Morgunblaðið - 26.02.1984, Blaðsíða 18

66
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. FEBRÚAR 1984
Grein og myndir Úlfar Ágústsson
Hljóðkokteill á
Loftleiöum
Á leiðinni út á flugvöll heyrum
við tilkynningu í útvarpinu um
50% afslátt á fargjaldi sérleyfis-
bifreiða vegna rútudagsins. Flott,
segjum við Gísli, góð byrjun, en
þegar við orðuðum þetta við miða-
sölustúlkuna kannaðist hún ekk-
ert við málið og sýndi augljósa
andúð á að kynna sér það, svo ekki
var um annað að ræða en slá upp
gömlu amerísku orðatiltæki: „Pay
and smile". Anddyrið á Hótel
Loftleiðum er iðandi af lífi. Tung-
ur framandi þjóða blandast í einn
allsherjar hljóðkokteil, sem lét vel
í eyrum og brosandi og þægilegt
starfsfólk hótelsins setti afslapp-
andi blæ á umhverfið.
Keflavík — Chicago
Svo hefst ævintýrið. Klukkan er
14 og áætlunarbíllinn til Keflavík-
ur rennur úr hlaði.
Hugurinn reikar fram á við.
Hvað skyldi bíða í framandi borg-
um Ameríku? Landi drauma og
vonbrigða, auðlegðar og örbirgðar,
ástar og haturs, sátta og svikráða?
Á Keflavíkurflugvelli býður DC
8 63 þota Flugleiða full af farþeg-
um nýkomin frá Luxemborg. Hér
verða minniháttar farþegaskipti.
Nokkrir koma í land og við ásamt
öðrum blöndumst. í þann 250
manna alþjóðlega ferðahóp sem
fyrir er.
Áður en við vitum af, er Styrkár
G. Sigurðsson flugstjóri búinn að
lyfta þessu 200 tonna ferlíki í loft-
ið og stefnan er tekin á Grænland.
Ákvörðunarstaður O’Hare-flug-
völlur við Chicago. Við austur-
strönd Grænlands er enn mikill
rekís og hálendið er að mestu
snævi þakið, en strax og komið er
inn yfir strendur Labrador tekur
gróðurlendið við. Brosandi flug-
freyjur bera okkur veitingar og
(síðar) góðan málsverð. Eftir
máltíðina fer ég fram á að fá að
fara fram í flugstjórnarklefann til
að sjá betur hvað framundan sé.
Flugfreyjan hefur samband við
flugstjórann og leyfi er fengið.
Styrkár sýnir mér flugleiðirnar,
en um tvær er að velja. Við fljúg-
um nú vestari leiðina vegna mik-
illa anna á austari leiðinni. Hann
er gjörkunnugur flugleiðinni og
bendir mér á mörg kennileiti á
jörðu niðri. Jón H. JúKusson
flugvélstjóri er sá eini þeirra í
flugstjórnarklefanum sem hefur
komið til Kaliforníu. Hann var
þar um árið við þjálfun á DC 10
breiðþotu Flugleiða. Hann lét vel
af veru sinni þar og sagði fólkið
sérlega elskulegt og hálplegt. Nú
heyri ég Otto Tynes aðstoðarflug-
stjóra kalla: „O’Hare-flugumsjón
flug 721 frá Keflavík óskar eftir
heimild til aðflugs.” Framundan
er Superior-vatn og sunnan þess
Michigan-vatn, en við suðurenda
þess er Chicago, glæpaborgin al-
ræmda þar sem A1 Capone og fé-
lagar gerðu garðinn frægan.
Styrkár flugstjóri er önnum
kafinn við að reikna út lokahluta
leiðarinnar ásamt aðstoðar-
mönnum svo ég þakka upplýs-
ingarnar og hraða mér til sætis.
I aðfluginu hugleiði ég næsta
áfanga. Hvernig skyldi það vera
þetta unga ævintýraflugfélag Jet
America, sem ég hafði aldrei
heyrt getið. Voru þeir e.t.v. að
Ieika.sama leikinn og Loftleiðir í
upphafi, að bjóða ódýr fargjöld
vegna gamalla og úreltra flugvéla
eða hvernig stendur á þessu ótrú-
lega lága verði þeirra? Þegar við
skiljum við okkar gamla góða
flugfélag, sem áður fyrr komst
með ævintýralegum hætti inn á
alþjóðaflugleiðir, en er nú orðið
gróið og ráðsett meðal flugfélaga
heimsins, sem þrátt fyrir sínar
gömlu vélar hefur á að skipa fær-
ustu flugstjórnarmönnum og
bestu þjónustu sem völ er á í far-
þegarými. Það er ánægjulegt að
líta um þessa stóru vél þar sem
250 manns sitja, fólk á öllum aldri,
af mörgum litarháttum og af
A
4
Þyrnirósarhöllin
í Disneylandi
Leikvöllur ffyrir
fullorðna, þar sem
börn mega vera meö
Styrkár G. Sigurðsson flug-
stjóri reiknar út lokakafla
leiöarinnar milli Keflavíkur og
Chicago.
Kalífornía
gullna ríkið
Á tímum óðaverðbólgu og kreppu á íslandi, þegar svartsýni og dapurleiki virðist vera ríkjandi
ástand, er til slangur af mönnum, sem hafa bjartsýnina að leiðarljósi og segja, að skúrin sé
aðeins undanfari uppstyttunnar (til þess að gera skinið sem á eftir kemur bjartara og
fegurra).
Meðal þessara bjartsýnismanna eru nokkrir ágætismenn hjá Flugleiðum sem sjá um
ferðalög íslendinga til útlanda.
Þeir hafa nú skipulagt nýja ferðaleið, í samvinnu við bandarískt flugfélag, sem flytur okkur á
ótrúiega ódýran hátt til eftirsóttasta landsvæðis í heimi, Kaliforníu á vesturströnd Bandaríkj-
anna. Flogið er með Flugleiðum til Chicago, þar sem skipt er um vél og síðan áfram með Jet
America til Long Beach, útborgar Los Angeles, en þar mun mannlífið fjölbreyttast á þessari
jörð.
En hvernig er ferðast, og hvað er að sjá þarna vestast í vestrinu? Flugleiðir buðu mér á sl.
vori að fara slfka ferð, svo lesendur Morgunblaðsins gætu orðið nokkurs vísari um þetta
fjarlæga land, þar sem fjöldi íslendinga býr. Ég tók Gísla Elís, 14 ára son minn, með til halds
og trausts og ætla að segja þér, lesandi góður, hvað á daga okkar dreif.
fjölda ólíkra þjóðerna og sjá
ánægju skína úr hverju andliti.
Við finnum til þjóðarstolts, að vita
að þessi litla þjóð norður við ysta
haf skuli marka spor á alþjóðleg-
um ferðamálavettvangi.
Týndur í kerfinu
Flugstöðin á O’Hare-flugvelli
við Chicago er dæmigerð amerísk
alþjóðaflughöfn. Allir eru á þön-
um við að aðstoða alla, án þess að
nokkur fái aðstoð. Þannig byrjaði
það allavega hjá okkur Gísla. Eft-
ir þægilega tollskoðun fundum við
fljótlega afgreiðslu KLM-flugfé-
lagsins hollenska, sem annast
þarna afgreiðslu fyrir Flugleiðir.
Þar áttu að bíða min farmiðar
með Jet America til Long Beach
ásamt staðfestri hótelpöntun þar.
En enginn kannaðist við málið og
þar með hófst píslargangan frá
Heródesi til Pílatusar. Fyrst burð-
uðumst við með farangurinn frá
KLM, sem er í norðurenda flug-
stöðvarinnar, til Jet America, sem
hefur aðstöðu í suðurendanum, en
líklega er um kílómetraleið að
fara. Hjá Jet America kannaðist
heldur enginn við neitt, þó voru
bókuð fyrir okkur tvö sæti með
vélinni. Við skildum farangurinn
eftir og tókum á rás aftur til KLM.
Lét ég hafa upp á stöðvarstjóra
KLM, Joe að nafni. Hann var
ákaflega þægilegur og hringdi út
og suður en ekkert gekk. Þá hafði
hann samband við aðalskrifstofu
Flugleiða í New York, en þar var
Alex sá eini sem kannaðist við
feðgana, en þar sem Alex er nú
bara tölva þá gat hann ekkert gert
í málinu.
En nú var stund brottfarar
flugs Jet America til Long Beach
farin að náigast ískyggilega mikið,
svo við feðgarnir tókum til fót-
anna og hlupum kllómetrann á
góðu ólympýulágmarki og rétt
náðum að kaupa okkur miða á
uppsprengdu verði, því nú giltu
engin lágfargjöld á leiðinni, þar
sem ódýru fargjöldin eru samn-
ingsbundin fargjöld milli flugfé-
laganna tveggja.
Og í loftið vorum við komnir á
ný, en ekki aldeilis í neinni gam-
alli druslu heldur splunkunýrri
DC-9 Super 80 þotu.
Allt var óskaplega fínt og flott
og flugfreyjurnar ákaflega þægi-
legar og yfirlætislausar, en það
vantaði afslappaða andrúmsloftið
og öryggistilfinninguna úr gömlu
Flugleiðavélinni.
Við fljúgum ofar skýjum í
kvöldhúminu yfir slétturnar
miklu og Klettafjöllin og lendum í
Long Beach kl. 10.15 að kvöldi
laugardags rúmum 14 tímum eftir
að við lögðum upp frá Loftleiða-
hótelinu.
Eins og á ísafjarðarflug-
velli fyrir 10 árum
Afgreiðslan á Long Beach-flug-
velli er ákaflega einföld, eða eins
og á Isafjarðarflugvelli fyrir 10
árum. Dráttarvagn kom keyrandi
með farangurinn frá flugvélinni,
svo gramsaði hver farþegi í bunk-
anum þar til hann hafði fundið
sitt.
Á afgreiðslu Jet America var
sama sagan, þar kannaðist enginn
við feðgana, en afar þægileg
stúlka, afgreiðslustjóri flugfélags-
ins á flugvellinum, útvegaði okkur
gistingu á Holiday Inn-hótelinu
við flugvöllinn og bað okkur að
koma næsta morgun, þá ætlaði
hún að vera búin að athuga málið
nánar.
Bíll frá hótelinu kom og sótti
okkur, en það er þjónusta, sem öll
stærri hótelin í Ameríku bjóða
uppá endurgjaldslaust.
Við sváfum vel, en þar sem
veðrið var svo óskaplega fallegt
um sunnudagsmorguninn eins og
það reyndar er oftast, þá ákváðum
við að ganga yfir á afgreiðsluna
þar sem hótelið stóð við flugvöll-
inn. En það reyndist nú samt um
klukkutíma gangur.
Fallegi afgreiðslustjórinn er
kominn til starfa, en hún hefur
engar upplýsingar getað fengið
vegna helgarinnar og segir okkur
að bíða mánudagsins og hafa þá
samband við aðalskrifstofurnar
sem eru þarna í nágrenninu. Við
ákváðum þá að fá okkur bílaleigu-
bíl og nota daginn til að heim-
sækja vini okkar, Báru og Ed Rog-
ers, sem búa í Encintas skammt
sunnan Los Angeles. Við völdum
okkur tvennra dyra Buick Regal,
silfurlitaðan með leðursætum og
fjögurra rása stereo og ókum af
stað.
Encintas virðist vera rétt sunn-
an við LA (ell-ei á máli inn-
fæddra), við vorum samt 4 tíma á
leiöinni með smá stoppi á bað-
strönd einhversstaðar miðsvæðis.
1 glæsilegu einbýlishúsi þeirra
Báru og Ed hittum við einnig
Haddý og Karl Friðriksson, sem
hafa búið í Kaliforníu í 15 ár að
mig minnir. Ég spurði hvort þau
langaði aldrei heim. Nei, ekki var
það nú, en Haddý trúði mér fyrir
því, að upphaflega hefðu þau flutt
til Kanada, þar sem þau bjuggu í
um eitt ár, þar kvaðst hún hafa
grátið daglega af heimþrá, svo þau
fluttu heim aftur en undu sér ekki,
svo fljótlega var aftur haldið vest-
ur um haf og þá til Kaliforníu og
heimþráin hefur ekkert látið á sér
kræla síðan. Hjá Báru og Ed og
dætrum þeirra, Margréti og
Kathy, var okkur boðið í nuddpott
úti í garði. Það var notalegheita
tilfinning að sitja þarna undir
suðrænni sól í svölum pottinum
með góðu fólki og njóta höfgra
veitinga.
En eftir þriggja tíma dvöl vor-
um við komnir á hraðbrautina aft-
ur á norðurleið til LA. San Diego
og Mexikó sem eru þarna aðeins