Morgunblaðið - 26.02.1984, Síða 1

Bryan Robson 52
Mannanöfn 54/55
Um JFK 56/57/58
Duran Duran 60/61
Kalifornía 66/67
Matur og matgerð 70
Stalín 72/73/74
Einu sinni var eðla. Hún var til
húsa í ónefndri gæludýraverslun í
Reykjavík og hafði sér það helst til
ágætis, að vera svo forljót að undr-
um sætti.
Marínó eðla — en það nafn gáfu
aðdáendur hans honum — var
u.þ.b. hnefastór, kubbslegur í vexti
og á litinn eins og undanrenna
með bleikri slikju. Þó var skrápur
inn hálfglær, þannig að greina
mátti helstu innyfli Marínós á færi.
Hann var ráneðla og lifði í vatni,
tálknin voru eldrauð og tenntur
var hann svo vel, að helst minnti á
hákarlshvoft þar sem hann glefsað-
ist um búrið sitt með ygglibrún.
l>ó að Marínó eðla hefði útlitið á
móti sér, var eitthvað við hann.
I»að sönnuðu vinsældir hans meðal
viðskiptavina, sem margir hverjir
gerðu sér sérstakar ferðir í versl-
unina til þess eins að líta á gripinn.
En enginn keypti Marínó. I>að virt-
ust eiga að verða örlög hans að láta
kindarlega krakka spyrja eftir sér,
flissandi með tilheyrandi pískri og
athugasemdum á borð við „bíddu
bara þangað til þú sérð hann, alveg
ferlegur, ef þú flettir orðinu Ijótur
upp í orðabók sæirðu mynd af hon-
um ...“ og svo var híað á Marinó.
í þessu gæti skýringin á óblíðu við-
móti Marínós legið. Honum kann
að hafa leiðst að vera viðundur og
ef til vill hefur hann saknað fyrri
heimkynna og sinna líka þar. En
af skiljanlegum ástæðum var Mar-
ínó hafður einn og sér í búri.
Dag einn, þegar vitja átti Marínós,
var hann horfinn úr búðinni og það
sem meira var, enginn vildi kann-
ast við að hann hefði nokkurn tíma
verið þar. „Eðla...? Hvaða
eðla...?“ sagði starfsfólkið snúð-
ugt þegar spurt var um hann og þar
við sat.
En vinir Marínós og viðhlæjendur
gleymdu honum ekki og það eru
ekki nema örfá ár síðan nafnið
Marínó eðla sást síðast krotað á
strætisvagnaskýli í Árbænum.
Því er verið að rekja þessa rauna-
sögu hér og nú, að það var eigin-
lega minningin um Marínó, ásamt
veikri von um að rekast ef til vill á
hann sjálfan, sem varð til þess að
ákveðið var að fara á fund nokk-
urra einstaklinga, sem leggja stund
á gæludýrabúskap
í ýmsum myndum.
Þess skal getið í upphafi, að Mar-
ínó fannst ekki og að flest gælu-
dýrin sem við sögu komu, voru
honum alls ólík, þ.e. bæði fríð og
skapgóð, að ekki sé talað um eig-
endurna. Enda hefur það sem
kunnugt er, afar mannbætandi
áhrif að umgangast dýr, sé það
gert með réttu hugarfari.
Eins og sjá má á meðfylgjandi
samantekt, er hún fyrst og fremst
til gamans gerð. Þó fór ekki hjá því
að nokkrir fróðleiksmolar slædd-
ust með í leiðinni, m.a. um hugs-
anlega ástæðu fyrir skyndilegu og
dularfullu hvarfi Marínós; salmon-
ellufárið mikla. Fyrir nokkrum ár-
um komst upp um þann vonda sýk-
il, salmonellu B, í nokkrum inn-
fluttum skjaldbökum. Sýktu
skjaldbökurnar voru ekki margar
en tilfellin dugðu þó til þess, að
boð voru látin út ganga á þá leið að
skjaldbökur, froskar og sala-
möndrur, að ekki sé talað um fyrir-
bæri á borð við Marínó eðlu,
skyldu réttdræp. Þótti mörgum eig-
endanna þetta harðir kostir en fóru
flestir eftir bókstafnum og dró þar
með all verulega úr margbreytileik
í gæludýraeign landsmanna.
Ennfremur var bannaður innflutn-
ingur á framangreindum dýrateg-
undum og fer þeim því ört fækk-
andi sem hafa þær í fórum sínum.
Þó sagðist einn viðmælenda okkar
þekkja mann, sem þekkti mann,
sem fyrir skömmu hefði pantað sér
krókódíl. En sá hefur hvorki gefið

Sunnudagur 26. febrúar
Lev Alburt 76/77
Járnsiða 82/83
Á drottins degi 84
Myndasogur 86
Á förnum vegi 87
Velvakandi 92/93
Tarkowsky 94/95
Texti: Hildur Helga Sigurðardóttir. Ljósmyndir: Friðþjófur Helgason, Kristján Einarsson,
Ragnar Axelsson.
sig fram við Félag skrautHskaeig-
enda né landbúnaðarráðuneytið.
Af dýrategundum sem hægt er að
kaupa úti í búð um þessar mundir,
eru fiskar vinsælastir, síðan koma
fuglar og loks nagdýr; hamstrar,
naggrísir og mýs, að ógleymdum
kanínunum, að því er okkur var
tjáð í versluninni Dýraríkinu. Að
sögn Ulrichs Rirhter, sem ræktaði
og seldi páfagauka um árabil, flutti
Wilhelm Bernhöft fyrstu páfa-
gaukana til landsins árið 1925. „Ég
var þá strákur um fermingu," sagði
Ulrich, “og það flaug um bæinn
eins og eldur í sinu að þetta væri
komið, enda fæstir séð svona fugla
áður. Ég keypti strax nokkur
stykki og fór að rækta, en þessu
fylgdi mikill átroðningur og nú er
ég bara í þessu fyrir sjálfan mig.“
Annar viðmælandi sagðist vita til
þess, að fólk væri tilbúið til þess að
borga 40.000 krónur fyrir einn
páfagauk. Er þá um að ræða stóra
páfagauka, af þeirri gerðinni sem
er bæði málglöð og getur orðið
fjörgömul. Þá þarf að panta frá út-
löndum og mun næsta ógerlegt
eins og er.
Sami viðmælandi sagði að ódýrara
og auðveldara væri hins vegar að
verða sér úti um piranha-fiska, en
þeir eru sem kunnugt er gefnir
fyrir kjöt og ættu margir að kann-
ast við þá úr James Bond-bíó-
myndum, hvar þeir hafa oftar en
ekki komið skúrkunum í góðar
þarfir. Það fylgdi þó sögunni, að
ekki tækist alltaf að ná þeim upp í
rétta“ stærð á jafn norðlægum
breiddargráðum og okkar.
„Áhugi fólks á fiskabúrum er allt-
af að aukast eins og sést á því hve
vinsælt er orðið aö vera með þau á
skrifstofum og veitingastööum,“
sögðu hjónin Edda Hólm og Hall-
dór Óskarsson en þau eiga og reka
Gullfiskabúðina í Fishersundi.
„Hreinsiútbúnaðurinn er líka orð-
inn svo fullkominn, að það er ekk-
ert mál að hugsa um svona búr
miðað við það sem áður var. Al-
gengustu tegundir skrautfiska eru
gúbbíar, gullfiskar, sverðdrekar,
skalar og svokallaðir mollýar,“
segja þau og bæta því við að eigin-
lega sé furða að hægt skuli vera að
halda uppi dýrabúð þar sem nær
allur innflutningur á dýrum er
bannaður ef fiskar eru undanskild-
ir og sá innflutningur afar ströng-
um skilyrðum háður. Af fuglum
segja þau selskapspáfagauka og
finkur hvað vinsælasta. „Selskaps-
páfagaukarnir verða u.þ.b. átta til
tíu ára gamlir en þessi getur náð
heilum mannsaldri,“ segja þau og
benda á stóran, gráan fugl, sem
heitir Jaco og er ekki til sölu. Búð-
in er full af litlum strákum, sem
sýna fiskabúrunum mestan áhuga,
eru að bera sig saman og bæta við
sig einum og einum, eftir því sem
efnin leyfa. Þau Edda og Halldór
segja að fiskaáhuginn eldist oft af
fólki, en taki sig svo upp aftur
seinna á ævinni. „Stundum taka
foreldrarnir líka við, þegar krakk-
arnir eru farin að hugsa
um annað."
GullHskabúðin er sennilega elsta
gæludýrabúðin, sem starfrækt er í
Reykjavík, en hún var stofnuð af
Hans Hólm árið 1962. „Þetta er
mikil vinna," segja eigendurnir
þegar við kveðjum, „maður snýr
ekki lyklinum í skránni um helgar,
gleymir starfinu og kemur aftur á
mánudagsmorgni." En það verður
ekki á þeim Eddu og lialldóri séð,
að þau telji alla fyrirhöfnina eftir
sér og við höldum á vit annarra,
sem gera það ekki heldur.
SJÁ NÆSTU SÍÐU