mér fallega
engiö, sen allt var þakið blómum og þar
sem rauðar hænur og rauðskjöótt belja
héldu til á hverjum degi.
Þegar ég leit út um gluggann, fannst
mér eins og engið hefði tekið hinum
furðulegustu breytingum. Ég gáði betur
að, og sá nú, að vissulega voru þarna
hinir merkilegustu hlutir að ske.
Þarna var aragrúi af örsmáum Ijósálf-
um, sem léku sér á blómunum og sveifl-
uðu sér á milli háu puntstráanna. Ein-
kennilegur klióur barst í gegnum glugg-
ann minn, og vel getur verið að þetta hafi
verið söngur eða hjal álfanna, nú eða þá
bara eitthvað af þessum dularfullu hljóð-
um, sem við stundum heyrum á nóttinni.
Rétt undir trégirðingu, sem þarna var,
sást ljósbjarmi. Nú getur vel verið, að
þetta hafi stafað af tunglskininu eða ein-
hverju öðru, en bjarminn virtast koma
undan runnunum þarna og trjárótunum
og út úr smáholum i jörðinni. Og allt í
Hún hefur alltaf haft ótrúlega matarlyst.
Með tilvfsun til flöskuskeytis
yðar, skal upplýst að ég smfða
nú aðeins hraðbáta.
t klúbbnum.
— Ilafið þið heyrt það, að hann
Sörensen ætlar að fara að gifta
sig?
— Ojæja, hvers vegna skyldi
hann verða lánsamari en við
hinir? varð einhverjum að orði.
Frú Petersen fékk verk f bakið
og spurði heimilislækni sinn
ráða.
Læknirinn: Það er ekki hlaupið
að þvf að losa yður við verkina
á þessum aldri. Það er tfmans
tönn, sem farin er að hafa áhrif
á vður.
Frú Petersen: Haldið þér það,
að það sé réttara af mér að fara
til tannlæknis?
Nýgiftur maður: Konan mfn
bjó til matinn f fyrsta skipti f
gær.
Vinur hans: Hvað fenguð þið
þá?
Sá nýgifti: Magapínu.
Pabbi, hvernig er konfak staf-
að?
Það er ekki stafað, drengur
minn, það er drukkið.
V
J
62
Jack staulaðist með erfiðismun-
um niður þrepin. Hann þá fúslega
aðstoð Erins.
Ég gleymdi að segja að Martin
og hans menn senda óskir um
góðan bata.
— Það er fallegt af
þeim...Jack gekk eins og hann
væri berfættur og rogaðist með
Ijósmvndaútbúnað Verns, sem
Jamie hafði beðið hann að taka.
Vern átti enga f jölskvldu svo að
kannski mátti vænta þess að Jack
væri jafnvel að þvf komínn að
erfa hann og hver annar.
Hann gat ekki látið vera að
hugsa um Vern sem nú var að
rotna einhvers staðar úti f eyði-
mörkinni og það fór kaldur hroll-
ur um hann við tilhugsunina.
— Eruð þér alveg vissir um að
Linn sé farin? spurði hann Erin
þegar hann staulaðist áfram.
— Iiún tók við leigubflnum
mfnum, þegar ég kom aftur frá
hótelinu. Emilio fór upp að ná f
farangurinn hennar, en ...
Hjartslátturinn varð örari þeg-
ar hann sá gegnum opnar dyrnar
að hún var ekki farin. Hún stóð
við hliðina á Helene skammt frá
bflnum. Hann færði sig tíl hennar
með erfiðismunum og lagðí hönd-
ina utan um hana.
— Það var fallegt af þér að
bfða eftir mér.
— Hvernig Ifður þér?
— Eins og gömlu vindlausu
dekki, sagði hann. — En ef ég fæ
nokkrar hætur...Hann sté inn f
bflinn og hallaði aftur augunum
unz hún hafði kvatt Helene.
— fig kem og hitti ykkur á
hóteiinu, sagði Erin.
— Já, þakka þér fyrir. Hann
kinkaði þreytulega kolli til Erins
og Helene sem veifuðu til þeirra.
— /Etlaðir þú virkilega að fara
án mfn, sagði hann f ásökunartón.
— Ég held nú að þú hafir oftar
leikið þann leik víð mig en ég við
þig, sagði hún.
— Ekki f þvf ástandi sem ég er
núna.
Miguel keyrði upp að hliðinni á
bflnum og hrópaði:
— Senor Seavering.
— Miguel. Góðan dag.
— Er verkinu lokið, senor?
— Já, okkur tókst að yfirbuga
Þá.
Miguei stöðvaði bflinn og mið-
aldra sólbrenndur maður sté út
úr bflnum. Jack reyndi að sperra
upp þreytt augun og var sann-
færður um að nú væri hann far-
inn að sjá ofsjónir.
Hann starði inn f andlit
Vernons Fix.
— Skelfing er að sjá útlitið á
þér, sagði Vern og hló við. Miguel
ætlar að keyra okkur öll á gisti-
húsfð. Gamli vinur, þú verður að
fara beint I bólið.
— Má ég kynna þig fyrir Linn
Emries, stundi Jack upp.
Þau stigu inn f bfl Miguels og
hann sneri við og ók á eftir leigu-
bflnum f áttina til gistihússins.
— Hvernig fórstu eiginlega að
þessu? spurði Jack.
— Ég gekk og gekk og gekk.
Gekk mig upp að hnjám. Loks
komst ég til Iftils þorps f fjöllun-
um og þar hef ég beðið f heila
viku eftir að komast þaðan.
— Já, Miguel, sagði Jack og tók
um hönd Linn. — Verki okkar er
sannarlega vei og giftusamlega
lokið.
— Ég heyrði f gær hjá lögregl-
unni, að þú hefðir orðið fyrir
skoti, sagði Vern.
Jack hristi höfuðið!
— Eg hef nfu Iff eins og köttur-
inn.
Eftirmáli
Hann gekk upp f vinnuherberg-
ið sitt og settist niður. Sfðar f dag
myndi hann fara með Dwight f
vélinni til sjúkrahússins f La Paz.
Stjórnvöld höfðu loks gefið leyfi
til að hann yrði fluttur undir
læknishendur.
Erin ætlaði að koma með þeim.
Lfðan Jamics var voðaleg. En
hann vissi að einhvern tfma