Morgunblaðið - 14.06.1985, Blaðsíða 42

42
MORGUKBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. JOnI 1985
Minning:
jr
Ingunn S. Agústs-
dóttir Hafnarfirði
Kveöja frá Inner Wheel-
konum Hafnarfírði
Fædd 2. október 1930
Dáin 8. júní 1985
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir. (E. Ben.)
Við Inner Wheel-konur í Hafn-
arfirði kveðjum hér í dag félaga
okkar, Ingunni Sigríði Ágústs-
dóttur, sem horfin er héðan úr
heimi langt fyrir aldur fram. Það
fer ekki hjá því að á hugann leiti
sú spurning hvers vegna sé stöðv-
aður sá starfsdagur sem aðeins
var hálfnaður, og sú verkglaða
hönd sem alltaf var tilbúin til
starfa, og hafði svo margt til að
vinna að, bæði heima og heiman.
Þeirri spurningu getur aðeins for-
sjónin svarað.
Þegar eiginkonur Rotarymanna
í Hafnarfirði stofnuðu klúbb sinn,
þann 4. nóvember 1976, var Ing-
unn ein af stofnendunum. Hún bar
hag hins unga félags fyrir brjósti
og vann því af heilum hug. Meðal
annarra starfa var hún forseti
þess og vann þau stöf með sömu
hógværðinni og alúðinni sem
henni var svo eiginleg.
Við Inner Wheel-konur þökkum
af alhug fyrir árin sem við nutum
með henni og geymum hlýjar
minningar um góðan félaga. Eig-
inmanni hennar, Birni Árnasyni,
og fjölskyldu hennar allri, sendum
við innilegar samúðarkveðjur og
biðjum þess að minningin um góða
konu, móður og dóttur, megi vera
þeim huggun í sorg þeirra. Guð
blessi minningu hennar.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið
og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu eftir þér í sárum trega
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Þannig kvað Reykjavíkurskáld-
ið Tómas Guðmundsson.
sem kvödd er í dag, var „Reykja-
víkurmær" og ein af „dætrum
Austurstrætis" eins og skáldið
kallar þær í öðru ljóði sínu. Ing-
unn var fædd í Reykjavík 2. októ-
ber 1930. Foreldrar hennar voru
heiðurshjónin Sigríður Péturs-
dóttir og Ágúst Guðmundsson,
stöðvarstjóri Rafstöðvarinnar við
Elliðaár. Þar ólst Ingunn upp í
stórum systkinahóp á einum feg-
ursta stað innan borgarmarka
Reykjavíkur, á bökkum Elliða-
ánna. Að barnaskólanámi loknu
stundaði Ingunn nám í Verslun-
arskóla íslands og lauk þaðan
stúdentsprófi vorið 1950. Ung að
árum giftist hún Birni Árnasyni
verkfræðingi, núverandi bæjar-
verkfræðingi í Hafnarfirði.
hóf störf hjá Hafnarfjarðarbæ og
gerðist félagi í Rotary-klúbbi
Hafnarfjarðar að vinskapur okkar
hjóna hófst. Ingunn og Björn voru
glæsileg hjón og með þeim mikið
jafnræði. Einhvern veginn laðað-
ist ég fljótt að þessum hjónum.
Einna helst held ég að það hafi
verið vegna þess að ég fann að
hamingja og virðing ríkti milli
þeirra og það er mannbætandi að
umgangast slíkt fólk. Það kom svo
í ljós að eiginmenn okkar höfðu
verið í sveit á sama bæ norður í
Vatnsdal þegar þeir voru drengir,
en þó ekki samtímis. Við sögðum
stundum í gamni okkar: Já, Björn
er þá þessi „dýrðlingur" sem
Trausti maðurinn minn heyrði svo
mikið talað um í sveitinni en sá
aldrei þá. f gegnum þessa dvöl
þeirra norður í Vatnsdal eignuð-
umst við svo sameiginlega vini.
Erfitt reynist mér að hugsa um
annað hjónanna án hins, svo sam-
tvinnuð eru þau í vitund minni.
Þegar eiginkonur Rotary-
manna hér í Hafnarfirði stofnuðu
með sér félagsskapinn „Inner
Wheel Hafnarfjörður" var Ingunn
ein af stofnendum og var hún
fljótlega valin til stjórnarstarfa
og forystu sem hún gegndi með
mikilli prýði, sökum meðfæddrar
greindar, vandvirkni og hógværð-
ar. Eins og Lao-Tse segir í Bókinni
um veginn: „Þótt hann beri af öðr-
um lætur hann menn ekki finna til
þess, og þeim svíður ekki, þótt
hann sé fremri." Þessi orð geta svo
vel átt við um Ingunni.
Minningarnar halda áfram að
hrannast upp í huga mínum, um
samverustundir okkar, bæði innan
félags og utan. Ógleymanlegar eru
mér stundirnar á þeirra fallega
heimili, í hópi vina. Einnig stjórn-
arfundir Inner-Wheel kvenna,
sem Ingunn hélt oft á heimili sínu.
Þar veittu þau hjónin af mikilli
rausn. Ingunn var sérstaklega
myndarleg húsmóðir, bæði hvað
matreiðslu, saumaskap og allt
húshald snerti, enda er óhætt að
segja að heimilið hafi verið griða-
staður vina og vandamanna. Nú
seinni árin, þegar börnin voru
vaxin úr grasi, hóf Ingunn að
vinna úti ásamt húsmóðurstörfun-
um. Gerðist hún þá ritari í Flata-
skóla í Garðabæ. Þar hafði hún
starfað um nokkurra ára skeið
þegar kallið kom.
Elsku Björn! Við svo skyndilegt
fráfall elskulegrar eiginkonu eru
orð lítils megnug, en ég vil biðja
algóðan Guð að styrkja þig og fjöl-
skyldu þína í ykkar sorg. Við fjöl-
skyldan sendum ykkur okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Ingunn er kvödd með virðingu
og þakklæti og minningin um góða
konu mun lifa.
Elín Sigurðardóttir
Mig langar að minnast nokkrum
orðum ágætrar vinkonu minnar,
Ingunnar Ágústsdóttur. Hún hef-
ur nú kvatt þennan heim svo allt
of fljótt aðeins 54 ára að aldri.
Allt of fljótt segjum við eigin-
gjarnir vinir hennar, sem hefðum
svo gjarnan viljað eiga lengri
samfylgd með henni sem vini og
ráðgjafa.
Gógó, en svo var hún ávallt
nefnd af þeim sem lengi höfðu
þekkt hana, var óvenjulega heil-
steypt og góð manneskja. Ég tel
það hafa verið mikið lán að hafa
fengið að njóta vináttu hennar um
mörg ár, en fyrstu kynni okkar
Guðmundar og þeirra hjóna Gógó-
ar og Björns voru á heimili Huldu
systur hennar og Odds Árnasonar
læknis í Gautaborg 1955. Síðan
urðum við samferða heim með
Gullfossi í maí 1956 og má segja
að fjölskyldur okkar hafi átt sam-
leið síðan.
Þegar við minnumst Gógóar þá
verður Björn, hennar ágæti eigin-
maður, líka nærri í huganum. Þau
voru einstaklega samstillt í lífinu
og samtaka um að búa sér og
börnum sínum fagurt og menning-
arlegt heimili. Þangað var sann-
arlega ánægjulegt að koma, enda
höfðingleg gestrisni þeim hjónum
báðum í blóð borin.
Mikil og góð vináttubönd bund-
ust fyrir 25 árum síðan milli
fernra hjóna, sem síðan hafa kom-
ið saman nokkrum sinnum á vetri
til að grípa í spil, en ekki síður til
að blanda geði. Á þessa vináttu
hefur aldrei fallið skuggi, en nú
hefur stórt skarð verið höggvið í
hópinn. Við munum þó öll minnast
Iiðinna ánægjustunda með þakk-
læti.
Gógó var mikill náttúrunnandi.
Hún hlúði að öllum gróðri úti sem
inni. Ekki síst hlúði hún þó að
þeim gróðri sem dýrmætastur er
og þarf hvað mesta aðhlynningu,
börnunum og fjölskyldu sinni. Sú
umhyggja hefur líka borið ávöxt,
því að öll börn þeirra hjóna eru
sérstaklega mannvænleg og hafa
erft bestu eiginleika foreldra
sinna.
Ég vil að lokum votta þér, kæri
Björn, og ykkur Kristín, Árni,
Sigga og Ágúst dýpstu samúð.
Einnig sendi ég innilegar samúð-
arkveðjur til ykkar, elsku Sigríð-
ur, Hulda og Svanbjörn, svo og
annarra aðstandenda og bið Guð
að blessa ykkur öll.
Elínborg Stefánsdóttir
Á fögrum sumardegi fyrir rétt-
um 35 árum síðan stóð hópur
ungmenna fyrir utan Verzlun-
arskóla íslands með hvítar stúd-
entshúfur á höfði og prófskírteini
í hendi. Það var glaður hópur, sól-
in skein og framtíðin brosti björt
og fögur. I þessum hópi var Ing-
unn Ágústsdóttir, Gógó, eins og
við vinir hennar kölluðum hana
jafnan.
Við Gógó áttum saman 6 ár í
þessum skóla, ljúf æskuár, þegar
allt var svo auðvelt og allt svo
skemmtilegt, þegar skrópað var í
leikfimi til að fara í bíó og þegar
lífið var tekið alvarlega og lesið
fram á nótt. Já, minningarnar frá
þessum árum með Gógó vinkonu
minni eru með því fegursta sem ég
á. Við bundumst vináttuböndum,
sem aldrei rofnuðu og aldrei bar
skugga á.
Margar ánægjustundir áttum
við saman á heimili hennar í
Rafstöðinni við Elliðaár, þar sem
faðir hennar, Ágúst Guðmunds-
son, var stöðvarstjóri um langt
árabil. Heimili foreldra hennar,
frú Sigríðar Pálsdóttur og Ágústs
Guðmundssonar, var fágað menn-
ingarheimili og var rausn þeirra
og myndarskap viðbrugðið. Gógó
ólst upp í stórum systkinahópi,
fjölskyldulífið einkenndist af glað-
værð og samheldni. Enda bar hún
merki æskuheimilis síns alla tíð
með hógværð sinni og göfuglyndi.
Það var góður skóli að fá að dvelja
á heimili þeirra hjóna. Eftir stúd-
entspróf fórum við skólasystkinin
í ferðalag til Kaupmannahafnar
með m.s. Gullfossi. í þeirri ferð
hittum við Gógó tvo námsmenn á
Ráðhústorginu í Kaupmannahöfn.
Á þeirri stundu voru örlög okkar
ráðin. Þetta áttu eftir að verða
eiginmenn okkar. Skólaárin voru
að baki, við tók lífið sjálft.
Heimilið og starf húsmóðurinn-
ar urðu stærstu þættir í lífi henn-
ar. Við uppeldi fjögurra mann-
vænlegra barna nutu mannkostir
hennar sín best. Gestrisin var hún
með afbrigðum og hafði marga þá
kosti sem prýða góða húsmóður
enda ber heimili þeirra hjóna því
fagurt vitni.
Tíminn hefur liðið og samveru-
stundum fækkað með árunum en
vinátta og tryggð aldrei rofnað.
Og nú eru hún horfin, langt um
aldur fram. Það er komið að leið-
arlokum. Sólin er horfin, það syrt-
ir að.
Ég kveð með trega æskuvinkonu
mína, með virðingu og þökk. Guð
blessi minningu Ingunnar Ágústs-
dóttur
Við hjónin vottum Birni og
börnunum, Sigríði, móður hennar,
og fjölskyldunni allri innilega
samúð.
Erla Sigurjónsdóttir
Enn einu sinni erum við minnt á
hve lífið er fallvalt en einmitt þá
gerum við okkur grein fyrir
hversu mjög okkur ber að þakka
þær dýrmætu gjafir, sem það fær-
ir okkur. Ein þeirra er sú að fá að
kynnast og vera með góðu fólki.
í dag kveðjum við okkar ágætu
vinkonu og samstarfsmann Ing-
unni Ágústsdóttur.
Ingunn fæddist og ólst upp í
Rafveitustöðinni við Elliðaár,
dóttir Björns Ágústs Guðmunds-
sonar yfirvélstjóra og Sigríðar
Pálsdóttur konu hans, sem lifir
dóttur sína.
Uppvaxtarár Ingunnar liðu í
glöðum og góðum félagsskap á
mannmörgu heimili, en systkinin
voru sjö. Hún stundaði nám í
Verzlunarskóla íslands þar sem
hún lauk verslunarprófi 1948 og
stúdentsprófi 1950. Eftir það
starfaði hún við skrifstofustörf
hjá Rafveitunni tii ársloka 1952.
Hún giftist Birni Árnasyni árið
1953 og hélt með honum til Sví-
þjóðar þar sem Björn lauk verk-
fræðinámi og starfaði síðan um
skeið.
Börn Björns og Ingunnar eru
fjögur:
Kristín f. 1956, hjúkrunarfræð-
ingur og stundar nú framhalds-
nám í þeirri grein í New York.
Gift Friðriki Má Baldurssyni
tölfræðingi og eiga þau eitt barn,
Jóhönnu Katrínu.
Árni Björn f. 1958, er að ljúka
námi í verkfræði í Svíþjóð. Sam-
býliskona hans er Halldóra K.
Bragadóttir, en hún er að ljúka
námi sem arkitekt.
Sigríður f. 1962, lyfjafræðinemi.
Hún á eitt barn, Ingunni Ýr Guð-
brandsdóttur.
Björn Ágúst f. 1967, mennta-
skólanemi.
Ingunn hóf störf sem skólaritari
við Flataskóla í Garðabæ fyrir
rúmum áratug. Hafði varla fallið
úr dagur í starfi hennar er hún
veiktist snögglega í mars sl., og
var lögð á sjúkrahús, en þaðan átti
hún ekki afturkvæmt.
Það er erfitt að hugsa sér skól-
ann án Ingunnar. Hún var í okkar
huga ómissandi hlekkur í skóla-
starfinu og allir þræðir þess lágu
á einhvern hátt til hennar. Þekk-
ing hennar á málefnum skólans
var með ólíkindum, og starfsfólk
skólans, nemendur og foreldrar
áttu við hana hin margvíslegustu
erindi. Öllum þótti gott að leita til
hennar, og hvers manns vanda
leysti hún á þann ljúfmannlega
hátt sem henni var svo eiginlegur.
Ingunn var falleg kona og bar
bæði hógværð og reisn. Hún hafði
einstakan hæfileika til að um-
gangast fóik, og laðaði fram hið
besta hjá öðrum. Það kom vel í
ljós þegar nemendur áttu í hlut og
gegndi hún veigamiklu uppeldis-
hlutverki innan skólans.
Ingunn var fær ritari, vandvirk
og smekkleg. Hún talaði og ritaði
fallegt mál og gaf kennurum oft
velþegnar ráðleggingar um það
sem betur mátti fara, t.d. í gerð
verkefna. Það var ekki aðeins
vegna starfsins, sem leið okkar lá
til Ingunnar. Þegar tóm gafst vor-
um við gjarnan komin inn til
hennar til skrafs og ráðagerða.
Ingunn hafði víðtækt áhugasvið.
Hún las mikið og var listelsk, en
engum duldist að heimilið og fjöl-
skyldan voru henni kærust alls.
Við undruðumst oft hve miklu
dagsverki hún skilaði í skólanum,
á heimilinu og í félagsstörfum.
Hún virtist aldrei flýta sér, var
alltaf jafn róleg, fáguð, yfirveguð.
Við fráfall Ingunnar höfum við
misst mikið og engin orð fá tjáð
samúð okkar með fjölskyldu henn-
ar.
í söknuði okkar fyllumst við
þakklæti fyrir að hafa fengið að
njóta samvista við Ingunni, og
fyrir endurminninguna sem aldrei
verður frá okkur tekin.
Við biðjum þann sem öllu ræður
um styrk ástvinum hennar til
handa.
Samstarfsfólk í Flataskóla Garða-
bæ.
Þegar Ingunn Ágústsdóttur var
gert að kveðja var það á miðri önn
í fleira en einum skilningi. Það var
önn í skólanum hennar er hún
hvarf þaðan og það var miður upp-
skerutími í lífi hennar sjálfrar.
Hún var að bjarga uppskerunni
sem var mikil og góð. Að því hafði
hún lagt drög. Staðið í plógfarinu
og sáð, skyggnst til veðurs, vakin
og sofin um vöxtinn alla stund,
vökvað og alúð. Hún fékk aðeins
komið hluta uppskerunnar undir
þak. Eins og hendi væri veifað var
hún kölluð heim af teignum og átti
þangað ekki afturkvæmt. Ég held
samt að hún hafi verið næsta viss
um að allt myndi bjargast og fjöl-
æru jurtirnar halda áfram að
koma upp á hverju vori.
Við áttum margar samvistir í
tjaldbúðum i góðra vina hóp. Við
urðum oft samstíga og drukkum
saman úr fjallalæknum er rann
tærastur niður hlíðina. Enginn
okkar vissi að hún hyrfi svo skjótt
í ókunnar tjaldbúðir.
Ég ímynda mér að á hana hafi
verið kallað í flýti til að sjá um
laukagarð með fágætum græði-
jurtum sem aðeins sá fær ræktað
er enga brigð á í hjarta.
Að syrgja væri að gera henni
erfitt fyrir á nýjum stað. Ég vil
ekki kalla til hennar alla leið en
minnast hve við sátum oft við
sama borð svo jafnvel skuggarnir
okkar þekktust vel. í hugarheimi
mínum er endanlegur skilnaður
ekki til.
Ég hygg að hún muni reisa
tjaldhimin sinn við skjólgóðan
birkilund með möguleika á útsýn
yfir eilífðarhafið og ætli það verði
ekki sól á morgun og gróðrarskúr
upp úr hádegi.
Þóra Jónsdóttir
í dag kl. 10.30 verður gerð frá
Fossvogskirkju útför Ingólfs Pét-
urssonar verkstjóra hjá Vegagerð
ríkisins.
Ingólfur hóf störf hjá Vegagerð-
inni árið 1929 og starfaði þar óslit-
ið meðan heilsan leyfði. Hann bar
aldurinn vel og nú seinni árin var
ekki að sjá að þar færi maður á
áttræðisaldri.
Á sínum langa starfsferli hjá
Vegagerðinni vann Ingólfur mikið
að félagsmálum starfsmanna
Vegagerðarinnar. Hann var einn
af stofnendum Starfsmannafélags
Vegagerðar ríkisins og í stjórn
þess í mörg ár og einn af stofnend-
um Byggingasamvinnufélags
Vegagerðarmanna og að öllum
öðrum ólöstuðum má segja að
hann hafi verið aðaldriffjöðrin og
styrk stoð í starfsemi þess frá
upphafi. Hann var traustur og
góður starfsmaður, hreinskilinn
og hafði ákveðnar skoðanir á hlut-
unum og lét þær í ljós svo enginn
þurfti að vera í vafa þar um.
Við kveðjum Ingólf Pétursson,
góðan félaga í starfi og leik, með
þökk fyrir vegfylgd og vináttu um
árabil.
Eiginkonu hans, börnum og öðr-
um aðstandendum vottum við
samúð okkar.
Starfsfélagar hjá
Vegagerð ríkisins
Minning:
Ingólfur Péturs-
son verkstjóri
Fæddur 21. desember 1906
Dáinn 8. júní 1985