Morgunblaðið - 15.07.1980, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. JÚLÍ 1980
' -
ÞÓREY JÓNSDÓTTIR:
Kórinn syngur í garði Sanssuori-hallarinnar.
Sungið fyrir Þjóðverja
Kirkjukór Akraness kom heim
8. júní úr ferð sinni um Þýzkaland.
Hafði undirbúningur þessarar
farar staðið yfir aílt síðasta ár.
Eins og alltaf um svona ferðir
liggur að baki þrotlaust undirbún-
ingsstarf. Og eiga þeir sannarlega
þakkir skyldar sem borið hafa
hitann og þungann af því. Vafa-
laust er það einmitt þetta mikla
starf sem þjappar fólki saman í
svona félagsskap, skapar sam-
stöðu þess og þá tilfinningu að hér
sé einn fyrir alla og allir fyrir
einn. Kórfélagar voru um 50 í
þessari ferð, en auk þess voru
margir af mökum kórfélaga með í
för. Stjórnandi kórsins var eins og
ætíð Haukur Guðlaugsson, söng-
málastjóri. Undirleikarar Fríða
Lárusdóttir og Antonio D. Cor-
veiras. Einsöngvarar Ágústa Ág-
ústsdóttir og Halldór Vilhelms-
son. Með í för var einnig séra
Gunnar Björnsson, sem Iék á selló
í ferðinni.
Það var tvímælalaust samstillt-
ur hópur sem lagði af stað kl. 4 að
hvítasunnumorgni í aðra „heims-
reisu“ sína. Flestir höfðu tekið
þátt í fyrri utanför kórsins, hinni
ógleymanlegu jólaferð til ísrael
1977.
Flugleiðir lofa
upp í ermi sína
Vegna breytinga hjá Flugleið-
um var ekki flogið beint til
Frankfurt eins og lofað hafði
verið, heldur til Luxemburg. Átti
það að bíða okkar skoðunarferð og
önnur fyrirgreiðsla af hálfu Flug-
leiða meðan beðið væri flugs til
Frankfurt. En loforð eru nú oft
ansi afslepp og efndir þeirra urðu
engar. En það er hreint ómögulegt
að vera í slæmu skapi á stað sem
þessum. Ég held að við höfum öll
verið ósköp sátt við að hafa þó séð
eitthvað af Luxemburg. Þarna er
sérlega fallegt og snyrtilegt og
veður var alveg yndislegt. Sumir
brugðu sér í bæinn með almenn-
ingsvögnum í eigin skoðunarferð.
Aðrir geðust rómantískir og gengu
á vit skógarins í gönguferð eða
bara sleiktu hið þráða sólskin, að
hætti sólþystra íslendinga.
Austur-þýzka ferða-
skrifstofan stendur
við sitt
Er til Frankfurt kom biðu okkar
hinsvegar tveir langferðabílar
eins og lofað hafði verið ásamt
traustlegum bílstjórum. Enda vor-
um við nú komin úr umsjá þeirra
gleymnu Flugleiðamanna. íslend-
ingar kváðu vera frægir úti í
hinum stóra heimi fyrir margt,
þar á meðal fyrir að gleyma
gjarna loforðum og gleyma að
svara bréfum. Ljótt ef satt er. Það
var æðilöng keyrsla að landamær-
unum. Gerðist fólk nú þreytt, enda
langur dagur að baki. Reglur eru
þarna strangar milli landshluta
sem kunnugt er, enda voru þeir
„austanmenn" tregir að leyfa
nokkurt „útstáelsi" fyrr en þeir
væru komnir til síns heima. Þó
miskunnuðu þeir sig yfir okkur og
hleyptu fólkinu út til viðrunar
áður en að landamærunum kom.
Er að því nafntogaða járntjaldi
kom upphófst vegabréfaskoðun
sem dróst á langinn vegna smá
misskilnings, þar sem gleymzt
hafði að strika út nafn á persónu
sem hætt hafði við að fara. Það
var þreyttur hópur sem lagðist til
svefns er við komum á áfangastað
í Erfurt. Því fegnari urðu menn
hvíldinni undir hinum bústnu
dúnsængum sem biðu okkar. Eru
þetta veglegustu hótelsængur sem
ég hef séð og hélzt það alla ferðina
okkur til mikillar ánægju.
Gengið á vit minn-
inga um þrjá andans
snillinga í Weimar
Að morgni mánudags var för-
inni beint til Weimar. Þarna er
náttúrufegurð mikil og búsældar-
legt um að litast. Bændablóðið í
manni gleðst við að horfa á alla
þessa grænku endalausra akra og
engja. En Adam var ekki lengi í
Paradís. Mitt í allri þessari dýrð
náttúrunnar blasir við hið ill-
ræmda og alkunna Buchenwald.
Það virkaði líkt og högg í andlit
ferðamannsins og það er óhjá-
kvæmilegt að hann leiðist út í
hugleiðingar um skammsýni og
grimmd mannskepnunnar fyrr og
síðar.
Leiðsögumaður okkar er elsku-
leg miðaldra kona og henni til
aðstoðar maður hennar, þau biðu
okkar í Erfurt. Segja þau okkur
það helzta um þá staði sem ekið er
um auk þess að svara hvers konar
öðrum fyrirspurnum af stakri
þolinmæði. Er til Weimar kemur
er haldið til húss Franz Liszts sem
stendur með sömu ummmerkjum
og þegar hann bjó þar. Það er
misjafnt hversu til tekst með slík
söfn, en þarna var virkilega ein-
hver stemmning. Hefð: maður
jafnvel getað búizt við að tón-
skáldið stigi út úr myndinni á
veggnum og settist við hljóðfæri
sitt. Ekki spillti það andrúmsloft-
inu er leikin var upptaka á
„Ástardraumnum" meðan við
stóðum við.
í húsi Goethe fannst mér sál
hússins ekki að finna fyrr en
komið var í vinnuherbergi þessa
mikla anda. Þarna hafði hann
vissulega skilið eitthvað eftir af
sjálfum sér, sem verkaði sterkt á
mann. Síðast var gengið í hús
Schillers. Þar inni blasir við
stækkuð mynd af húsinu eins og
það leit út í stríðslok, svo að sega
rústir einar. Hefur það nú verið
endurreist í sama stíl. Það fer ekki
hjá því að hjá manni vakni virðing
fyrir þeirri þrotlausu elju og
dugnaði sem þessi stríðshrjáða
þjóð hefur sýnt. Hér er það ekki
auður heldur óbilandi kjarkur og
atorka þessa fólks sem hefur reist
land þess úr rústum. Ennþá má
sjá marga sundurtætta byggingu
sem talandi tákn um hrylling
stríðsins.
Ennþá stendur fólk og mokar
upp úr rústunum og endurreisir
hinar gömlu byggingar. Við kom-
um í kirkju sem hafði fjórum
sinnum verið lögð í rúst í stríði,
samt var hún þarna enn sem tákn
um yfirnáttúrulega þrauseigju og
trú á framtíðina, þrátt fyrir allt.
Ekki er hægt að skilja svo við
Weimar að ekki sé minnst á að hér
voru leikhúsverk þeirra Goethe og
Schillers frumflutt. Hér var Tan-
háuser Wagners frumflutt í skjóli
Franz Liszt. En Wagner var á
þeim tíma talinn hálfgerður upp-
reisnarmaður og flúði hingað frá
Saxlandi. Þótti þetta djarft til-
tæki af Liszt í þann tíð.
Sungið í Tómasar-
kirkjunni i Leipzig
Seinni hluta dags var komið til
Leipzig og haldið til Tómasar-
kirkjunnar, þar sem við sungum
við messu. I þessari gríðarstóru og
tilkomumiklu kirkju svífur andi
meistarans Bachs yfir vötnunum.
Hér var hann organisti og hér var
aðdáandi hans Páll ísólfsson einn-
ig starfandi í 2 ár, en alls dvaldi
hann í 9 ár í Leipzig. Þessi borg er
fornfræg musikborg, auk þess að
vera forn og ný verzlunarmiðstöð.
í Tómasarkirkjunni áttum við
góðar stundir þessa daga í Leipzig.
Meðal annars sagði prestur kirkj-
unnar okkur sögu hennar og
kórsins, Thomanerkórsins sem á
að baki langa hefð. Við hlýddum
og á cellóleik séra Gunnars og
tónleika hjá Krosskórnum í Dres-
den. Við fengum einnig að æfa
þarna. Þá vorum við viðstödd
æfingu hjá Thomanerkórnum.
Vakti það misjafnar tilfinningar
hjá fólkinu að hugsa til þess að
þessi börn eru bókstaflega valin úr
og þjálfuð frá barnæsku. Dvelja
þau ekki heima eftir það nema í
fríum meðan þau syngja í kórnum.
Hlýtur það að vera strangt líf
litlum börnum. Maður leyfir sér
að hugsa, borgar þetta sig? Hvað
verður um bernskuna? Skyldu
leikir í fjörunni ekki heppilegri á
þessum aldri? Hverju tapa þessir
drengir? Hvað fá þeir í staðinn?
Þannig má endalaust spyrja.
Hrein torg,
róleg borg
Það er trúa mín að þessi dvöl í
Leipzig verði okkur minnisstæð.
Þarna var rólegt og afslappandi að
vera, en sannarlega af nógu að
taka sem er vert að skoða. Það
vakti strax athygli hve götur allar
og torg eru hrein og snyrtileg. Svei
mér ef ég held ekki að Þjóðverjar
státi af hreinustu gluggarúðum
heims. Ekki var sjáanlegt bréfa-
rusl, flöskubrot eða annað það er
gjarna trónar á strætum þettbýl-
is. Hvergi sáum við heldur það
utangarðsfólk sem oftast er helzt
til fjölmennt á vegi manns í
borgum og bæjum heimsins, haf-
andi orðið undir í brjáluðu lífs-
gæðakapphlaupinu. Þetta vakti
athygli í öllum borgum er við
fórum um þarna. Hvarvetna gat
að líta sérlega velklætt og mynd-
arlegt fólk. En því tókum við eftir
að ekki fækkaði það fötum þrátt
fyrir að sól skini glatt. Kannski