Morgunblaðið - 19.01.1984, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. JANÚAR 1984
Eiginmaöur minn, t VALTÝR ALBERTSSON, laaknir.
lést 18. janúar. Hordis Gudmundadóttir.
t
Maöurinn minn og faöir okkar,
ELLERT ÓLAFSSON,
bifreiöastjóri,
Hrauntungu 89, Kópavogi,
lóst í Landspítalanum 17. janúar.
Ingibjörg Júlíusdóttir,
Ólafur Ellertsson,
Baldur Ellertsson.
t
MÁLFRÍÐUR ÁSMUNDSDÓTTIR,
Reykjavíkurvegl 33,
Skerjafirói,
andaöist á Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund 17. janúar.
Synir hinnar lótnu.
t
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
JÓN EÐWALD KRISTJÓNSSON,
kaupmaöur,
Barmahlíö 1,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 20. janúar kl.
13.30 e.h.
Þeir sem vildu minnast hans vinsamlegast láti Slysavarnafélag
islands njóta þess.
Guðiaug Alda Kristjánsdóttir,
Gísli B. Jónsson,
Kristrún B. Jónsdóttir,
Ágústa S. Jónsdóttir.
t
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
LAUFEY MARKÚSDÓTTIR,
Tunguselí 8,
er lést i Landspítalanum 12. janúar sl., veröur jarösungin frá
Bústaöakirkju föstudaginn 20. janúar kl. 15.00. Jarösett veröur í
Gufuneskirkjugaröi.
Markús Sigurgeir,
Höróur Sœvar,
Hálfdán,
Jóhanna Halldóra,
Svanfríöur Guórún,
barnabörn og
Bára Magnúsdóttir,
Lilja Siaurgeirsdóttir,
Vigdfs Olafsdóttir,
Gísli Sigurjónsson,
Eyþór Oskarsson,
barnabarnabarn.
t
Útför fööur okkar, tengdafööur og afa,
JES ÁGÚSTSJÓNSSONAR,
blikksmíöameistara,
Norðurbraut 39, Hafnarfiröi,
sem andaöist 12. janúar, fer fram frá Þjóökirkjunni í Hafnarfiröi,
fimmtudaginn 19. janúar kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Krabbameinsfélagiö.
Helga S. Ágústsdóttir, Valgeir Bachman,
Einar Ágústsson, Birna G. Ástvaldsdóttir,
Ásta Ágústsdóttir, Helgi S. Þóröarson,
Sigrún Ágústsdóttir,
Ágúst Ágústsson
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaöur, faöir, tengdafaöir, afi og langafi,
HJÖRTURÓLAFSSON,
Furugeröi 1,
veröur jarösunginn frá Eyrarbakkakirkju laugardaginn 21. janúar
kl. 14.00.
Ferö veröur frá Umferöarmiöstööinni kl. 12.00.
Blóm og kransar afbeönir, en þeim sem vilja minnast hins látna er
bent á stúkuna Einingu nr. 14.
Lára Halldórsdóttir,
Halldór Hjartarson, Bára Þóröardóttir,
Höróur Hjartarson, Erla Pálsdóttír,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minning:
Jes Agúst
Jónsson
Fæddur 13. febrúar 1915
Dáinn 12. janúar 1984
Á kveðjustundu hvarflar hugur-
inn til liðinna ára og minningarn-
ar hrannast upp. Eiginkona
Gústa, en það var hann kallaður
meðal vina og kunningja, Þorbjörg
Matthildur Einarsdóttir sem lést
fyrir tæpum átta árum, var systir
okkar. Því er okkur bæði ljúft og
skylt að minnast hans við leiðar-
lok.
Hann var ekki bara mágur
okkar því að hann var einnig mik-
ill vinur okkar og lagði vissulega
sitt af mörkum til að vináttusam-
band héldist sem best.
Hann var einnig einstaklega
greiðvikinn maður sem gott var að
leita til.
Ævisaga hans verður ekki rakin
hér, en líf hans og starf var ekki
ólíkt því sem tíðkast hjá öllum
þorra manna þessa lands.
Gústi var lærður blikksmiður og
sem slíkur vann hann hörðum
höndum til þess að sjá sér og fjöl-
skyldu sinni farborða. Börnin urðu
fimm, þrjár dætur og tveir synir.
Þau eru öll uppkomin og eru fjög-
ur þeirra búsett i Hafnarfirði en
eitt býr í Reykjavík.
Hann hafði gaman af ferðalög-
um og unni fögru landslagi. Það
kom gleggst fram þegar talið
barst að æskustöðvum hans, en
hann var fæddur og uppalinn á
Seljavöllum undir Eyjafjöllum.
Gústi hafði mikið yndi af söng
og var virkur félagi í karlakórnum
Þröstum í áratugi.
Á heimili þeirra hjóna, sem
lengst af var hér í Hafnarfirði,
áttum við margar góðar stundir
saman í söng og gleði.
Um leið og við kveðjum góðan
dreng vottum við börnum hans,
tengdabörnum og barnabörnum
okkar dýpstu samúð.
Tengdasystkini.
Hann afi á Norðurbraut er dá-
inn.
Hann var búinn að vera svo
mikið veikur, en nú líður honum
vel og kannski er hann búinn að
hitta ömmu. Þegar afi var lítill,
átti hann heima í sveit, í falleg-
ustu sveit á tslandi, sagði hann
alltaf. Þar eru jökullinn, fjöllin,
heiðin, gljúfrin og gróðurinn, og
þar á milli hamraveggja og jökuls-
ár er afalaug, en svo köllum við
Seljavallalaug undir Austur-
Eyjafjöllum. þar er sveitin hans
afa, þangað höfum við oft komið
og verið, eitt af okkur í nokkur
sumur og unað sér vel. Afi var
blikksmiður og oft var gott að geta
farið til hans með hjól eða bíla
sem orðið höfðu fyrir slysi og
biðja hann að sjóða brotin saman.
Sund var íþrótt sem afi unni, og
nokkrar voru ferðirnar sem hann
fór með okkur í sundlaugina.
Og mikið var gaman núna um
jólin að afi gat komið heim af spít-
alanum og verið hjá okkur, eins og
svo oft áður. Við þökkum honum
afa allt.
Systkinin Sævangi
Svavar Sigurðs-
son — Minning
Fæddur 10. apríl 1962
Dáinn ll.janúar 1984
í siðastliðinni viku barst okkur
sú harmafregn að einn bekkjarfé-
laganna, Svavar Sigurðsson, væri
látinn. Það er erfitt að horfast í
augu við þá staðreynd, að svo ung-
ur maður og góður drengur hafi
verið kvaddur á brott i blóma lífs-
ins.
Við stofnuðum til okkar fyrstu
kynna við Svavar þegar hann kom
í bekkinn haustið 1975. Svavar var
hæverskur og prúður í fasi og féll
strax vel ir.n í hópinn. Hann var
spengilegur í vexti og stæltur vel,
enda mikill áhugamaður um
íþróttir. í leikfimitíma stökk hann
hæð sína ef svo bar undir. Þá vakti
hann athygli fyrir frammistöðu
sína í frjálsum íþróttum og á skíð-
um.
Að loknu grunnskólaprófi skildu
leiðir okkar flestra, en nokkrir
bekkjarfélaganna þróuðu áfram
kynnin við Svavar, og tókst með
þeim góð vinátta.
í nóvember sl. kom árgangur
okkar úr Árbæjarskóla saman
eina kvöldstund, og var Svavar þá
mættur til leiks í fullu fjöri. Eng-
an óraði þá fyrir að þetta yrði
okkar síðasti fundur með Svavari.
Við lát hans er stórt skarð höggvið
í hópinn.
Við vottum foreldrum Svavars,
Erlu og Sigurði, og systkinunum
okkar dýpstu samúð, og óskum
þc-ss að minningin um ljúfan
dreng veiti þeim styrk.
Bekkjarsystkinin
úr Árbæjarskóla.
I dag, fimmtudag, verður til
moldar borinn Svarar Sigurðsson,
en hann lést 11. þ.m. aðeins 21 árs
að aldri.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast honum fyrir rúmlega
ári síðan, þar sem við unnum að
sameiginlegu áhugamáli. Þó ald-
ursmunur hafi verið nokkur á
milli okkar, tókst með okkur mjög
góð vinátta og var hann tíður
gestur á heimili mínu. Svavar var
einstakt prúðmenni og hvers
manns hugljúfi, öllum sem honum
kynntust. Er hans nú sárt saknað.
Ég sendi foreldrum, systkinum
og öðrum vandamönnum innilegar
samúðarkveðjur og bið algóðan
Guð að styrkja þau í sorg þeirra.
Blessuð sé minning Svavars Sig-
urðssonar.
Jóhann K.
í þetta sinn hjó maðurinn með
ljáinn nærri svo miskunnarlaust
án nokkurs fyrirvara. Við vorum
felmtri slegnir er við fréttum um
þennan voveiflega atburð og stóð-
um frammi fyrir því að besti vinur
okkar væri horfinn úr þessum
heimi. Okkur, sem vorum vinir
hans síðan í æsku, fannst við hafa
brugðist. Þá varð okkur ljóst að
enginn veit hvað átt hefur fyrr en
misst hefur.
Svavar var elsti sonur hjónanna
Sigurðar Þorvaldssonar og Erlu
Frederiksen. Hann nam sín fyrstu
ár í Árbæjarskóla og útskrifaðist
þaðan vorið 1978. Síðan lá leið
hans í Menntaskólann við Sund,
þar hætti hann fljótlega og eftir
nokkurra mánaða námsferð til
Englands, fór hann í Ármúlaskóla
og þaðan lauk hann verslunar-
prófi.
Hann átti við áfengisvandamál
að stríða, og leitaði sér aðstoðar
vegna þess í lok ársins 1982. Hann
tókst á við vandann af dugnaði og
einurð og hélt sér frá áfengi eftir
það. í rúmt ár var hann að reyna
að fóta sig að nýju en þá, þegar
erfiðleikarnir virtust að baki,
hvarf hann af sjónarsviðinu.
Hann tók sér margt fyrir hend-
ur þennan tíma, en eitthvað eirð-
arleysi og óþolinmæði urðu þess
valdandi að hann staldraði aldrei
lengi við sama viðfangsefnið.
Hann var alltaf að reyna eitthvað
nýtt, leitandi að einhverju sem
veitti honum frið og tilgang.
Svavar var vel liðinn þar sem
hann kom, rólegur og kurteis,
margir munu staldra við og hugsa
til hans. Ef eitthvað vakti óskerta
athygli hans, hellti hann sér út í
það af miklum áhuga, og náði
hann þá oftast góðum árangri.
Hann var víðlesinn og góður
íþróttamaður. Við sem þekktum
Svavar og var ljóst hvaða hæfi-
leika hann hafði til að bera, viss-
um að honum fannst lítið til eigin
árangurs koma. Hann mat eigin
hæfileika aldrei sem skyldi, hon-
um fannst aðrir alltaf gera betur.
Fáum auðnaðist að kynnast
hans innra manni, en við fundum
fyrir trausti hjá honum, og jafnvel
blíðu, sem hann þó lét sjaldan í
ljós.
Hin íbjúga veröld,
sem hverfist í sjálfa sig,
gaf mér sólskin eins dags
og húm einnar nætur.
Þú sem ég elska,
hví yfirgefur þú mig?
í skugganum mikla,
sem grúfir við guðsins fætur,
er grafin sú spurning,
sem aldrei mun finna sitt svar.
Hvar, hvar?
(Steinn Steinarr)
Þetta var reiðarslag sem erfitt
er að sætta sig við, en við vitum að
það gengur yfir, þó gleymum við
honum aldrei.
Það verður okkur huggun, að við
trúum því, að þetta hafi honum
verið ætlað, hann dó ekki án til-
gangs. Margir draga lærdóm af
þessum atburði, þótt sárt sé að
þetta skyldi þurfa til. Hann trúði
því að sín biði betra líf fyrir hand-
an.
Við vottum fjölskyldu, svo og
ástvinum hans, dýpstu samúð.
Megi Guð veita ykkur huggun og
styrk.
Við kveðjum góðan vin að sinni.
Snorri Þór Sigurðsson,
Bjarni Þorbergsson.